Merkengek

Dat ze er niet van droomt dat éne ultieme designobject in huis te halen. Dat zegt Amber Dewaele, zelf jonge belofte in de sector. Grote namen hoeven niet per se, liever een kunstwerk of meubel van de creatieve vrienden die ze heeft. En op die manier een stukje van hen in huis halen, en hen een steuntje geven.

Het zegt iets over haar en haar werk. Over de emotionele waarde die ze aan design koppelt en de integriteit waarmee ze ontwerpt. Ik geloof dat het daar is dat de schoonheid in schuilt. Geen object mooier dan de Sunset-lamp uit haar Atmosphere-collectie, die dat illustreert. Een ode aan de zonsondergang in de vorm van een halve cirkel met een warme oranje gloed.

Ik ben zelf ook geen merkengek. En al zeker niet als het om eyecatchers gaat, zoals de Togo-zetel of de Eames-stoelen, die intussen de helft van de Vlaamse interieurs sieren. Oké, ik heb wel een tas van Delvaux en schoenen van Margiela. De belangrijkste les die ik daaruit leerde is dat een witte handtas en laarsjes met een spiraalhak niets voor mij zijn. En dat ik dus niet louter op naam of emotie moet kiezen, maar ook even aan zelfreflectie moet doen vooraleer ik mij iets aanschaf.

Ik hoef niet per se grote namen in huis, heb wel een dure smaak, maar ik ben er de mens – nog niet? – niet naar.

Met design gaat het net zo. Ik hoef niet per se grote namen in huis, heb wel een dure smaak, maar ik ben er de mens – nog niet? – niet naar. Prijzig servies, en bij uitbreiding alles wat ik kan laten vallen, over struikelen of op morsen, koop ik beter niet. Wél een goed idee: dingen die in de lucht of tegen de muur hangen en waar ik verder niet moet aankomen, maar louter verliefd naar kan kijken. Daarom kocht ik vorige maand twee werken van bevriende jonge kunstenaars. Eentje van Maison Miet, een prachtige lichtblauwe tekening en een donker werk van Francis Vanhee, kunstenaar en fotograaf voor dit magazine. Het eerste wordt momenteel ingelijst, het tweede prijkt intussen veilig tegen mijn muur. Dat zijn voor mij de creaties die me echt gelukkig maken. Ze maken emotie in me los, zijn uniek en hangen veilig voor mijn verstrooide handen en hoofd. Sinds deze week weet ik weer waarvoor te sparen. Want tussen het licht en het donker is nog plaats voor een streepje zon.