De herfst, dat is een donkere, grijze en kille periode. Het vallen van het blad is voor veel mensen de periode waarin depressieve gevoelens de kop opsteken, ze veel meer moeten slapen, willen zetelhangen en zin hebben in vettig eten.
Het is maar hoe je het bekijkt. De herfst is ook het seizoen van veel mogen slapen, want het is toch al donker, onder een dekentje op de zetel hangen en comfortfood. Het is het seizoen van wandelingen in het bos, sauna, kaarsjes en de lekkerste geuren en mooiste kleuren buiten. Het is het seizoen van de gezelligheid. Het seizoen van mijn verjaardag, maar ook het moment waarop ik mijn papa verloor. Net zoals een goede vriendin. “Dat is lastig”, zei ze me gisteren. “Maar deze keer ga ik het omarmen. Het verdriet en het seizoen.”
“Omarmen. Als er één werkwoord is dat bij de herfst past, dan is het dat wel”
Omarmen. Als er één werkwoord is dat bij de herfst past, dan is het dat wel. Het is het werkwoord van zachte materialen, van laagjes en aardekleuren, van knuffels, van familie, vrienden, aaibare huisdieren en troost. Het is het werkwoord van de nabijheid. Was vorige herfst ‘huidhonger’ nog het woord van het seizoen, laat het dit jaar dan omarmen worden. We mogen opnieuw buiten, corona lijkt soms zelfs al ver weg, maar veel mensen hebben het moeilijk. Krijgen hun klop na de lastige periode die we gehad hebben. En dan is daar nog de herfst bovenop. Die donkere, kille herfst. Omarm die mensen. Met lieve woorden, een plek onder jouw dekentje, een knuffel, een dampende kom soep of een ovenschotel. Ik ben klaar voor de herfst. Nu nog die snotneus kwijtraken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier