Peter Pan

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Zelf voelde ik nooit de behoefte om de aarde verder te bevolken, maar gelukkig hebben andere mensen die wel. Dat leverde me drie neefjes en een schat van een metekind op. Voor ouders van kleuters is dit oud nieuws, maar ik sta er keer op keer van versteld wat die kleine hoofdjes allemaal opslorpen. Vaak komen ze meer gevat en droogkomisch uit de hoek dan de beste comedians of marketeers. Liegen en bedriegen staat niet in hun woordenboek, en je weet altijd precies waar het op staat. Er zijn natuurlijk wel bijbedoelingen, zo naïef ben ik niet, maar hun manipulatievaardigheden staan doorgaans nog niet op punt. Hun pogingen zijn dan ook zo doorzichtig als wat, wat me telkens compleet doet smelten en ja, toegeven.

“Keer op keer smelt ik en geef ik toe”

Zondag had ik een last-minute date met het vierjarig metekind. Ik besloot hem op Peter Pan in het Gildhof te trakteren. Die grote zaal, de kostuums, de lichten, het decor en de personages, wat een belevenis! Het baasje zat meer dan een uur geconcentreerd en gebiologeerd te staren naar de grootse avonturen. Eén keer fluisterde hij me toe: “Wanneer gaan ze nu vechten?” Het vervaarlijke zwaardgevecht kwam op het einde, en daar was hij overduidelijk mee in zijn nopjes. Zelf begon ik een ietsiepietsie last te krijgen van het oorverdovend geschreeuw van kapitein Haak, maar we bleven beiden flink zitten tot de laatste noot.

Op de terugweg maakte hij me er terloops attent op dat hij nog geen dessertje had gekregen. We eindigden in de zetel met een cola-calippo, wat had je gedacht?