Machinestress

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (37), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Heel lang heb ik mezelf voorgelogen maar de laatste tijd begint het besef dan toch te dagen: ik ga met techniek om alsof ik mijn 93-jarige grootmoeder ben. Let op, ik snap de theoretische uitleg wel maar eens ik tot de praktijk wil overgaan, lijkt het alsof elke gsm-update, elke Apple TV-afstandsbediening, elke vaatwasser met touchscreenbediening een hartgrondige hekel aan me heeft en opzettelijk besluit het me heel erg moeilijk te maken.

Neem nu die vaatwasser. De bedoeling is dat je heel lichtjes met je vingertopje op de aan/uit-knop rust waarna de werkbalk begint te flikkeren en je al slidend het gewenste programma kan activeren. Niet dus. Ik krijg al stress als ik het ding open maar dwing mezelf om rustig te blijven, een paar keer in- en uit te ademen en me op te peppen met mantra’s als: ‘De mens is baas over de machine! De mens is baas over de machine!’ Trillend gaat mijn wijsvinger naar de aan/uit-knop en vederlicht laat ik mijn vingertop erop rusten. Niets. Geen kik geeft dat ding. ‘Geen paniek,’ spreek ik mezelf sussend toe, ‘mijn vingers zijn wellicht wat vettig. Even vlug afdeppen en dan lukt het vast wel.’

“Het voelt als een persoonlijke strijd waarbij ik telkens het onderspit delf”

Vijf minuten en ontelbare niet-zo-vederlichte aanrakingen later ben ik als een razende tegen het ding tekeer aan het gaan, klaar om het naar de hel te schoppen waar het behoort. Waarop mijn lief zich zuchtend naar de keuken begeeft, één keer met zijn vinger op het scherm tikt, het kl*teding oplicht als een kerstboom en vrolijk Zijn Meester begroet. Op zich al vernederend genoeg zou je denken. Maar dat vindt mijn lief dus niet. Zijn zelfvoldane glimlach gaat gepaard met een ‘Djezes Steph, jij bent echt achterlijk, hé op het vlak van techniek.’ Want waarom tijd verliezen met subtiliteiten als het ook zo kan? Rood aangelopen stamel ik wat verklaringen maar verder dan: ‘Dat ding haat me’, kom ik niet. Want zo voelt het echt; als een persoonlijke strijd: Stephanie vs. De Machines. Waarbij ik telkens het onderspit delf en verslagen om hulp moet vragen. Maar aangezien ik nog liever dood val, blijf ik als een halve gek schreeuwen tegen het apparaat, wetend dat mijn lief vroeg of laat uit zichzelf komt helpen en ik hem toe kan snauwen: ‘Ja, doe jij anders ook eens iets!’

Klus geklaard, niemand tevreden! En daarmee besluiten we deze aflevering van Relatietips van een gescheiden vrouw. Graag tot een volgende keer!