Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Enkele jaren geleden hadden mijn vrouw en ik gereserveerd in het restaurant van Kobe Desramaults in Dranouter. Na een stevige wandeling langs de schreve om onze appetijt aan te scherpen waren we helemaal klaar voor ons culinaire avontuur. Vol verwachting schoven we aan tafel en in afwachting van de eerste lekkernijen pakte ik achteloos een stukje brood uit het mandje voor ons. Wauw, wat was dat? Dat had ik nog nooit meegemaakt! Het had een stevige knapperige korst, proefde licht zurig en vanbinnen was het nog nis. Dat brood was een echte smaakbom. Na een heerlijke avond heb ik de bakker van dat brood aan onze tafel gevraagd om hem te feliciteren. Het was een jonge gast die lichtjes gegeneerd vertelde hoe hij er drie maanden over had gedaan om de smaak van zijn zuurdesembrood zo perfect in balans te krijgen. Trots toonde hij mij ook zijn houtoven waarin de broden op 350 graden gebakken werden. Beter kon brood niet worden.
Sindsdien heb ik enkele pogingen ondernomen om brood te bakken, maar laat ons het erop houden dat het niet echt in mijn vingers zit. Het is wonderbaarlijk hoe sommige broodkunstenaars die levende materie, die brok pure natuur zo naar hun hand kunnen zetten. De natuurlijke, wilde gistcellen bepalen het ritme en daar wringt bij mij het schoentje, denk ik, ik heb te weinig geduld.
Volgens Peter Goossens maak je lekker brood met slechts drie ingrediënten: water, bloem en tijd. Hij heeft gelijk, brood bakken is niet moeilijk, maar je moet er wel geduldig je tijd voor nemen.
In De Wulf is ondertussen gesloten, maar gelukkig opende Kobe in Gent De Superette. Een bakkerij/restaurant met een heel kleine, eenvoudige kaart. Onlangs belandde ik in dat broodwalhalla voor een lunchvergadering. Er was alleen nog plaats aan de toog; mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Van op de eerste rij zag ik hoe het ene zuurdesembrood na het andere gemasseerd en gevormd werd, de licht zurige geur kronkelde in mijn neus. Ik genoot en kon alleen maar zwaar onder de indruk zijn van zoveel kunde. Die middag was ik niet de meest aandachtige man aan de vergadertafel. 😉 Na de bespreking nam ik enkele broden mee naar huis, de zakken wogen zwaar en roken verrukkelijk. Van zo’n topboterham met echte boter en een snee jonge kaas word ik oprecht gelukkig. Hopelijk duurt het nog even, maar ik weet nu al wat ik wil als laatste avondmaal!
(Foto Flickr)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier