Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
November is voor mij onlosmakelijk verbonden met de Boekenbeurs. De allereerste keer dat ik naar de Jan Van Rijswijcklaan trok, was met mijn buurjongen Jan. We waren veertien jaar en gingen samen met de trein van Brugge naar de grote stad Antwerpen. We zagen het helemaal zitten. Onze ouders waren zo blij met ons cultuurreisje dat ze geld meegaven om een mooi boek te kopen. Een poging tot leesbevordering :-).
Na een half uur aanschuiven voor de toegangstickets, traden we eindelijk het boekenwalhalla binnen. Het was er een drukte van jewelste! Het zweet barstte me uit. Na een uurtje zagen we door de boeken het bos niet meer en hielden we het voor bekeken.
Sneller dan verwacht stapten Jan en ik weer op de tram richting Centraal Station. Maar de Meir lonkte… Nu we hier toch waren, konden we evengoed Antwerpen ontdekken. Ze verwachtten ons pas tegen de avond in Brugge terug. We passeerden een mooie stadscinema, zo eentje met schitterende, geschilderde posters aan de ingang. En daar speelde toen, in november 1982, de laatste nieuwe film met Louis de Funès: Le gendarme et les Gendarmettes. Ons geld voor boeken ging op aan een cinematicket en een stevige ijscrème tijdens de pauze. Toen we weer thuis kwamen en enthousiast over ons cinemabezoek vertelden, kregen we van onze ouders de wind van voren. Cinema boven boeken, hoe durfden we?!
Maar ik heb van onze zijsprong geen seconde spijt gehad: wat een ontdekking was Louis de Funès! Die theatrale driftbuien, zijn ongelofelijke mimiek, de schitterende smoelentrekkerij… Ik kan er nog steeds niet genoeg van krijgen. Ondanks zijn schamele 1,64 meter blijft hij een van de grootste komieken ooit. Als er een film met Louis de Funès op tv komt, moeten mijn zonen meekijken. Zij zijn voorlopig maar matig enthousiast… Oké, het is geen George Clooney met zijn kleine gestalte, die kaalkop en haakneus, maar laat ons zeggen dat George Clooney serieus zijn best mag doen om ooit een klassieker als La Grande Vadrouille te maken. Iedere keer ik die film zie, lach ik tranen met tuiten. Wanneer de Funès per vergissing in hetzelfde bed belandt als de Duitse officier die naar hem op zoek is, of de tea-for-two- scène in de sauna. Ik weet perfect wat er komen gaat en toch lig ik telkens schuddebuikend in mijn zetel.
Nu ik op weekdagen naar de boekenbeurs kan, komt er geen stress meer aan te pas, er is weinig volk dan. Nochtans vergeet ik mijn eerste bezoek 35 jaar geleden nooit. Zeker niet toen later bleek dat mijn eerste Louis de Funès-film zijn laatste was.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier