Hoe ervaart een jonge inspecteur van de politiezone Regio Tielt de werkdruk die dagelijks op hem afkomt? “Ik hoop dat ik voor de meeste van mijn collega’s spreek als ik zeg dat het al bij al nog meevalt”, zegt Sam Plouvier, die pas sinds januari 2016 vast in dienst is bij het korps. “Ik ben heel blij dat ik de fabriek voor deze job heb ingeruild.”
Deze reportage maakt deel uit van ons dossier ‘Politietekort’
De 25-jarige geboren Ruiseledenaar Sam Plouvier woonde tot een kleine twee maanden geleden en zijn verhuizing naar Deinze in Tielt, waar hij bijna vijf jaar als elektromecanicien bij Latexco werkte. “Ik voelde me niet thuis in een fabriek. Te veel routine, iets waar ik helemaal geen last meer van heb bij de politie. Want deze job staat bol van de afwisseling. Het ene moment sta je midden in een gezinsruzie, het andere moment doe je de vaststellingen na een dodelijk ongeval of ben je het verkeer aan het regelen.”
Toch was het voor iemand die in het VTI van Tielt elektromechanica volgde geen alledaagse carrièreswitch. “Ik informeerde me uitgebreid en toen ik na een jaar wachten en een uitgebreide screening toegang kreeg tot de politieschool, wist ik snel dat dit mijn roeping was.” Intussen maakt Sam al twee jaar de dienst uit bij de politiezone Regio Tielt (Tielt, Pittem, Ruiselede, Ardooie, Lichtervelde en Wingene), waar hij sinds januari vorig jaar en het pensioen van een collega een vast lid van de interventiedienst is.
“Als mijn shift bijvoorbeeld tot 14 uur loopt, zal ik nooit een privé-afspraak vóór 18 uur inplannen.”
“Ik liep hier ook stage. Toen al schrok ik van de problemen waarmee zelfs een kleine stad als Tielt te kampen heeft. Inbraken, huiselijke moeilijkheden… Ik besef nu dat elk huisje zijn kruisje heeft en heb er ook lessen uitgetrokken voor mijn eigen leven. Ik heb het zo slecht nog niet.”
Twee interventieteams
Tiens, voelt Sam dan niet de torenhoge werkdruk waar zowat elk lokaal politiekorps in dit land mee te maken schijnt te hebben? Sinds de verhoogde terreurdreiging hoor je immers her en der onheilspellende berichten over personeelstekorten. “Als ik voor mezelf mag spreken, kan ik zeggen dat het al bij al nog meevalt. Gezien mijn jonge leeftijd ervaar ik dat misschien anders dan mijn oudere collega’s”, vertelt Sam.
“Er zijn voldoende momenten dat het doenbaar is, ik kom zeker niet elke dag met het zweet op de rug thuis. Maar als er iets gebeurt, komt het vaak niet goed uit. Wij hadden een afspraak om 14 uur, maar ik heb je wat moeten laten wachten. Eerst moesten we uitrukken naar een diefstal met betrapping op heterdaad in Ruiselede en korte tijd later kregen we een oproep van een ongeval in Wingene, waar de tweede interventieploeg naartoe snelde. In principe weten wij het met twee ploegen te rooien, al konden wij door de samenloop van omstandigheden geen steun gaan verlenen in Wingene. Ik houd er altijd rekening mee dat mijn werkuren kunnen uitlopen. Als mijn shift bijvoorbeeld tot 14 uur loopt, zal ik nooit een privé-afspraak vóór 18 uur inplannen.”
Het is immers niet omdat een ongeval ter plekke is afgehandeld, dat het werk er voor de inspecteur van de interventiedienst opzit. “Het parket wacht immers op het proces-verbaal en het nodige fotomateriaal om in actie te kunnen schieten. Men kan daar niet zitten wachten tot mijn volgende shift begint… Meestal handel ik tijdens mijn interventiediensten een stapel pv’s af.”
“Tijdens een normale shift patrouilleren we een drietal uur, de rest is grotendeels bureauwerk, al staan wij – net als de dienstwagens – altijd paraat om uit te rukken. Soms hebben we wat men noemt een ‘redactiedag’ om door te kunnen werken aan onze administratie. Het aantal is nogal beperkt – in februari zijn het er voor mij niet meer dan drie – en bij sommige collega’s wringt dat wel.”
Collega’s als familie
Maar Sam Plouvier prijst zich vooral gelukkig dat hij in Tielt en omgeving kan werken. “Ik ben maar wat blij dat ik federaal werd afgedeeld, dat ik niet in Brussel hoef te werken. Ik heb het getroffen in dit korps, want in de interventiedienst heerst een grote solidariteit. We beschouwen elkaar als familie, omdat we zo vaak met elkaar optrekken en omdat we samen zaken voor ogen krijgen die een leek niet te zien krijgt. Ik denk bijvoorbeeld aan een geval van zelfdoding.”
“Dat kan er bij ons enorm inhakken en dan kan nakaarten binnen het team, soms dagen na de feiten, een enorme steun betekenen. Thuis kan je daar veel minder over praten, omdat je huisgenoten sommige toestanden gewoon niet begrijpen. Familie en vrienden weten dat ik bij de politie werk, maar de echte jobinhoud kennen ze niet. Ik vind dat niet slecht.”
(Tom Van Houtte)
Korps PZ Regio Tielt breidt de komende maanden gevoelig uit
Volgens commissaris Filip Feraux van de politiezone Regio Tielt ondervindt het korps geen structurele problemen wat betreft de personeelsbezetting.
De politiezone telt 99 voltijdse equivalenten, allemaal mensen die operationeel actief zijn. Commissaris Feraux meldt dat er nood is aan zeven bijkomende krachten voor een optimale invulling van het takenpakket. “Wij hebben recent een kaderuitbreiding gedaan, waarmee ik wil zeggen dat we plaatsen hebben bij gecreëerd”, zegt de commissaris. “Momenteel zijn we aan het rekruteren om die op te vullen. Er kan wel enige vertraging optreden omdat studenten die afstuderen aan de politieschool worden ingezet voor terreurbestrijding.”
De vacatures die de politiezone Regio Tielt heeft openstaan zijn redelijk divers van aard. “We zijn op zoek naar hoofdinspecteurs recherche, interventie, een diensthoofd wijkwerking en een diensthoofd verkeer. De aanwerving van een inspecteur interventie is gepland voor 1 mei, terwijl we ook nog twee inspecteurs verkeer zullen moeten aanwerven, maar die plaatsen zijn nog niet vacant.” Twee leden van het politiepersoneel binnen de zone gaan dit jaar nog met pensioen.
(TVW)
Politietekort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier