Ik zag zijn werk enkele jaren geleden voor het eerst in Gent, bij kennissen waar ik op bezoek was om een woonreportage te maken. Toen nog voor een andere krant. De bewoners, stijlvolle mannen met een uitgekiend gevoel voor esthetiek, een talent om onverwachte combinaties te maken en een neus voor alles wat groot zal worden, hadden tegen hun muur een blikvanger hangen. Een in hout abstract geassembleerd gezicht waar ik onmiddellijk door gebiologeerd was. Het verhaal dat eraan vasthing was dat van Strook, een jonge kunstenaar die oude stukken hout verzamelde om nieuwe dingen te maken.
Nu ik vandaag zijn interview lees, denk ik opnieuw aan dat werk. En komt de kracht ervan nog veel harder binnen. “Elke plank draagt een verhaal mee, net als mensen. Met krassen op ons lijf en op onze ziel, ervaringen die ons vormen, een leven lang”, vertelt hij. Zo eenvoudig, zo kwetsbaar, zo universeel en zo visueel, dat het herkenbaar is voor iedereen. En onmiddellijk duidelijk waarom Strooks werk intussen internationaal gevierd wordt.
“Je kent ze wel de foto’s uit een ver verleden die ongevraagd op je tijdslijn opduiken”
Afgelopen week kreeg ik een Facebook-herinnering, je kent ze wel de foto’s uit een ver verleden die ongevraagd op je tijdslijn opduiken met de al even ongevraagde woorden ‘We dachten dat je dit wel leuk zou vinden’. Toen ik bij mijn eerste koffie een foto van mijn ex tegen een exotische achtergrond in mijn gezicht kreeg, was dat allesbehalve leuk. ‘Is dat nog altijd een korstje?’, vroeg een vriend me nadat ik hem dit vertelde. Het is de mooiste, eenvoudige en visuele metafoor die ik in lange tijd hoorde. Een wondje, fragiel afgedekt, maar nog niet helemaal genezen. Iets dat af en toe jeukt, waar je wil krabben. Dat doe je beter niet. Het litteken zal alleen maar lelijker worden. Afblijven dus, tot het korstje er vanzelf afvalt. En er enkel een krasje overblijft.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier