De Brugse wijkinspecteur Fernand Bonte (63) is met pensioen. Hij is niet alleen de vriendelijke politieman die burenruzies op Male in der minne regelde, maar ook de agent die een Tibetaan in een judogreep hield, toen die de Chinese president Xi Jinping aanviel.
Officieel start het pensioen van Fernand Bonte pas op woensdag 1 mei, maar hij is niet meer te zien in de straten van Sint-Kruis en Male, omdat hij zijn resterende vakantiedagen opneemt. “Er is nog geen opvolger gevonden, voorlopig nemen de drie andere wijkinspecteurs mijn taken over.”
Het was voor deze Bruggeling geen jongensdroom om toe te treden tot de lokale politie. Fernand Bonte bekent: “Na mijn humaniora aan het Atheneum en mijn legerdienst werkte ik dertien jaar voor Ferry-Boats in de haven. Bij de opening van de Chunnel tussen Calais en Dover in 1994 verhuisde Ferry-Boats naar een drooghaven in Muizen, maar ik zag het niet zitten om dagelijks drie uur in de auto te zitten.”
Interventieteam
Omdat hij enkele agenten kende, leek het Fernand interessant om bij de lokale politie te gaan werken. “Omdat ik net te laat was voor de start van de cursussen in de West-Vlaamse politieschool moest ik een jaartje geduld oefenen en werkte ik in tussentijd voor containerfirma ECS in Zeebrugge. Pas in 1996 werd ik politie-inspecteur. Dat was een maand voor ik 35 jaar oud was, toen nog de maximale leeftijd om in dienst te mogen treden.”
Wat mij bijgebleven is? Een tragisch geval van wiegendood
Na een jaar bij de afdeling Jeugd en Gezin maakte Fernand Bonte twaalf jaar lang deel uit van het interventieteam van de lokale politie. Enkele interventies zal hij nooit vergeten: “Een tragisch geval van wiegendood. Een vrouw die we gekneveld aantroffen in een rommelige woning en die beweerde dat de dader zich nog onder een doos verborg. En dan was er nog een hoevebrand waarbij een brandweerwagen slipte op een spekgladde landbouwweg en zo ook voor ons de weg versperde. We moesten werkloos toezien hoe die hoeve afbrandde. Gelukkig vielen er geen slachtoffers.”
Geregeld werd Fernand ook ingeschakeld bij wedstrijden van Club Brugge, toen gingen er nog gewone politiesecties mee naar Anderlecht en Standard Luik, en bij stakingen in de gevangenis.
Wijkdienst
In 2009 verhuisde hij op eigen verzoek naar de wijkdienst en werd hij een van de vier inspecteurs van Sint-Kruis. Vooral de wijk Male, met 4.000 inwoners, werd zijn werkterrein. “Wat ik het ergst vond, waren de oplichters die bij oude mensen aan de deur belden en hen geld aftroggelden. Ooit gaf een bejaarde dame zulke dieven 500 euro, omdat ze euro’s voor Belgische franken aanzag”, vertelt Fernand.
Het was de veelzijdigheid van de job en het sociale aspect die hem ertoe brachten om voor de wijkdienst te kiezen. “De opdrachten zijn zo gevarieerd dat je ook veel opzoekingswerk moet verrichten, zoals de wetgeving rond bouwovertredingen en verkeersinbreuken. Een van mijn hoofdtaken was domiciliefraude opsporen: ik moest nagaan of mensen effectief op het opgegeven adres woonden.”
En laten we ook de arrestatie van een Tibetaanse ‘demonstrant’ in 2014 op de Markt in Brugge niet vergeten: “Ik moest erover waken dat er niemand uit het publiek over de dranghekken klauterde. Ik had die Tibetaan al enkele minuten in ’t snotje. Toen hij over de hekken klom, gooide ik me meteen op hem en hield hem in een judogreep. Ik heb nog aan judo gedaan, ik wist dus hoe ik hem tegen de grond moest houden.”
Toezicht houden
In vijftien jaar is Male volgens Fernand enorm geëvolueerd: “De wijk is diverser geworden, maar ik heb nooit problemen gehad met de vele nationaliteiten. Een Turk wou mij geld toestoppen, wat ik uiteraard weigerde. Zijn uitleg? Het was de gewoonte in zijn geboorteland om de politie geld toe te stoppen, anders belandde je dossier onderaan de stapel…”
In plaats van hun geschil uit te praten, bellen buren naar de politie
“Als wijkagent hoor je te weten wat er in de wijk leeft. Dat is een beetje verwaterd door de vele opdrachten van het parket en door de verplichte registratie. Ik had sowieso de gewoonte om op dinsdagavond langs de pleintjes te fietsen en een babbeltje te slaan met jongeren. Niet om hen met de vinger te wijzen als ik hen betrapte op het roken van een joint, maar om te weten wie met wie omging. Nu moet je al je bewegingen registreren, zodat je kan aantonen dat je toezicht houdt in de wijk.”
Kibbelende buren
Sluikstorten, hondenpoep en burenruzies: met die problemen werd Fernand Bonte bijna dagelijks geconfronteerd: “Soms raakt de sfeer in een straat door dommigheden of een banale aanleiding verpest. Een boom die vijf centimeter over de haag hangt, luide muziek of een bewoner die met zijn getrouwde buurvrouw aanpapt…”
“Voor je het weet, escaleert die ruzie en het is altijd de schuld van een ander. Als er echt geen verzoening komt, verwijs ik de kibbelende buren naar de vrederechter. Maar ze moeten zelf die stap zetten, ik ben niet bevoegd om hen dat op te dringen..”
Het geheim van een goede wijkagent, volgens Fernand? “Ik koos nooit partij maar probeerde te bemiddelen. Mensen babbelen te weinig met elkaar. In plaats van hun geschil uit te praten, bellen ze al snel de politie. Zelf ken ik Male na vijftien jaar door en door, de inwoners kennen mij ook. Jongeren uit de wijk zijn me ooit komen helpen toen ik tijdens een nachtdienst op ‘t Zand in een vechtpartij belandde. Er waren destijds zelfs Malenaars die wachtten om een inbraak te melden, tot ik terug was van vakantie.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
