Podiumbeest

Ik heb altijd al bewondering gehad voor mensen die op een podium durven te staan. Het is een cliché, maar het werkt bezwerend, erotiserend. Mensen die zingen, dansen, spelen of vertellen. En dat terwijl ze boven een publiek uittorenen met een spot op hun gezicht. Los van de kwaliteit van hun performance is het op dat podium staan een prestatie op zich, vind ik.

Zou je dat kunnen leren ‘een podiumbeest zijn’? Of bén je dat gewoon? Ik vraag me het af. Je leest ze af en toe, de verhalen van zangers van de allergrootste rockbands die elke keer vooraleer ze op moeten een emmertje volkotsen, ongeacht hoeveel stadia ze al vulden. Die telkens doodziek zijn van de zenuwen, en toch keer op keer de beklimming aangaan. Omdat hun werk, hun kunst brengen, het allerliefste is wat ze doen. En dan zijn er de anderen. De natuurtalenten voor wie het toneel hun habitat is. “Op een podium staan geeft mij een enorme kick! De adrenaline die ik dan voel, daar kan geen deathride tegenop.” Het zijn de woorden van Loeke, de woordkunstenaar op de cover deze week. Op de bühne staat ze op haar scherpst, zegt de verder eerder bedeesde vrouw. Daar speelt ze met woorden, rijgt ze zinnen aaneen en beroert ze het publiek met haar performance. Naast de planken leert ze antwoorden uit het hoofd op vragen die nog niet gesteld zijn. Het contrast is groot.

“In de vier jaar drama die ik volgde heb ik evenveel excuses verzonnen om op de laatste knip dat podium niet op te hoeven”

Ik heb het ooit een paar keer geprobeerd, dat podium beklimmen. Er woordkunst en theater te brengen. Een jaar lang repeteerden we, een jaar lang keek iedereen uit naar de grote ontlading. Bij mij begonnen enkele weken daarvoor de zenuwen te kriebelen. In de vier jaar drama die ik volgde heb ik evenveel excuses

verzonnen om op de laatste knip dat podium niet op te hoeven. Repeteren was het allerleukste, kwam de scène in zicht, dan hoefde het voor mij niet meer. Intussen heb ik bijgeleerd. Ik doe het mezelf niet meer aan. Die stress. Ken je talenten. Weet waar ze liggen. Dat van mij ligt in het donker, in het toeschouwer zijn voor het podium, niet erop.