Leven tussen deadlines
Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Geen idee wat voor een jaar het wordt, 2023. U waarschijnlijk ook niet. We doen maar wat, en we zien wel. De dingen die er waarlijk toe doen, overkomen ons. De rest is versiering.
Willen kan helpen. Plannen ook. We plannen ons een ongeluk. We hebben agenda’s. Afspraken. Meetings. Brainstormings. Teambuildings. Avondjes. Etentjes. Drinks. Uitstapjes. De boekhouding. De coiffeur. De nagelspecialist. De veearts. We houden gaatjes vrij voor iets spontaans.
En dan verstapt u zich op de stoeprand en ligt u vier weken met uw been omhoog.
Hebt u al uw zomervakantie gepland? Neen? Tsss. Dat wordt dus niks. Het nieuwe jaar is wel al twee weken oud, hé. Iedereen heeft dat al gedaan. Alle leuke huisjes en comfortabele appartementjes en pittoreske kampeerplekjes en voordelige vliegtickets zijn al bekeken en besproken en vastgelegd en betaald. U bent hopeloos te laat. Áls u nog wat vindt, dan is het gegarandeerd te duur voor wat het is.
We plannen ons een ongeluk. Maar de dingen die er waarlijk toe doen, overkomen ons. De rest is versiering
Te warm, te koud, te droog, te nat voor de tijd van het jaar. Te ver van het strand, te ver van het centrum, te ver van de luchthaven, te dicht bij uw schoonmoeder. U kunt dit jaar beter nergens heen gaan, tenzij u dol bent op het eindeloos gepiep van wankele stapelbedden in een kartonnen doos met uitzicht op een afvalstort. Komt ervan, als u niet plant.
En dan verstapt uw buurman zich op de stoeprand en ligt hij vier weken met zijn been omhoog en verblijft u last-minute voor een zacht prijsje tien dagen in een viersterrenhotel in Izmir.
Vooral dat zacht prijsje trekt ons over de streep. We vinden onze buurman wel een toffe peer, maar de volle pot betalen, nee. ’t Is crisis voor iedereen, hé, zeggen we lachend, en denken er een beetje bitter bij: behalve voor de rijken, maar die gaan niet op vakantie naar Izmir, die gaan naar hun villa aan een meer in Frankrijk of Italië, en waterskiën achter hun eigen jacht terwijl hun personeel de barbecue met kreeft en een paar flessen Romanée-Conti voorbereidt.
En dan verstapt zo’n rijke zich op de loopplank van zijn jacht en ligt hij vier weken met zijn been omhoog in een privékliniek en overleeft een kreeft.
Eén ding weten we: 2023 wordt een duur jaar. En dus hebben we tot na Nieuwjaar gewacht om kleren te kopen. We houden de kortingspercentages scherp in de gaten. Min dertig? Hm. Nog even niet. Geduld. Opwarmen. Min vijftig? Dat begint erop te lijken. We zetten ons in de startblokken. Min zeventig? Já! Nú! Gáán! Als gekken rennen we massaal naar de winkels, laat ons door, laat ons door!
Verstap u niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
