Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Koken, huiswerk nakijken, kroost in bed steken… Dat kan ik allemaal. Maar door de jongste jaren zo veel te werken moet ik op het vlak van huishouden runnen een serieus inhaalmanoeuvre doen. Dus toen mijn vrouw vroeg of ik twee avonden in de week de boel van haar kon overnemen, kreeg ze van mij een zelfzeker “tuurlijk schatje, met veel plezier”. Ik had er zin in, lekker huisman spelen. Die dinsdag stopte ik rond 14 uur met werken zodat ik in alle rust boodschappen voor het avondeten kon doen.
In de winkel liet ik me gewillig verleiden door de kraakverse tongscharren. De weegschaal gaf 3,8 kg aan, twee de man, dat moest voldoende zijn. “Moet ik ze fileren, mijnheer?” Niet nodig, dat zou ik zelf wel doen. Tweede tussenstop: fruitwinkel voor verse aardbeitjes, de kindjes lusten dat zo graag. Weet je wat, ik neem meteen een kilootje of vijf mee, dan maak ik van de overschot nog wat confituur.
Relatief vlotjes arriveerde ik om 16 uur aan de schoolpoort. Op naar huis voor het huiswerk. Enkele blaadjes rekenen en lezen later was het al na vijven. “Papa, gaan we bijna eten? We hebben honger!” Vlug de moestuin in voor tomaten, sla en aardappelen. Muziekje op en fluitend begon ik alles te wassen en te kuisen.
Het liep al tegen zes uur aan. “Bij mama eten we altijd om zes uur, hoe lang moeten we nog wachten?” Slik. Misschien was ik toch wat overmoedig geweest. De muziek ging af. Toen bleek dat er maar twee tongscharren in mijn grootste pan pasten, brak het zweet me uit. Vijf sessies bakken later was ik nog niet aan mijn patatjes begonnen en moesten de vissen nog gefileerd geraken.
Half acht. “Papa, moet Anna niet naar bed? Het is morgen school hoor”. Licht achter op schema was ondertussen een understatement. Eindelijk konden we aan tafel. “Papa, je zweet zo, gaat het?” Kwart over acht moest Anna echt wel naar bed maar niet zonder verhaaltje. “Oei, bij mama is de keuken nooit zo vies.” De 250 gram boter waarin ik de vissen had laten zwemmen, was overal in het rond gespat en het hele aanrecht lag bezaaid met visgraten. Zuchtend begon ik aan de opkuis. “Papa, ik begin nu echt wel moe te worden, mag ik naar bed?” “Natuurlijk jongen, het is al 50 minuten bedtijd geweest, sorry.”
Stikkapot lag ik eindelijk om kwart over tien uitgeput in mijn zetel. Wat een reality check was dat! Tv-programma’s maken is niets vergeleken met een huishouden runnen! Vijf minuten later lag ik te snurken. Van de aardbeien heeft mijn vrouw de volgende dag confituur gemaakt…
(Foto Flickr)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier