Groenspecialist Angelo Dorny: “Ik hoef niet langer een voorbeeld te zijn”

Hoelang de winter ook duurt, de lente komt er toch altijd weer aan. Het is een veelbetekenende quote die zeker ook opgaat voor wat groenspecialist Angelo Dorny doormaakte. Bijna twee jaar geleden werd onverwacht de pauzeknop van zijn leven en succesvolle carrière ingeduwd. Vandaag is hij weer op de goede weg. Op zijn eigen tempo, gestaag vooruit. Met dank aan zijn tuin, zijn man én kleine kuikentjes. “Droge kippenkak, dát is mijn klein gelukske tegenwoordig.”

“Ik besta enkel nog op papier.” De zon scheen op zijn gezicht toen hij het zei, maar meer dan ooit zat er duisternis in zijn hoofd. De grens tussen journalist en onderwerp was al lang vervaagd, terwijl we wandelden langs de vaart. De grens was al een paar jaar eerder vervaagd eigenlijk, toen ik Angelo leerde kennen als vaste tuinman voor dit magazine. Hij was toen al bezig aan een indrukwekkend parcours met een rits succesvolle boeken. Pomodori , over het kweken van tomaten, oogstte het meeste succes. Ooit bekroond tot ‘Beste Belgische Fruitboek’ door de World Cookbook Awards en zelfs vertaald in het Ests. Naast verschillende tv-passages, bij ons en onze noorderburen, had Angelo ook een rubriek op Radio 2, hield hij regelmatig lezingen en bouwde hij een eigen magazine en succesvol YouTubekanaal uit.

The sky was the limit , zonder meer. Maar twee jaar geleden ging het licht opeens uit. En bestond hij enkel nog op papier. Een verhaal waar de woorden even van ontbraken. In elk gesprek dat we sindsdien hadden, zag ik alsmaar meer flarden van iemand die eindelijk zichzelf leerde te zijn. De winter in zijn hoofd heeft lang genoeg geduurd. De lente is onmiskenbaar terug, net als de bijhorende kriebels. Zijn eigen tuin bleek uiteindelijk de beste heelmeester te zijn, zijn kippen de best denkbare therapeuten. Angelo 2.0 komt eraan, misschien wel sterker dan ooit. Bij een kop koffie praten we opnieuw, in zijn prachtige serre deze keer, tussen pastelkleurige meubels die zijn vader eigenhandig gemaakt heeft en bloempotten met kleurige viooltjes en kleine scheutjes van lekkere groenten. Het bruist er van het leven. Het is zijn stukje zen als zijn hoofd weer even chaos dreigt te worden.

Veel mensen hadden die crash niet zien aankomen.

“Ik ook niet eigenlijk. Ik had jarenlang het magazine De Tuin op Tafel gemaakt, en ik was helemaal uitgeperst. De opdrachten volgden in een sneltempo, en intussen verhuisden en verbouwden we. De hele tuin legden we haast in één keer aan. In die periode werd mijn vader ook ziek, reed ik elke avond met mijn moeder naar het UZ Gent. Ik was altijd maar bezig, fysiek en mentaal. Er was een onvervulde kinderwens. Dertig worden en zien dat iedereen om je heen wel van alles lijkt te bereiken… Ik ervaarde een druk om altijd maar meer en beter te doen.”

“Ik probeer elke dag te genieten van een paar uur niets te doen”

Wat weinig mensen weten is dat je ook lijdt aan chronische klierkoorts.

“Ik heb ooit het epstein-barrvirus gekregen, inderdaad. De meeste mensen zijn daar snel vanaf, maar bij mij is dat virus nooit weggegaan. Dat zorgde ervoor dat ik, zeker de laatste jaren, fysiek in het rood ging zonder het te beseffen. Het is alsof je een rekkertjealtijd maar verder opspant.”

En opeens is het geknapt.

“Het was de nacht van 19 mei 2019, een datum die in mijn geheugen gegrift staat. Ik werd in paniek wakker en kon niets meer. Maar echt níéts. De dag ervoor was ik nog bij mijn ouders geweest, beleefden we nog een hele leuke tijd. Ik voelde dat ik moe was, maar ‘s nachts was het alsof iemand opeens de stekker uit mijn lichaam trok en ik alles moest resetten. Ik geraakte amper van mijn bed naar de zetel en terug. Dat was heftig. Te heftig bij momenten. Ik worstelde ook met donkere gedachten. Op een gegeven moment dacht ik echt aan zelfdoding, hoe hard dat ook klinkt.”

Ik schrok toen je dat de eerste keer zei, want dat je met die gedachte zat had niemand in je omgeving door, denk ik.

“Ik sprak er enkel over met mijn psychologe, omdat ik dat iedereen wilde besparen. Mijn ouders en zus hebbenzich kapot gehuild toen ze het nadien hoorden. Zelfs mijn man wist het niet. Ik dacht dat ik het alleen zou kunnen oplossen, maar dat kon ik niet. Ik had schrik van mezelf, eerlijk gezegd. Ik had schrik dat ik mezelf iets zou aandoen. Dat was een depressie die sprak. Op voorhand zou ik daar nooit aan gedacht hebben, en achteraf gezien kan ik er ook niet bij waarom ik die gedachte had. Er is altijd wel iemand die wil luisteren of helpen. Maar op dat moment dacht ik niet helder meer na.”

Je twijfelde lang om met je verhaal naar buiten te komen naar je vele volgers toe.

“Omdat ik niet wilde overkomen als een aansteller. Mijn sterkte was dat ik tijd heb gekregen. Als zelfstandigewas dat niet eenvoudig, maar ik kon simpelweg niet anders. Ik ben pas echt verbeterd toen ik weer kippen hield.”

Vanwaar die kippen?

“Ik had genoeg van mijn tuin. Hij leek de schuld van alles, maar dat was hij niet. De tuin was net compleet heraangelegd toen ik crashte en ik ben er daarna een jaar niet meer in geweest. Had iemand hem in brand gestoken, had ik het niet eens erg gevonden. Ik zocht een nieuwe passie en vond die in het tekenen. Maar het was hetzelfde niet. Op vraag van mijn psychologe dacht ik na over wat mij vroeger altijd plezier gaf. Kippen,antwoordde ik haar. Toen ik veertien was, kweekte ik speciale rassen. Maar ik had er gaandeweg geen tijd meer voor. En nu weer wel. Ze bleken uiteindelijk de oplossing te zijn om weer in mijn tuin te stappen. Ze hadden mij nodig, en omgekeerd zei ik er ook alles tegen. Stom misschien, maar voor mij haddenze de zelfde therapeutische waarde als paarden of honden.Onze hond is in die donkere periode gestorven.Het afscheid van Marieke was hard. Voor mijn man en ik was dat precies onze dochter. Ik wilde lang geen andere hond. Maar vandaag is Pippa er, en ze lijkt in niets op Marieke. Dat is geenszins erg. En die kippen houden en knuffelen… dat hielp mij ook. Ze antwoordenniet, veroordelen niet.”

Sindsdien ben je echt veranderd, zelfs de foto’s op je Instagram zijn niet meer dezelfde.

“Ik dacht vroeger dat ik een voorbeeld moest zijn. Met je propere kleren naar buiten, afstand bewaren tegenover de mensen die je volgen. Maar fuck it , zei ik op een gegeven moment. Als een kip je propere kleren onderschijt, verander je wel vlug. Als ik geen geluk heb, is de kak nat en maakt die vuil. Heb ik wél geluk, is hij droog en valt hij van mijn kleren af. Dat is mijn klein gelukske tegenwoordig: een droge kippenkak.” (grijnst)

Een tijdje geleden begon je ook eieren uit te broeden…

“De winter duurde iets te lang en ik voelde dat ik iets nodig had om die laatste weken te overbruggen, tot aan de lente. Kuikentjes zijn leven, ze zijn dé manier om al aan de mooie dagen te denken. Ze uitbroeden was een fantastisch proces.”

Je hebt dat dagenlang gelivestreamd op YouTube. Het aantal reacties was enorm.

“In totaal hebben 65.000 mensen afgestemd op die livestream. Waanzin. Het was zo fijn dat iedereen zo meeleefde. Mensen keken samen met hun kinderen, stiekem op het werk… geweldig. (denkt na) Eigenlijk droom ik van een boerderij waar ik kippen kan kweken, waar varkentjes rondlopen en waar ik bloemen en groentjes kan planten. Ook die liefde is stilaan weer helemaal terug. Vorig jaar begon ik met wat courgettes en tomaten, nu plant ik pepers en paprika’s. En ik ben helemaal verliefd geworden op dahlia’s. Ik moet bekennen: ik heb de laatste maanden al 57 soorten besteld. Geen idee waar ik die allemaal ga zetten. (giert het uit) Maar ik blijf wel die grens bewaken. Ik probeer elke dag te genieten van een paar uur niets te doen.”

“Even gaf ik mijn tuin de schuld van alles, maar nu weet ik weer hoe goed het doet om erin te zitten”

Hij staat uit de spotlights, maar de impact van je man is wel groot…

“Als er een Oscar bestaat voor de beste echtgenoot, verdient hij die zéker. Hij heeft me overal in gevolgd, letterlijk ook. Lezingen aan de andere kant van het land of opnames in Nederland, hij was er altijd bij. Ook toen het niet goed ging, nam hij heel wat taken op zich. Begripvol, geduldig… een droom van een vent. Ik kan hem aan iedereen aanraden, maar ze moeten er afblijven voor alle duidelijkheid.” (lacht)

Heb je nu het gevoel dat je al bent waar je moet zijn?

“Absoluut niet. Maar ik heb wel het gevoel dat ik beter aan het worden ben. Er zijn meer dagen in de week waarop ik mij goed voel dan vroeger. Het wordt nooit meer zoals vroeger, maar ik wil dat ook niet meer. Ik ben ambitieus en wil vooruit, maar dat strookt helaas niet altijd met de werkelijkheid, want de werkelijkheid is dat ik niet alles kan. Het is soms nog een stevige mindfuck .”

De natuur heb je niet in handen, de reacties van de mensen evenmin.

“Net door zo open te zijn over wat ik heb doorgemaakt, ontdek ik dat er veel mensen zijn die sukkelen of gesukkeld hebben. Ik kon de zoveelste geweest zijn die zweeg. Ik zocht in die moeilijke periode ook iemand die durfde te zeggen: sorry, maar het leven is soms gewoon kut. Ik zit niet meer op een roze wolk en denk niet langer dat elke dag een feestje moet zijn. Ik heb lang gezegd dat in de tuin zitten goed is voor de mentale gezondheid, maar nu wéét ik het ook zeker. Ik hoop wel dat veel mensen de inzichten mogen krijgen die ik aan de voorbije periode overhield.”

Wat mogen we straks nog van je verwachten?

“Ik ben onlangs gestart met een nieuwe reeks op mijn YouTubekanaal en heel binnenkort begint een videoreeks in opdracht van Aveve die loopt tot aan de zomer, waar we het nog net iets groter aanpakken. Een nieuw boek? Ik kreeg al een paar keer de vraag, maar ik wacht nog even af. Ik heb tijd. De rest komt wel.”

Heb jij gedachten over zelfdoding en/of heb je behoefte om met iemand te praten? Je kan altijd terecht op 1813, het gratis nummer van de Zelfmoordlijn.