Mooi voor de zon

De badmode surft de laatste jaren mee op de golven van de bovenmode. Alle trends zijn er vertegenwoordigd, van felle kleuren en geraffineerde details tot minimalistische modellen in zwart en wit.

In vergelijking met de geschiedenis van de bovenmode, is de badmode een vrij recent fenomeen. Ze loopt parallel met de opkomst van het kusttoerisme voor de happy few aan het einde van de negentiende eeuw. De eerste strandoutfits voor vrouwen waren toen heel verhullend en bestonden uit een lange, wijde bloes en een pofbroek. Het was toen immers not done om als vrouw je lichaam te tonen. En bovendien was een melkwitte huid hét schoonheidsideaal en een teken van rijkdom. Een zongetaande huid werd immers geassocieerd met het gewone volk dat op het land moest werken.

Aan het begin van de twintigste eeuw doken de eerste eendelige badpakken op, met mouwen en pijpjes. De eerste vrouw die in het openbaar in badpak verscheen, was de Australische zwemster Annette Kellerman, die rond 1900 deelnam aan zwemwedstrijden voor mannen. Het badpak werd pas echt modieus in de vrolijke jaren twintig, niet toevallig een belangrijke periode voor de emancipatie van de vrouw. In 1924 ontwierp Coco Chanel gebreide badpakken voor Le Train Bleu, een balletstuk van Les Ballets Russes. Al snel werd het eendelige badpak opgenomen door andere ontwerpers zoals Jean Patou, Jeanne Lanvin en Elsa Schiaparelli. Echt praktisch waren die gebreide badpakken echter niet omdat ze doorgaans van wol gemaakt waren, waardoor ze heel traag droogden. Door de jaren heen werden er nieuwe materialen ontwikkeld en werd de badmode stilaan bloter. Daar zit de uitvinding van de bikini voor iets tussen.

Van bikini tot topless

In 1946 lanceerde de Franse auto-ingenieur Louis Réard de bikini. Hij noemde het tweedelige badpak naar het eiland Bikini, waar in die tijd atoomproeven plaatsvonden. Réard maakte zich immers sterk dat zijn uitvinding zou inslaan als een kernbom. Dat bleek wat voorbarig te zijn. Het niemendalletje was te onzedig voor de tijdsgeest van toen. Réard vond zelfs geen enkel model bereid om de bikini te showen en ten einde raad vroeg hij dan maar aan de piepjonge naaktdanseres Micheline Bernardini om de bikini te dragen tijdens de presentatie aan de pers. Het leidde meteen tot een schandaal. Het Vaticaan vond het ding immoreel en in sommige landen werd de bikini verboden op het strand en in openbare zwembaden. Pas in 1962 kwam de doorbraak van de bikini dankzij Ursula Andress, die in de James Bond-film Dr. No in bikini te zien was. De seksuele revolutie van de sixties droeg uiteraard ook bij tot het succes van de bikini die in tal van variaties opdook, van gekledere modellen met hoge slips tot minuscule driehoekjes.

Om het nog wat bloter te maken, lanceerde Rudi Gernreich, een Amerikaan met Oostenrijkse roots, de monokini in 1964. Het was een broekje met bretellen dat de borsten bloot liet. Stilaan werd de monokini ook opgepikt door een breder publiek. Topless zonnebaden stond synoniem voor bevrijding. Vooral in de jaren zeventig tot negentig was het doodnormaal om topless te zonnen aan het strand. De laatste jaren vormen monokini’s een kleine minderheid op het strand. Sommigen zien de smartphone als belangrijke reden: je kan op elk moment ongewild gefotografeerd worden. Hoewel het niet verboden is om topless aan het strand te liggen, zijn er bepaalde badsteden in binnen- en buitenland waar het tegenwoordig minder getolereerd wordt, waarop dan weer free the nipple-tegenreacties komen.

Revival van het badpak

Worden we weer preutser, willen we wat meer comfort of beschouwen we badmode als volwaardige mode waarmee je kan uitpakken? Feit is dat de badmode al enkele seizoenen letterlijk en figuurlijk wat meer stof om het lijf heeft. Eendelige badpakken zijn opnieuw sterk vertegenwoordigd in het aanbod – soms zelfs met mouwtjes naast bikini’s met hogetailleslips en geklede bovenstukjes.

De badmode heeft letterlijk en figuurlijk wat meer stof om het lijf

Er zijn ook heel wat variaties mogelijk: de tankini, een combinatie van topje en bijhorend broekje en de trikini, een hybride versie tussen badpak en bikini waarbij het bovenstuk en het broekje verbonden zijn met een smal tussenstukje. Dit model wordt soms monokini of semikini genoemd, wat voor enige spraakverwarring kan zorgen. En dan is er nog de skirtini, een bikinitop in combinatie met een rokje dat vastzit aan het bikinibroekje. Last but not least is er de boerkini, “Last but not least is er de boerkini, het verhullende badpak met mouwen, lange broekspijpen en hoofddeksel.”

Modieuze totaallook

De strandmode reikt verder dan badpakken en bikini’s. Strandjurken, rokjes, pareo’s, luchtige pantalons en fraaie kaftans maken het plaatje compleet, zonder de bijhorende slippers, petten, hoeden, strandtassen en strandlakens te vergeten. Het zijn vooral de cruisecollecties die dergelijke, vaak luxueuze totaallooks aanbieden. Cruisebadpakken ogen doorgaans gesofistikeerd dankzij rijke details zoals ceintuurtjes met fraaie gespen, borduurwerk en parels. Een groot verschil met de eigenlijke zwemmode die focust op functionaliteit en comfort, zonder daarom de trends uit het oog te verliezen. De materialen zijn alsmaar technischer geworden: ze bieden door hun elasticiteit niet alleen een ongebreidelde bewegingsvrijheid, ze zijn ook chloorbestendig en ze drogen snel. Soms worden er extra stevige inzetstukken gebruikt die figuurcorrigerend werken zodat eventuele vetkussentjes wat gladder gestreken worden.

Met het groeiende milieubewustzijn zien we ook in de badmode de opkomst van gerecycleerde materialen. Zo werkt het gloednieuwe Belgische label White Swimwear van Anneleen De Kegel enkel met duurzame stoffen die snel drogen en die bestand zijn tegen chloor en tegen zonnecrème. De compacte collectie in minimalistische stijl wordt in een atelier in Bali gemaakt dat gespecialiseerd is in ecologisch verantwoorde kledij. Ideaal voor wie op vakantie de groene reflex wil behouden. (Lut Clincke)