Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Geen excuses meer, vandaag is de dag waarop de kapstok eindelijk opgehangen wordt. De intentie is er al lang, maar er kwam altijd iets tussen: een klusje in de moestuin dat echt niet kon wachten, een spontane uitnodiging van vrienden, een onverwacht bezoekje… Maar nu, bijna een jaar na de verbouwing, zijn mijn excuses opgebruikt. Zondag of niet, de kapstok gaat tegen de muur. Ik haal mijn boormachine vanonder het stof, stel mijn laser op en stal alle mogelijke klusattributen vakkundig uit in de gang. Een professionele klusjesman zou steil achteroverslaan van zoveel materiaal. Maar eigenlijk is al dat gereedschap gewoon een rookgordijn om te verbergen dat ik allesbehalve een handige harry ben. Daarvoor heb ik te weinig geduld. Maar een kapstok ophangen, dat moet lukken… Toch?!
Na een nauwkeurige (en langdurige) check-up van mijn uitrusting stel ik vast dat ik alles bij de hand heb, behalve de juiste pluggen. Dju, een valse start… Vloekend spring ik in mijn auto en rijd gejaagd naar een doe-het-zelfzaak die op zondagvoormiddag open is. Achter het stuur valt het mij op hoe rustig iedereen rijdt op zondag. Zonder problemen en zonder geclaxonneer wordt er geritst en voorrang verleend en worden fietsers en voetgangers overgelaten. Ook in de winkel een en al rust, ondanks de lange rij wachtenden aan de kassa. Iedereen wacht geduldig zijn of haar beurt af, ik hoor geen gefoeter over de winkelbediende die rustig haar tijd neemt om alles nauwgezet te scannen. Zelfs de oude man die per se gepast en met klein geld wil betalen en het hele bedrag minutieus uit zijn zakken bijeensprokkelt, zorgt slechts voor wat geschuifel en gegrinnik. Een en al gemütlichkeit. Langzaam glijdt de spanning van mij af en neem ik het zondagse ritme van mijn omgeving over. Terug thuis hangt de kapstok voor mijn doen in een oogwenk aan de muur.
Natuurlijk hebben we van kinds af geleerd dat de zondag een rustdag is, maar bij deze pleit ik er toch voor om dat concept ietwat aan te passen. Geen ‘rustdag’ maar een ‘rustige dag’. Een dag waarop iedereen helemaal relaxed een of twee duffe taakjes afvinkt. Een zondag die niet als een verloren dag aanvoelt, maar eerder als een toetje. Een dag zonder stress, zonder gejaag of geloop maar toch heel vruchtbaar. Languit en content lig ik ‘s avonds in de zetel, want ik heb de kapstok opgehangen én genoten van een rustige dag. Zalig om zo aan een nieuwe week te beginnen!
(Foto Flickr)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier