Als je denkt dat april grillig is, dan zou ik even uit mijn buurt blijven. De schommelingen in mijn humeur zijn navenant. Zijn het de balorige weergoden die een effect hebben op mijn gemoed of is het de totale deprivatie van het avontuurlijke leven?
Vorige week keek ik naar Our Planet op Netflix. De natuurdocumentaires met de rustgevende stem van Sir David Attenborough helpen wanneer ik geen blijf weet met mezelf. Wanneer ik geen andere plannen heb en te moe ben om te sporten. Ik ben niet ongevoelig voor beestjes en hun gedrag. En dat is heel licht uitgedrukt.
Maar sinds vorige week neemt dat dus groteske proporties aan. Het gehuil van een babyzeehond die door een ijsbeer beslopen wordt en de moederzeehond die hulpeloos toekijkt, breekt mijn hart. Het flamingo kuiken met door zout geërodeerde pootjes dat van de kuddegescheiden wordt, draait een knoop in mijn maag. Een viertal paradijsvogeltjes dat een paringsdansje uitvoert, ontlokt me een schaterlach. En wanneer de orka’s, killer whales in het Engels, begeleid door een thrillersoundtrack in beeld komen, hap ik diep weggedoken onder het deken naar adem.
“Als hij doelt op een bacchanaal van liefde, muziek, avontuur en alles erop en eraan, doe ik mee”
“Volstrekt normaal”, verzekert een vriend me wanneer ik mijn bezorgdheid over mijn emotionele rollercoaster uit. Ik deel die mening niet. Niets is vandaag normaal. Ik ben het beu om het gedrag van het voltallige dierenrijk te observeren op een scherm. Ik wil de menselijke soort in actie zien op de terrassen, in de clubs, op de festivals. Ik wil deel uitmaken van de gekke stoten die we uithalen als we ons in groep begeven. Bert Ostyn, verderop in dit magazine, hoopt voor 2021 op een Summer of Love. Als hij doelt op een bacchanaal van liefde, muziek, avontuur en alles erop en eraan, doe ik mee. All the way . Voor mijn mentale gezondheid.
