Een ode aan het onkruid

Je kan nooit genoeg groen in huis hebben, vindt Gillian Lowyck. De Oostendse is zot van alles wat planten en bloemen zijn en schrijft hier wekelijks over alles wat groeit en bloeit.

Onkruid what’s in a name? Zijn het de paardenbloemen die in april langs de weg voor een kleurrijk festijn zorgen? De papavers die rond deze tijd van het jaar lustig in bloei staan? Noem je het onkruid of wilde bloemen? Wat voor de één onkruid is, is voor de ander een welkome gast in de tuin.

In mijn moestuin groeien de allerergste soorten onkruid. De soorten waarvan zelfs de meest doorgewinterde tuinier nachtmerries heeft. Jep, ik heb het over heermoes of paardenstaart en winde. Distels en kruipende boterbloemen, die hebben we ook, maar die zijn een makkie in vergelijking met de gevreesde heermoes.

Onkruidbestrijding met pesticiden was nooit een optie voor mij, dus is het op de knieën zitten en onkruid uittrekken, schoffelen, mulchen en de bodem zoveel mogelijk proberen te verbeteren. Ik vloek soms eigenlijk elke keer als ik zie hoeveel heermoes er weer is bijgekomen maar het heeft ook iets therapeutisch. En wanneer het augustus is, heb ik er me al bij neergelegd. Dat het onkruid bijna even hoog staat als ik groot ben, het doet er niet meer toe.

Wat wilder

Los van het onkruid in mijn tuin, kan ik vooral heel veel plezier beleven aan de planten. Ik word blij wanneer het fluitenkruid in bloei staat in het voorjaar. Ik hou van planten die schijnbaar geen water of aarde nodig hebben en gewoon tussen de stenen groeien. En wie wordt er nu niet vrolijk van een boterbloem?

Anno 2020 mag het allemaal wat wilder. Een strak gazon is een ecologische woestijn. Geen plek voor bijen, hommels en andere insecten. Tijd dus om onkruid met andere ogen te bekijken. Als je je gras laat groeien, zal je versteld zijn van wat voor plantensoorten er allemaal de kop komen opsteken. En je hoeft je gras niet meer af te rijden. Win-win!