Laura Schuyesmans (27) leeft met een deadline. De jonge West-Vlaamse lijdt aan een chronische ziekte waardoor ze wellicht maar tien jaar meer te gaan heeft. Laura werkt bij Oxfam, engageert zich als covoorzitster voor Jong Groen en maakt tweewekelijks een openhartige column voor deze krant. Ze wisselt af met Jan Devriese, de stukjesschrijver die leeft tussen deadlines.
Elke citroen zal een nakomeling voortbrengen en de citroenen zullen nooit uitsterven. Dat citaat zindert al enkele weken na in mij. Het straalt hoop en veerkracht uit, maar onthult tegelijkertijd dat het ontstond in geweldige tijden. Het citaat komt uit het boek Zolang de citroenbomen bloeien, geschreven door Zoulfa Katouh. Het boek werd me enkele weken geleden in mijn handen gedrukt door mijn mama en sindsdien blijft het in mijn hoofd rondspoken.
Ik neem jullie graag even mee in een van de meest tekenende passages in het boek. Het toont ons de vele emoties die een volk moet doorstaan als het thuisland verglijdt in een gewelddadige spiraal. De pijn die ze voelen om land en dierbaren achter te laten. Maar even goed vat het boek het diepgaande verantwoordelijkheidsgevoel dat rust op degenen die wel het geluk hebben om elders een nieuw leven op te bouwen. Hoe hun zoektocht loopt naar een evenwicht tussen schuldgevoel, verdriet, liefde voor hun thuisland en de hoop op een ander en vooral vreedzamer leven.
“Elke citroen zal een nakomeling voortbrengen en de citroenen zullen nooit uitsterven”
‘Iedereen vertrekt, de een na de ander’, fluistert hij. Hij wrijft in zijn ogen, veegt Syrië uit zijn voorhoofd, smeert zich in met het land van onze voorouders. ‘Binnenkort is er niemand meer over om Syrië te verdedigen.’ ‘Dat is niet waar. Jij kunt de wereld veranderen, beter dan wie ook. Heb je enig idee wat jouw verbeeldingskracht kan doen? Heb je niet gezien hoe de mensen daarbinnen naar je keken?’ In zijn donkere groene ogen verschijnt een glimpje licht. ‘Het gevecht is niet voorbij, het wordt niet alleen hier gevoerd. In de hoofden van de mensen is de geschiedenis van Syrië vervaagd. Ze weten niet wat een prachtig sieraad ons land is. Ze weten niet hoeveel liefde er in dit land is. Je bent het ze verplicht. Je bent het ons verplicht’, zeg ik fel. Hij strijkt over zijn gezicht en schraapt daarna zijn keel. ‘Maar het schuldgevoel dan?’ ‘Je liefde voor Syrië zal je voortdrijven. Het schuldgevoel is maar een bijwerking.’ Ik glimlach triest. ‘Zonder die liefde zouden je verhalen hun betekenis verliezen.’
Ik hoop dat je nu niet alleen goesting kreeg om het boek te lezen, maar dat het je even deed afvragen wat jij op zo’n moment zou doen. En misschien zelfs hoe jij denkt over vluchtelingen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
