Hét meest beklijvende moment van dit assisenproces was tot nu toe zonder twijfel de vertoning van de beelden die Alexandru Caliniuc met zijn gsm maakte van een stervende Sofie Muylle. Ze lieten niemand onberoerd en, zo zal volgende week naar alle waarschijnlijkheid blijken, legden het proces in een bepaalde plooi.
Hét meest beklijvende moment van dit assisenproces was tot nu toe zonder twijfel de vertoning van de beelden die Alexandru Caliniuc met zijn gsm maakte van een stervende Sofie Muylle. Ze lieten niemand onberoerd en, zo zal volgende week naar alle waarschijnlijkheid blijken, legden het proces in een bepaalde plooi.
Een jong meisje, languit op het strand. De blonde haren warrig, bloed in het gezicht, de panty’s gescheurd, de witte blouse hoog opgetrokken en de handen op een vreemde manier op de borst, alsof iemand ze daar gelegd heeft. Af en toe beweegt ze haar hoofd, maakt ze een kreunend geluid. De beelden schokken, letterlijk.
Dit had mijn zus, mijn nicht, mijn buurmeisje kunnen zijn. Nachtrust na deze assisendag? Vergeet het
Degene die ze filmt, is echter allerminst zenuwachtig. Half fluisterend geeft de cameraman in het Roemeens commentaar bij de beelden. Af en toe zoomt hij in op het gezicht van het meisje. Er zit een schuimprop in haar mond. Haar ogen gaan soms een beetje open. Plots grijpt de man haar vast en sleept haar onder een staketsel. Daarna zet hij het op een lopen, langs wat lijkt op een sleepspoor. Aldoor hoor je hem hijgen van de inspanning, tussen zijn fluistercommentaar door.
Het zijn de beelden van een stervende Sofie Muylle op het koude strand van Knokke, genomen door Alexandru Caliniuc. Ze sneden bij iedereen de adem af in de assisenzaal, deze week. Ook bij mij. Nochtans, met tientallen assisenprocessen op de teller, ben ik wel wat gewoon. Ik zag het bloedbad dat Kim De Gelder in een crèche veroorzaakte, het door zuur aangetaste lichaam van kasteelheer Stijn Saelens, beelden van lijkschouwingen van slachtoffer jong en oud, man en vrouw.
Stille tranen
Het is een cliché, maar na al die jaren word je dat enigszins gewoon. Kweek je een olifantenvel. Maar dit? Een meisje uit mijn streek van mijn leeftijdscategorie dat je daar letterlijk ziet – en hoort – sterven, daarbij raak ook ik even van mijn melk. Dit had mijn zus, mijn nicht, mijn buurmeisje kunnen zijn. Nachtrust na een zware assisendag? Vergeet het.
Wat moet het dan niet zijn voor de familie Muylle? Vader Daniël weende op zijn stoel stille tranen. Sofies broer Stan hield het niet meer. Kort voor het proces bekeek hij de beelden al eens. Maar ze kwamen nu dubbel en dik binnen. Eerst: een harde slag op de lege stoel voor hem. Dan: hollend naar buiten, in de gang zijn frustratie en woede uitend door een hartverscheurende oerschreeuw. En nog een. Dat moest eruit. Juryleden sloegen hun handen voor hun mond, de Roemeense tolk vroeg een pauze.
Mijn collega-journalisten, allen met datzelfde olifantenvel, keken elkaar diep onder de indruk aan. En Alexandru Caliniuc? Die keek schaapachtig de zaal in, zich half verontschuldigend bij zijn tolk die zich van hem afwendde. Neen, de beelden bewijzen de moord niet. Maar dat ze een cruciale rol zullen spelen in de afloop van dit proces, staat nu al als een paal boven water.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier