Auteur Stefaan Pennynck en kunstenares Mieke Drossaert werken samen aan atypisch sprookje: “Ook volwassenen zullen iets opsteken van het verhaal”

Oostendenaar Stefaan Pennynck schreef een eerste sprookje ‘Twee Prinsessen en een kikker’ en werkte voor de illustraties samen met kunstenaar Mieke Drossaert.

‘Stefaan Pennynck schreef eerder kortverhalen, recensies, essays en poëzie. Hij publiceerde recent nog een gedicht van 17 pagina’s met bijhorende foto’s van zijn zoon. Zopas publiceerde hij een eerste sprookje, bedoeld voor kinderen en volwassenen.

“Het is een variatie op het klassieke sprookje waarbij de prinses een kikker kust die vervolgens verandert in een prins. In mijn verhaal kust de prinses de kikker en verandert ze ook in een kikker”, gniffelt Stefaan. “Het staat symbool voor een geforceerde relatie. Als je de liefde forceert, dan loop je het gevaar je aan te passen en jezelf te verliezen. Er zitten ook verwijzingen in naar een klassieke mythe.”

Met een twist

“Het sprookje is bedoeld voor kinderen vanaf 8 jaar of jonger dan die leeftijd (voorgelezen). “Ook volwassenen zullen iets opsteken van het verhaal. Er zit wel een gelaagdheid in het sprookje”, zegt Stefaan. “De prins verdwaalt, wordt moe en heeft honger. Hij ontmoet een heks en wordt afhankelijk van haar. Hij geeft zich over aan haar en de heks verandert hem in een kikker. Louise en Marie, genoemd naar onze eerste koningin die stierf in Oostende, zijn de prinsessen. Eén van de twee prinsessen is onzeker voelt zich niet goed in haar vel en denkt een prins te ontmoeten als ze de kikker kust. Ze verandert evenwel zelf in een kikker. Kinderen zullen het sprookje ‘rechtdoor’ lezen, maar oudere lezers zullen wel de gelaagdheid ontdekken”, zegt Stefaan. Het sprookje eindigt goed : de zelfzekere prinses kust ook de kikker die opnieuw verandert in een prins en de tweede kikker kust. Op het einde duikt ook de broer van de prins nog op zodat we een ‘happy end’ hebben.”

Illustraties

Kunsteneres Mieke Drossaert illustreerde eerder al de drie sprookjes rond Langsnuit van (wijlen) Eddy Surmont. Ze oogstte daar veel positieve reacties. “Dat waren mijn eerste stappen als illustrator. Toen Stefaan met het idee kwam, vond ik het gek om in deze tijd nog te schrijven over prinsessen en een kikker. Dat was niet evident om het vorm te geven, want ik ben geen illustrator. Ik moest me inleven in het verhaal. Ik las het zoals een kind het zou lezen en zag pas later de dubbele verwijzingen. Ik moest eerst het sprookje kunnen dromen en ging vervolgens aan de slag. Louise en Marie moesten andere figuren worden dan mijn Colourfull People. Het zijn twee atypische prinsessen geworden, zonder baljurk en kroontje. De roze kleur heb ik wel behouden en ik verwerkte ook verborgen hints in de figuren. Het zijn woke-prinsessen waarmee we later nog verder kunnen. Ik beleefde veel plezier aan de illustraties en het opzoeken van mijn eigen fantasie.”