Net als Julie Van Espen werd Roeselaarse Charlotte Van Walleghem (18) aangerand en vermoord. Vandaag besliste het Antwerpse hof dat de zaak achter gesloten deuren zal worden gepleit, een mogelijkheid die in 2006 niet bestond voor de familie van Charlotte. “Zo’n proces is erg vermoeiend en emotionele rollercoaster”, herinnert haar zus Sarah zich. “Maar we zijn blij dat de dader 18 jaar na de feiten nog in de gevangenis zit.”
Het proces van de moord op Julie Van Espen zal deze week heel wat media-aandacht naar zich toe zuigen. De familie van Julie had een proces achter gesloten deuren gevraagd en krijgt dat ook om de integriteit van het slachtoffer te bewaren. Een mogelijkheid die nog niet bestond in 2006, toen Jos Heyman-Dewitte zich voor de jury moest verantwoorden voor de aanranding en moord op Charlotte Van Walleghem (18) in Roeselare drie jaar eerder.
Door de gelijkenissen tussen beide criminele daden, wordt de wonde bij de familie van Charlotte toch telkens ook wat open gereten. Zowel Charlotte als Julie Van Espen waren twee blonde jonge meisjes die vrolijk in het leven stonden. Ze werden ook beiden om het leven gebracht door iemand die al vaker met het gerecht in contact was gekomen. “Toen Julie vermoord werd, spraken heel wat mensen me ook meteen aan. Ook zij zagen de overeenkomsten”, vertelt zus Sarah (40). “En zo beleef je het natuurlijk nog eens allemaal opnieuw.”
Kind vond gewurgde Charlotte
Zus Sarah Van Wallegem is directeur bij het centrum voor ambulante revalidatie De Klinker in Ieper. Daar onderzoeken en begeleiden ze kinderen met problemen op verschillende domeinen. Met haar gezin – echtgenoot Andy Van Laere en kindjes Lotte (3,5) en Tuur (1,5) woont ze in Kerkhofblommenstraat in Staden. “Ik ben hier ook opgegroeid. Onze ouders waren al gescheiden op het moment dat Charlotte werd vermoord. Ze zat in haar eerste jaar boekhouden en had een kot in Kortrijk. Ik verbleef meestal in Staden bij onze pa, de bewuste nacht van de moord zou Charlotte in Roeselare bij ons mama slapen.”
Charlotte was die avond gaan werken in d’Hofstee in Beveren en was op weg om iets te gaan drinken. Daar kruiste ze het pad van Jos Heyman-Dewitte in het Wortelstraatje. Omwonenden hadden iemand horen schreeuwen bleek later, het was een spelend kind dat Charlotte die bewuste zondagmorgen 9 maart 2003 aantrof. “Het kindje ging de ouders alarmeren, ze dacht een dode pop aangetroffen te hebben. Gelukkig heeft ze het nooit beseft dat ze eigenlijk een lijk had gevonden”, spreekt Sarahs moedershart.
Emotionele rollercoaster
Aanvankelijk tastte men in het duister over de dader. Op 26 maart werd Jos Heyman-Dewitte voor een eerste keer voorgeleid. “We wisten dat de speurders er hard mee bezig waren, maar ze moesten sluitende bewijzen hebben. En die vonden ze uiteindelijk ook. Zijn dna zat al in de databank bij de politie, er waren haartjes van hem aangetroffen op Charlotte. Maar het duurde tot juli voor we zeker wisten dat hij het was. Ik was naar Rock Werchter geweest toen er bij ons thuis op een zondagmiddag heel wat pers stond te wachten. Omdat mijn ouders daarvoor liever pasten, stond ik die meestal te woord.”
In 2006 was er van sociale media nog geen sprake, enkel de kranten en de lokale tv berichtten over het proces
Maar daarna was het nog drie jaar wachten op een proces dat uiteindelijk in mei 2006 voor het Brugse assisenhof werd gepleit. “Dat is lang natuurlijk, maar van de andere kant voelt die pijn ook niet zo rauw meer aan. Voor de familie is dat proces niettemin zeer intens. Ook onze grootouders moesten dat nog meemaken. Het is een emotionele rollercoaster met iedereen die dat op zich eigen manier beleeft. Je hoort op het proces geen nieuwe zaken, maar de karakterschetsen die gemaakt worden van je zus, maar ook van de dader zijn ook confronterend.”
“Foto’s van autopsie werden ons bespaard”
In 2006 stelde de vraag zich nog niet om het assisenproces achter gesloten deuren te houden. “Mocht die beslissing genomen moeten worden, dan ging dat eerder voor mijn ouders zijn. Het dossier kenden wij voor het proces al tot op de draad, enkel de foto’s van de autopsie werden ons bespaard. Maar 15 jaar geleden leefden we nog in een andere wereld. Van sociale media was er nog geen sprake, er waren enkel de kranten en regionale tv die toen berichtten over de zaak. Alles wat nu verschijnt, gaat op sociale media een eigen leven leiden. Iedereen heeft zijn eigen mening en wil die ook koste wat het kost delen. En dan is er ook dat ‘fake news’ dat overal wel om de hoek komt loeren. Ik kan geloven dat de familie van Julie daar liever voor past.”
Dader Jos Heyman-Dewitte zou de maximumstraf krijgen van 30 jaar. “Dat was dan wel weer een grote opluchting. Het feit dat hij een onnozel verhaal vertelde over mijn zus die hem verwensingen, in bewoordingen die ze niet kende, naar zijn hoofd zou hebben geslingerd, bleef wel hangen. Hij heeft op het proces vooral gezwegen, in plaats van de gruwelijke feiten te bekennen. Hij diste ook een versie op dat hij haar wou knuffelen en dan op haar is gevallen. Dus gewoon verzinsels die niemand kon geloven.”
Dochtertje vernoemd naar haar vermoorde tante
De familie krijgt ook ondersteuning van slachtofferhulp. “Die houden ons ook verder op de hoogte. We weten dat de dader al twee keer probeerde vervroegd vrij te komen, maar gelukkig is men daar niet op in gegaan.”
Charlotte Van Walleghem zou nu 37 jaar zijn. “Mijn zus had toen al een vaste relatie, alles was op weg om een gezinnetje te stichten. De vraag ‘Wat als…’ spookt vaak door je gedachten. We missen haar uiteraard nog altijd hard. Mijn kinderen weten dat ze een tante hebben die is overleden en misschien ging zij wel meter geweest zijn. Onze dochter hebben we Lotte genoemd, als eerbetoon aan mijn zus.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
