Na een destructieve, dertig maanden durende relatie met een man die haar sloeg, verminkte en controleerde, vreest Nathalie dat de oude versie van haarzelf nooit meer terugkomt.
door Catherine Vuylsteke
Een zonnig nieuw huis, niet ver van de kust. Rustig gelegen, smaakvol ingericht. Het lijkt alsof Nathalie in een volledige make-over is geslaagd. Zo ongeveer toch. Maar vroeger is er ook nog: de auto gaat meteen de garage in, er staat geen naam op de bel, de deur is altijd op slot.
Ze herinnert zich de financiële problemen, het vluchthuis en de maaltijden met oud brood, maar sinds 2019 runt Nathalie een succesvol bedrijfje met zeven verpleegkundigen. Drukke, lange dagen, grote dankbaarheid en voldoening. Werk als vlucht, dat ook.
Volgens haar zien we niet dezelfde vrouw. Achter de ondernemende, krachtdadige verpleegkundige schuilt iemand die nog niet klaar is met de psycholoog. En die vreest dat de sociale Nathalie, die nooit twijfelde aan andermans bedoelingen, nooit meer terugkomt.
In de spiegel kijkt ze naar de landkaart van zijn sadisme. De doorgebeten lip, de herhaaldelijk gebroken neus, het litteken in de linkerwenkbrauw, de lijnen die autosleutels hebben achtergelaten op haar wangen. Ze zijn nauwelijks waarneembaar, oordeelde de dokter, en niet met plastische chirurgie te verwijderen. Misschien is vrijwilligerswerk met lotgenoten een beter herstelplan. Die stap is alvast gezet.
Man met bloemen
Het begint ergens in 2014, bij twee dertigers, vurige supporters van Club Brugge. Zij is al jaren gescheiden en nog altijd maatjes met de vader van haar dochters van 12 en 17 jaar. Hij verdrinkt in een lastig scheidingsproces, met schuldbemiddeling en een gruwelijke vrouw die hem onwezenlijk veel stress bezorgt.
Het is zonder meer een bijzondere man: aantrekkelijk, welbespraakt, populair, opwindend. Een man die bloemen voor je meebrengt, die je het gevoel geeft dat je telt. Iemand die weet wat genieten is, en met wie je veel kunt praten en lachen. Elke vorm van dagelijkse sleur is hem vreemd en ze delen een passie voor muziek – de meeste weekends werkt hij als dj, ze gaan er vaak samen heen. Hij houdt ervan haar te zien dansen. Aanvankelijk toch.
Eerst denkt Nathalie dat ze het heeft getroffen, maar na anderhalf jaar ziet ze haar geliefde veranderen. Hij is steeds vaker humeurig, controlerend, achterdochtig, jaloers. In de grootste onbenulligheden vermoedt hij bewijs van ontrouw. Alle wetten zijn de zijne. Ze wonen het gros van de tijd in zijn flat en daarvan krijgt ze geen sleutel. Vertrekken is buiten blijven, hij wil niet dat ze ergens heen gaat.
Gaandeweg worden de teugels strakker getrokken. Kan ze hem in het begin nog charmeren met berichtjes met foto’s van haar gerechten, al gauw moet ze bewijzen wat ze doet, waar en met wie. Nu, op dit eigenste moment. Maak een foto van jezelf met een glas in de hand. Nathalie wil hem graag overtuigen van haar eerlijkheid en ze weet dat alles beter wordt zodra zijn echtscheiding achter de rug zal zijn. Bovendien heeft hij keer op keer spijt. ’s Anderendaags snapt hij nooit wat er in hem is gevaren.
En toch. Nathalie loopt permanent op de toppen van haar tenen, maar aan de verwijten en het geweld valt niet te ontkomen. Het gaat van duwen naar slaan, een vuist vol in het gezicht. Er zijn littekens van sigarettenpeuken, beten of breuken. Gevolgd door berouw en wittebroodsweken, telkens weer.
Ze begrijpt hem, vergoelijkt hem, liegt tegen haar dochters over de kwetsuren. Het leven heeft hem geen goede kaarten gegeven — komt een zoon de zelfmoord van zijn vader ooit te boven? Hij doet wat hij kan, zegt hij, en heeft altijd meer dromen dan centen. Financieel bijdragen aan het huishouden ligt moeilijk en al zijn toekomstplannen kosten handenvol geld. Eerst wordt geïnvesteerd in muziekspullen, dan in een drijvend bar-restaurant. Nathalie ziet haar bankrekening slinken maar alles komt goed. Daar is hij zeker van, zeker voor twee.
Krassen
Meer razernij en geweld worden haar deel, tot de nachtmerrie na iets meer dan dertig maanden eindigt. Nathalie is bankroet en bedrogen. De man was nooit van plan zijn vrouw en kinderen te verlaten. Integendeel. Wilde hij naar hen toe, dan schopte hij keet, als voorwendsel voor een boze aftocht en een dagenlange afwezigheid.
Het eindigt met opluchting. En met obsessie, want Nathalie kan hem niet zomaar loslaten, daarvoor is ze te veel verloren. Haar zorgeloosheid, haar job, haar moederschap zelfs. Voor hem waren haar kinderen concurrenten, in zijn buurt bestond mama niet meer. Te lang meende Nathalie dat de meisjes niets in de gaten hadden. Tot ze op een ochtend de krassen zag op de tienerarmen van haar jongste kind. Diepe, donkere lijnen, het onhandige verweer tegen al te veel slapeloze nachten. Wakend en vrezend voor een moord in de andere kamer.
De oudste dochter studeerde in Brussel en zat op kamers. Zij hield het voor bekeken. Had haar moeder niet de kracht om te vertrekken, dan kon ze haar kind evenmin verplichten om getuige te zijn van haar ondergang.
Geruime tijd beschouwden de zusjes alleen hun vader nog als thuis, maar anno 2021 zijn de banden hersteld. Moeder moet wel één ding beloven. Dat ze nooit, nooit meer zal liegen.
Leven na
Nathalie is nog altijd niet klaar met vroeger. Niet met zichzelf en niet met hem. Gevoelens van schuld, zelfhaat en boosheid wisselen af met onbegrip. Hoe is het ooit zo ver kunnen komen, waarom liet ze zich zo ringeloren? Haar verhaal is er geen van abominabele jeugdherinneringen. Tot haar moeder stierf, waren ze een perfect gelukkig gezinnetje en de band met haar twee jongere zussen was altijd liefdevol. Met de vader van haar kinderen liep het evenmin uit de hand. De liefde was gewoon op en ze gingen uiteen als vrienden. Waarom dan, waarom? Nathalie vreest dat ze het zich eeuwig zal afvragen.
Wat erger is, is dat het tot op heden voelt alsof haar beul heeft gewonnen, ondanks zijn veroordeling, een elektronische enkelband voor een jaar. Een schadevergoeding heeft Nathalie niet gekregen, en in april 2020 stopte ze met procederen. De advocatenkosten liepen te hoog op. Hier en nu getuigen vindt ze van wezenlijk belang. Om zichzelf én anderen te helpen. En om te bewijzen dat er ondanks alles nog leven is. Leven na.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
