Vaderdag is een zwarte dag. Daarom trek ik mijn witte hemd aan. Het witte hemd van Dries Van Noten met een stoffen wit bloemetje in het knoopsgat, dat vroeger van mijn papa was. Hij droeg het tot hij meer dan twaalf jaar geleden stierf. Sindsdien kennen mensen me in dat hemd.
Vorige week kwam er een nieuw speciaal wit hemd bij in mijn kast. Een exemplaar met prachtige paarse tekeningen dat ik vorig jaar van mijn tanteke kreeg tijdens een weekendje samen aan zee. Een beloning omdat ik stopte met roken. Sindsdien is het mijn gelukshemdje. Telkens ik het aantrok, kreeg tanteke een foto.
De hemden zijn meer dan vervlogen tijden, ze staan ook symbool voor de toekomst
Nu ook zij er niet meer is, hangen de twee hemden zij aan zij, als de twee meest waardevolle stukken in mijn kast. Het zijn fysieke fragmenten waar de herinneringen in huizen. Die me, telkens ik ze aantrek, naar het verleden katapulteren. Een verleden waar zij er wel nog waren. Waar we samen dingen beleefden.
De hemden zijn meer dan vervlogen tijden, ze staan ook symbool voor de toekomst. Hul ik me in dat kledingstuk, dan draag ik hen met me mee. Dan neem ik hen mee op sleeptouw naar plaatsen waar we anders samen heen zouden gegaan zijn, toon ik hen dingen die ik ontdekte, stel ik hen voor aan de mensen rondom me die ik graag zie, delen we verdriet en maken we nieuwe herinneringen. Vandaag zijn ze samen. De hemden in de kast, de kaartjes op de schouw, papa en tanteke.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier