Chocoladetaart

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Enkele dagen terug bakte ik met een tienjarige een chocoladetaart, want wat moet je anders als de dagen kort en donkermistig zijn? We haalden alle fancy benodigdheden in Aveve, alwaar Firmin de huispapegaai zich graag liet aaien en wij als wederdienst onze vingerkootjes lieten besabbelen.

Terug thuis wogen we minutieus af, klopten woest het eiwit op, zeefden de bloem fijn en mengden we voorzichtig het beslag. Algauw vulde een heerlijk zoet aroma de hele ruimte. Na 45 minuten bakken was het grote moment aangebroken.

“We besloten er het beste van te maken”

Tot groot jolijt van de andere aanwezigen haalden we een platte en onaantrekkelijke taartachtige substantie met aangebrande randjes uit de hete oven. Onze noeste arbeid had niet het gewenste resultaat opgeleverd. Na de eerste teleurstelling besloten we er het beste van te maken. We sneden de hardste stukken weg en smolten botercrème om de rest mee te bestrijken en de smeuïgheid op te krikken. Iedereen smulde samen aan tafel van de ‘taart’ en we lachten smakelijk om het misbaksel.

Zoals het met taarten kan vergaan, zo ook met nieuwe kalenderjaren: je hebt er zin in, raapt de beste ingrediënten bij elkaar en gaat enthousiast aan de slag. Maar er gaan geheid dingen mis of anders dan gepland. Zo gaat dat nu eenmaal. Mijn advies: haal genoeg chocolade in huis en sla een grote voorraad humor in. Het leven is nu eenmaal geen recept, en 2025 ook niet. Maar laat je dat vooral niet tegenhouden om er op gelijk welke manier van te smullen.