“Getekend en gelidtekend voor het leven, nog voor het begonnen is!” Meer dan twee jaar lang terroriseerde een Afghaanse vrouw (36) haar zoon en dochter. Ze werden beschimpt, geschopt en geslagen. “Ze kregen meer slagen dan eten.” Alles kwam aan het licht toen de 15-jarige dochter zwanger bleek … van haar vader.
Het geweld binnen het gezin – gevlucht uit Afghanistan maar al meer dan tien jaar in België – werd ontdekt toen op 14 december 2020 de toen 15-jarige dochter H. naar het CLB in Oostende stapte met de boodschap dat ze zwanger was. Ze biechtte op dat ze tal van keren was verkracht door haar eigen vader. Daardoor ging de doos van pandora open. Want uit het onderzoek dat volgde, bleek dat ze minstens tussen haar 13de en 15de door haar moeder werd geslagen. H. stond in voor het huishouden, maar als dat niet goed was gebeurd, kreeg ze slaag, vaak ook zonder de minste aanleiding. Ze kreeg ook verwijten naar haar hoofd geslingerd zoals ‘ik wou dat je nooit geboren was’ en ‘ik hoop dat je kanker krijgt’.
Maar nog erger was het gesteld met haar broertje. Minstens vanaf zijn zevende tot zijn tiende, kreeg hij bijna dagelijks schoppen, werd hij tot bloedens toe genepen, gebeten, overgoten met hete thee en geslagen met alles wat los en vast zat: de blote vuist, een schaar, GSM-kabel, de hak van een schoen of een stuk hout met nagels in. En wanneer S. erin slaagde dat stuk hout te doen verdwijnen, ging de moeder gewoon een tak halen in het park. De reden? Zijn huid was donkerder dan zijn broertjes en zusjes. Zijn moeder noemde hem ook steevast ‘zwarte’ en gaf hem nauwelijks eten mee naar school of eten dat al rot was. Zijn boterhamdoos moest hij uitwassen in het toilet. Toen de politie hem vroeg wanneer het geweld was begonnen antwoordde hij: “Wanneer je pas geboren bent, weet je het niet. Maar vanaf ik mijn ogen open kon doen, wist ik het.”
Veroordeling
De vader werd voor de verkrachting veroordeeld tot tien jaar cel. De moeder kreeg in eerste aanleg 20 maanden cel, waarvan tien effectief. Maar het parket ging in beroep tegen deze lichte straf. Volgens de advocaat van de jongen (nu 12) en het meisje (net 18) zijn ze getekend en gelidtekend voor het leven, nog voor het leven begonnen is. “De zoon werd uitgesloten omdat hij een donkere huidskleur had en ze noemde hem ‘de zwarte’.” Intussen zijn beide kinderen geplaatst. “Alleen zit de dochter in een verwrongen situatie, omdat ze ook nog contact wil met haar broertjes en zusjes, dus houdt ze ook contact met de moeder uit angst haar broers en zussen te verliezen.”
Tien seconden stilte
Ook de procureur-generaal haalde snoeihard uit. Hij vroeg aan het begin van zijn requisitoir tien seconden stilte. “Doe dit maal zes en maal 1,2 miljoen. Want dit waren 835 dagen van angst en terreur in een kinderleven die door mevrouw –ik noem haar bewust geen mama- tot een hel is gemaakt. Dit is een dossier om heel stil van te worden. De twee kinderen werden weerloos overgeleverd aan de sadistische grillen van mevrouw: dag en nacht!” Bovendien wees hij erop dat de weerhouden periode slechts is genomen tussen 1 september 2018 en 14 december 2020. “Maar in 2015 waren er al eerste tekenen van slagen.” Even later noemde de procureur-generaal haar een ‘niet-moeder’ “Zij verdient de naam ‘mama’ niet. Ik dacht dat als er één vorm van liefde vanzelfsprekend is, is het de moederliefde. Maar ik ben weer een illusie armer. Dit zijn geen ouders, maar beulen!” Hij vond de straf van tien maanden effectief dan ook veel te licht. “Alsof de eerste rechter zegt: ‘ga heen in vrede!’ Maar in Gent hebben we hier al een gelijkaardig geval meegemaakt: Raoul. We hebben het jongetje teruggevonden in het water in een sportzak!” Hij vorderde acht jaar cel voor de onmenselijke behandeling.
Context
Haar advocaat vroeg het hof echter de context te bekijken. “Dit zijn Afghaanse vluchtelingen. Zij komen uit de hel! Deze mensen zijn gehard. Ik wil dit niet goedpraten, maar men moet deze context meenemen. Ze wil zich ook excuseren. En wanneer ze hem ‘zwarte’ noemde, heeft ze dat nooit met een racistische bedoeling gezegd. En als ze haar dochter ‘kanker of ‘dood’ wenste, meende ze dat zeker niet. In het begin toen ze in België waren, was het jongetje trouwens nog in Afghanistan. Ze hebben hemel en aarde bewogen om hem naar hier te krijgen. Waarom zou men het dan onmenselijk behandelen?” Hij vroeg de bevestiging van de tien maanden cel. “Acht jaar cel, wat wil en kan men daarmee bereiken?” Aan het eind van de zitting confronteerde de voorzitster de vrouw nog even met enkele foto’s van de kinderen. “Ze vielen vaak bij het spelen”, verontschuldigde zij zich. “Dat zijn bijtsporen!”, zei de voorzitster afgemeten. Uitspraak op 21 februari. (OSM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
