Thomas Siffer pakt uit met zijn debuutroman ‘Het zijn de geheimen’, waarin vriendschap en verraad centraal staan. Zelden werd gelatenheid zo passioneel neergeschreven, want de omerta die heerst in de Zuid-Italiaanse streek waar hij woont, is de drager van het boek. “Als je er niet tegen kan dat ze af en toe in je huis zitten, dan hoor je daar niet.”
Thomas Siffer, met roots in Nieuwpoort, diept de quote van zijn grote held Bruce Springsteen op als hij het over de drijfveer achter zijn indrukwekkende palmares heeft, van journalist, televisiemaker tot wereldreiziger, hoofdredacteur, olijfolieproducent en nu ook auteur. ‘It’s a sad man, my friend, who’s living in his own skin and can stand the company.’
Dat hij al eens moe wordt van zichzelf, grijnst hij. Maar dan schakelt hij nog een versnelling hoger, zoals bij zijn debuutroman. “Ik wilde vooral kijken of ik het kon. Ik schrijf al professioneel sinds mijn 22ste en de jongste jaren werden mijn stukken ook steeds poëtischer en meer literair, dus leek het een logische stap. Maar eerlijk: ik heb er mij ook aan mispakt. Twee jaar geleden stuurde ik al versies door, juichend en toeterend. Maar dan begint het pas: die structuur juist krijgen, perspectieven veranderen, karakters schrappen, samenvoegen…”
“Als je er niet tegen kan dat ze af en toe in je huis zitten, dan hoor je daar niet”
Het resultaat is ‘Het zijn de geheimen’, een knap en beklijvend verhaal waarin Lou, een rusteloze ex-hoofdredacteur van een roddelblad verzeild raakt in een klein Italiaans dorpje. Daar raakt hij bevriend met de lokale kruidenier Benedetto. Ook hij is een vat vol geheimen, zoekt eveneens verlossing voor zijn ziel. De twee raken verwikkeld in een destructieve spiraal van vriendschap en verraad. Spreken is zilver, zwijgen is goud en wat daar tussen in zweeft, weegt als lood.
Welk personage van de twee had je het eerst in je hoofd?
“Het Italiaanse personage is uitermate boeiend, omwille van zijn gelatenheid. Vooral omdat hij diametraal tegenover mij staat. Die gelatenheid is authentiek. Je moeit je niet, je zwijgt en je aanvaardt het. Zo simpel is het. De omerta die met de maffia gepaard gaat… Net zoals hier in Vlaanderen, zit het vooral achter de schermen, onderhuids in het dagelijkse leven. De maffia heeft heel lang voor structuur gezorgd in het zuiden van Italië, voor een soort zekerheid en economie. Die was gebaseerd op afpersing, geweld en dreigementen, ja, maar het was een zekerheid waar vandaag opnieuw naar verlangd wordt. Vandaag is de staat de maffia, zo klinkt het daar. ‘Die pakken ons alles af. De maffia deed dat ook, maar die gaven tenminste iets terug.'”
Lou wordt als nieuwkomer geconfronteerd met diefstal en inbraken, wat dan weer heel dicht bij jouw verhaal ligt. Heb je toen ook gezwegen?
“Ja. En met een zekere gelatenheid aanvaard. Kijk, als je er niet tegen kan dat ze af en toe in je huis zitten, dan hoor je daar niet.”
Je begrijpt toch dat het allesbehalve logisch klinkt.
“Ja, maar je wéét veel ginder. Je weet wie de dader is, en vaak weet hij ook dat jij het weet. Het is handig om te weten wie de schurken zijn. En dan weet je hoe je moet handelen. Of net niet. Want als je de man kan vinden die je iPhone gestolen heeft, dan heb je misschien je telefoon terug, maar raakt die zijn werk kwijt, wordt hij kwaad en neemt hij wraak. Soms is zwijgen gewoon beter.”
Makkelijker ook?
“In het begin sta je te foeteren en na de derde keer denk je: nu is er niets meer om te stelen. Ik moet wel zeggen dat we al vier jaar diefstal- en inbraakvrij zijn.”
Zou het een inwijdingsritueel kunnen zijn?
“Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten. Het is gebeurd, punt.”
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de twee personages een soort uitvergroting zijn van twee karaktertrekken van jou, waarbij ik vaak dacht: wees niet zo streng voor jezelf.
“Er zit meer van mijn karakter in Lou, maar ik zou wel wat meer het karakter van de Italiaan willen hebben. Lou is overigens echt een schlemiel, een seriële vreemdganger met erectieproblemen. Geloof mij, hij kan niet verder van mij af staan.”(lacht)
“Ik heb respect voor iedereen die probeert, voor iedereen die valt en weer rechtstaat”
“En eigenlijk willen ze alle twee diep vanbinnen wat meer het karakter van de ander, dat ook. En ze minachten het leven dat ze leiden, maar hebben de kracht niet om aan hun fataliteiten te ontvluchten.”
Wie je leefwereld of de media kent, herkent veel. Je flirt met wat waar is en wat niet.
“Ik hou verschrikkelijk veel van de film Birdman. Michael Keaton, die ooit Batman speelde, is in die film een acteur die Birdman is geweest en ook op zijn retour is. Ook hij kreeg vast die vraag: wat is waar en wat niet? Maar zoals ik in het begin schrijf: ‘Zoals bij alle fictie steunt ook deze roman op feiten, maar is er niets van waar.'”
Daar vlak boven staat ook: ‘Dit is een boek voor iedereen die probeert’.
“Dat vind ik heel belangrijk. Ik heb respect voor iedereen die probeert, voor iedereen die valt en weer rechtstaat. Wie probeert, creëert. Ik werk vooral vanuit goesting. Ik had een soort verlangen om een roman te schrijven en niet zomaar eentje. En dankzij mijn uitgever is dat ook gelukt. Zij heeft me anderhalf jaar lang telkens terug naar mijn bureau gestuurd.”
Dat maakt je vast wel nederig.
“Ja. Ik ben altijd hoofdredacteur geweest, waarbij ik telkens tegen mijn mensen zei: less is more, kill your darlings, schrijven is schrappen… maar voor jezelf is dat moeilijk. We zijn van 110.000 naar 65.000 woorden gegaan en geloof me, dat doet zéér.”
“Mijn personages verdienen het dat het een bestseller wordt, of misschien een verfilming krijgt”
“Dus ja, op een gegeven moment word je wel nederig. En eigenlijk doet dat deugd. Zeker als mensen als mijn goede vriend Willem Wallyn (die de Canvas-reeks De 16 schreef en regisseerde, red.) ook vinden dat het een straf boek is.”
Op de achterflap staat het ook al: en nu wachten op die verfilming.
“Mijn personages verdienen het dat het een bestseller wordt, of misschien een verfilming krijgt. Maar ik maak me geen illusies: er is niemand geïnteresseerd. Ik ben nog altijd Thomas Siffer, de man van de datingshows en de Story, terwijl ik al heel veel andere dingen heb gedaan. Ik heb getwijfeld om een andere naam op de cover te zetten, maar het zou zinloos zijn. Ook maar een beetje journalist zou het meteen door hebben.”
Schiet er, naast die verfilming, nog iets over op je bucket list?
“Dat klinkt pretentieus, maar het wordt moeilijker om nog wat te vinden. Een tweede roman schrijven, misschien? (denkt na) Ik ben nu heel verliefd op Colombia. Man, ik zou zo graag daar een koffieplantage beginnen. (grijnst)
Of zoals je het stelt in je boek: ‘Dromen blijven alleen maar duren als je dood bent.’
“Precies.”
Operatie ‘Red het boek’
Thomas Siffer is trots op zijn debuutroman. “Maar ik ben zoals de Franse schilder Bonnard. Die bracht nog wijzigingen aan toen zijn schilderijen in het museum hingen. Je moet het loslaten, ja, maar het liefst zou ik nu naar elke boekenwinkel gaan en hier en daar nog een woord veranderen.”
Ironisch genoeg mocht Thomas dat ook doen. Een halve week voor de verschijning ontdekte hij dat een overijverige corrector op de valreep en zonder zijn medeweten een cruciaal woord had geschrapt. Het ontbreken van het woordje ‘ook’ zorgde ervoor dat het einde niet helemaal klopte, dus trok hij – enkele uren voor de boeken het magazijn zou verlaten – richting Nederland om eigenhandig de complete eerste druk aan te passen, goed voor 2.000 exemplaren. “Herdrukken was simpelweg ecologisch niet verantwoord. Bovendien is elk boek nu gepersonaliseerd. De snelle kopers van de eerste editie zullen een uniek exemplaar in hun boekenrek hebben.”
Het zijn de geheimen, 240 pagina’s, Uitgeverij Angèle / Standaard Uitgeverij.
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier