Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Het is weer de tijd van het jaar… En dan heb ik het voor de verandering eens niet over een of ander primeurgroentje maar over een bekende zure appel: de examens. Bij mij is het ondertussen al een hele poos geleden dat ik ook een van die ‘naarstige’ studenten was. Met een mama die – toen al! – gezonde aardbeienshakes klaarmaakte en volop kaarsen brandde om haar Wimmekind een hart onder de riem te steken. Zij was diegene die de wekker ‘s morgens om vijf uur liet aflopen om mijn Latijnse woordjes nog eens te herhalen, zij zat naast mij als ik Franse werkwoorden moest vervoegen of wiskundige bewijzen moest opdreunen. Eigenlijk was ik niet zo’n vlijtige student. Biologie, lichamelijke opvoeding, godsdienst en à la limite geschiedenis, daar kon ik me voor opladen. Maar Frans, Nederlands, Latijn… dat was andere koek! Met de hakken over de sloot spartelde ik door mijn humaniora.
Het was dan ook met toegeknepen billen dat ik mijn oudste zoon afgelopen september naar het eerste middelbaar zag vertrekken. Loslaten, hoor ik u zeggen. Ja ja, zolang hij op studievlak maar niet te veel een aardje naar zijn vaartje zou hebben… Bij een tegenvallende taak of toets was ik er als de kippen bij om te polsen of hij alles wel goed begrepen had en als bleek dat hij een toets geschiedenis of biologie had, smeekte ik bijna om hem te mogen overhoren… Mijn vrouw werd er hoorndol van en iedereen raadde mij aan om hem zelf zijn weg te laten zoeken. Mondjesmaat liet ik hem zelf zijn planning opmaken en na drie keer vragen of ik hem zeker niet moest overhoren, liet ik hem langzaam maar zeker begaan.
En kijk, mijn schrik was nergens voor nodig… Hij heeft van Moeder Natuur – gelukkig – heel andere studiegenen meegekregen. Hij bepaalt zelf wat hij wanneer studeert, last zelf pauzes in en begrijpt niet goed waarom ik alweer met een aardbeienshake aan zijn bureau sta… Ik wil hem, net als mijn mama indertijd, steunen en tonen dat ik met hem meeleef. Maar hij heeft dat eigenlijk niet nodig. Hij is niet zo’n dramaqueen als zijn pa op die leeftijd.
Er rest mij dus alleen langs de zijlijn toe te kijken en te supporteren. Elke ochtend net voor hij de deur toetrekt nog ‘veel succes’ te roepen vanuit de douche en ‘vergeet niet alles nog eens na te lezen’. En voor de rest in alle stilte te duimen voor een goede afloop. En niet alleen voor mijn zoon, maar voor alle studenten: heel veel succes met de vragen en veel moed. Nog twee weken en dan… vakantie!
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier