Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Het is vandaag 14 juli, voor de Fransen quatorze juillet, hun nationale feestdag. Ik kijk altijd licht gefascineerd naar hun vastberaden chauvinisme aangevuld met een heerlijke nonchalance. Dan mis ik precies een beetje Frankrijk in mijn leven. Maar nog tot 23 juli komt la douce France elke dag in al haar glorie tot in mijn huiskamer, terwijl de wielrenners 3.540 km in hun benen fietsen langs de heerlijkste wijndomeinen, schitterende Romaanse kerken en schaduwrijke jeu-de-boulespleintjes onder eeuwenoude platanen. Zo wekt de koers een instantvakantiegevoel bij mij op zonder dat ik de deur uit moet.
Meditatie
Misschien brengt u ook wel uw namiddagen voor tv door in uw zetel, gokkend en hopend op de juiste man in het juiste gekleurde shirt. Ik snap weinig of niets van de koers en heb geen idee hoe dat spel van aanvallen en afwachten en al dan niet in een gat springen precies in elkaar zit. Maar dat vind ik niet zo erg. Want voor mij is de Tour de France meer een soort meditatie, het perfecte wiegelied.
Ik zie u uw wenkbrauwen fronsen… Bij een Touretappe denkt u aan bovenmenselijke krachtinspanningen, fenomenale klimpartijen of spectaculaire afdalingen waarbij het zweet van de renners van uw tv-scherm spat, de tranen van de coureurs de uwe worden en u samen met de winnaar een oerkreet uitschreeuwt. Ik beleef de Tour ietwat anders…
Zalig, die koers
Na het middageten installeer ik mij in de ‘knuffelzetel’. Hoe die zetel aan zijn naam gekomen is, weet ik niet meer, maar het is mijn zalige zetel. Ik heb hem gekocht toen ik 28 was. Ondertussen zijn de kussens al opnieuw gevuld, want ik kan er geen afscheid van nemen. Soit, op die bank dus wentel ik me onder een dekentje en dan mag de koers haar rustgevende werk doen. Het maakt niet echt uit of het een vlakke, saaie etappe is, een ploegentijdrit of een koninginnenrit in de Pyreneeën.
Het eerste half uur geniet ik nog van de landschappen op de zoetgevooisde tonen van Michel Wuyts en José De Cauwer, maar langzaam verlies ik mijn gevecht tegen de slaap. Met een half oog open probeer ik nog een chateau of een kerk te herkennen, maar dan dommel ik onherroepelijk in. Pas als de laatste renner over de streep rijdt, word ik stilletjes wakker. Perfect qua timing, want rond 17 uur is het warmste moment van de dag gepasseerd en kan ik er – na een potje koffie – weer helemaal tegenaan. Zalig, die koers, er bestaat niets verkwikkenders;-)!
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier