Het maakt iets los in de meeste mensen. Die eerste zonnestralen die ook effectief een laagje warmte over onze huid draperen. Breekt dat magische moment aan, dan hangen we massaal alle andere verplichtingen aan de haak om samen te drummen in de drie zonnestraaltjes die zich zo vroeg op het jaar tussen de grillige stadsskyline wurmen. Dan gaan we koortsachtig op zoek naar dat ene terras waar de zon al baas is. Niet weinig draait die queeste uit op een ijskoude teleurstelling, want in de schaduw is het nog bibberen.
Ziedaar de geboorte van de zonnewijzer. Vanaf midden februari maak ik wekelijks een update van op welk terras van welk cafeetje in Gent er tussen 11 uur en de ondergang, enkele zonnestralen te scoren vallen. Intussen weten mijn vrienden dat ze bij mij moeten zijn voor een update van ‘waar’ en ‘wanneer’ om zo weinig mogelijk zonnetijd te verspillen wanneer ze snakken naar een beetje vitamine D. De wijzer weet altijd raad. Indien niet, zijn ze welkom om de update te verzorgen. Zo houdt het systeem zichzelf perfect in stand. Eenvoudig, maar geniaal, denk je. Vond ik ook.
Ze noemde mijn zonnewijzer ‘het meest Belgische’ dat ze ooit gehoord heeft.
Mijn zus, die intussen vele jaren in Australië woont, heeft geleerd de zon te vermijden in plaats van ze achterna te hollen. Zij lachte zich bijna een breuk en noemde mijn zonnewijzer ‘het meest Belgische’ dat ze ooit gehoord heeft. Laat haar maar lachen, daar op haar eiland met 365 dagen zon. Terrasjes afschuimen en bij uitbreiding genieten, nippen, porties gemengd, gewoon wat hangen en babbelen. Het is onze nationale sport als Belg. En daar kan ik mij perfect in vinden.
De lente van 2022 lonkt en brengt behalve de zon, de revival van de minirok en een stevige streep bloot mee. De eerste geurende bloemen en bijtjes zijn er én de vogeltjes in mijn bomen gaan helemaal los. Ik voel het ook. De zonnewijzer draait overuren en doet even alle andere miserie vergeten. Ik vraag alvast het patent aan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier