Vorige week werd ik verliefd. Op Johny. Mijn teddy dwergkonijn. We zijn intussen een week samen. Een week vol avontuur. Het is gek wat zo’n klein brokje leven in huis met je doet. S ochtends is hij het eerste waar ik aan denk, later diegene waardoor ik graag naar huis ga. Wanneer ik er dan ben, zie ik het in zijn ogen. De liefde is wederzijds. Voor die persoon die zijn bakje met eten vult.
Elke kamerplant en mijn fortuin aan magazines hebben intussen ook kennis gemaakt met dat klein geweld
Elk moment dat ik thuis ben, momenteel zijn dat er nogal wat, hupt hij vrij rond in mijn living. Een beestje nemen om vervolgens op te sluiten in een hokje, dat wilde ik niet. Dat betekent ook dat ik hem serieus in de gaten moet houden. Knipperen betekent chaos. Elke kamerplant en mijn fortuin aan magazines in mooie stapeltjes op de grond, hebben intussen ook kennis gemaakt met dat klein geweld. Ze zijn in veiligheid gebracht. Net zoals mijn langharig tapijt. Als ik het internet en vriendinnen met konijnen moet geloven, kan je de diertjes perfect opvoeden. Ze leren op het potje te gaan en met luid handengeklap duidelijk te maken dat ze iets fout doen. Dus loop ik vandaag voornamelijk keutels te ruimen en wild in mijn handen te klappen. Het is een mooi zicht. Ik vergeef het hem allemaal wanneer hij bij me op de zetel springt en duidelijk maakt dat hij een knuffeltje wil. Of als hij nors -ja konijnen kunnen echt nors kijken- in een hoekje zit. Of als hij met zijn poten in een rare hoek ligt te chillen. Dan smelt ik en moet ik luidop lachen. Zo’n tiental keer per dag. Bij deze beloof ik plechtig af en toe een update te geven over het leven met Johny, maar me niet schuldig te maken aan wekelijkse liefdesverklaringen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier