Heiligen

Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.

Mijn meter woonde in Veurne, mijn peter in Brugge. Veel beter kun je het niet treffen, als snotaap: je viel twee keer in de prijzen. Eerst dankzij Sint-Maarten, een maandje later dankzij Sinterklaas.

Van Sint-Maarten wist ik niet veel. Er was dat prentje, waarop te zien is hoe hij, op zijn dure paard gezeten, met zijn dure degen een stuk van zijn dure mantel snijdt om dat aan een kouwelijke arme sukkelaar te geven. Beetje mager, vond ik, voor een heiligverklaring.

Sint-Nicolaas was een stuk straffer: die bracht drie door een herbergier afgeslachte en gepekelde jongelui weer tot leven — ook daarvan bestaat een prentje. Dan speel je volgens mij toch meteen al een paar afdelingen hoger, in de heiligencompetitie.

Ouders zijn stoute kindjes. En daarom krijgen zij geen cadeaus

Hoe gaat dat, trouwens, in die competitie? Hoe komt het dat Sint-Maarten in Veurne een topper is, en Sinterklaas maar een flauw afkooksel? Hoe komt het dat in Brugge Sinterklaas de kinderkampioen is, en Sint-Maarten hooguit een eilandje in de Caribische Zee? Is het een kwestie van marketing? Heeft Sinterklaas een beter team dan Sint-Maarten, met meer go-getters die hun agile skills en tools gebruiken voor de brand positioning en hun prospects via lead nurturing overtuigen? Is Sint-Maarten een ordinaire loser? Of zijn ze allebei gedoemd om te worden opgeslokt door de vraatzuchtige Santa Claus, die nu eenmaal kan gebruikmaken van de marketingmachine genaamd Coca-Cola?

Die Santa Claus, beste kindertjes, is overigens geen heilige. Heeft nooit een stuk van zijn mantel weggeschonken, laat staan gepekelde jongelui gered. Een ordinaire straatventer, dat is hij. Maar dat weten jullie wel hé, kindertjes? Als iemand tegen jullie zegt dat Santa Claus door de lucht vliegt op een slede die wordt voortgetrokken door negen rendieren waarvan eentje een rode neus heeft, dan zeggen jullie geringschattend: pfff, dat is niet waar, dat is maar een verhaaltje.

Maar als iemand tegen jullie zegt dat Sinterklaas ’s nachts op zijn schimmel over de daken loopt en zijn andersgepigmenteerde medewerkers door de schoorsteen in de huizen laat afdalen om daar cadeautjes neer te leggen voor de kindjes die een jaar lang braaf zijn geweest, dan luisteren jullie in ademloze verwondering toe, met gloeiend rode wangetjes, en dat vinden jullie ouders vertederend.

Dat is nu eenmaal wat ouders doen: ze liegen, voor hun eigen plezier. Ze weten dat jullie daar later achter komen en dan best wel verdrietig zullen zijn, en toch doen ze het. Ouders zijn stoute kindjes. En daarom krijgen zij geen cadeaus.