Op De Ruiter leeft Luc Wallays verder en dat is maar goed ook

Tien jaar geleden overleed Luc Wallays na een slepende ziekte, maar na al die jaren is hij zeker nog niet vergeten.

Flashback twintig jaar geleden. Ik ben sportjournalist voor de regio Roeselare en ik ga op zaterdagmorgen ontiegelijk vroeg met fotograaf Palmer op stap. Ons doel is een boerderij tussen de akkers op De Ruiter. Op de ouderlijke boerderij leert Luc Wallays jonge kerels met de fiets rijden, het is te zeggen, hij leert ze ‘koersen’. Slim rijden, in waaiers rijden, krachten doseren, de jongeren pikken het allemaal gretig op. Wat me meteen opvalt, is dat kinesist Luc Wallays er ook een wetenschappelijke benadering bij geeft. Luc heeft een afkeer van stomweg ‘stoempen’ zonder nadenken. Een wetenschappelijk onderbouwde training is er meteen bij. De juiste voeding, het opbouwen van de trainingen naar een wedstrijd, het recupereren, het zijn allemaal zaken die Luc onmiddellijk integreert in zijn lessen.

Luc heeft een afkeer van stomweg ‘stoempen’ zonder nadenken

Luc haat middelmatigheid, al in het College streeft hij naar het ‘plus est en vous’. Voor sommigen was het net iets te extreem, eiste hij net iets te veel van de Jonge Renners Roeselare, was hij ‘geen gemakkelijk persoon’ om mee te discussiëren, om mee te werken. Klopt allemaal als een bus, maar één zaak was overduidelijk: Luc ging nooit voor zijn eigen grote gelijk, maar steeds voor de groeimarge van zijn renners, van zijn patiënten als kinesist.

Het siert de wielerschool, die op de boerderij van Frans Wallays op De Ruiter is ontstaan en gegroeid, dat ze ook vandaag de veel te vroege stichter eert. Luc Wallays was een sterke persoonlijkheid, dat geeft ook zijn weduwe Karin Bakker toe. Maar ook zij zou het wellicht nooit anders hebben gewild. Luc liet ook Karin schitteren en bracht haar naar sportieve prestaties die ze zonder hem nooit had bereikt. Ook hier ging dat niet zonder slag of stoot en botste het al eens: een koppige West-Vlaming en een extraverte Nederlandse, dat is een prima cocktail voor een ‘geanimeerd’ gesprek. Op De Ruiter leeft Luc Wallays verder: bij de wielersupporters, bij de jonge renners, bij zijn weduwe, bij zijn familie en vrienden. En dat is maar goed ook.