Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Elke dag van de zomervakantie is mijn kroost ten laatste om 7 uur wakker, behalve… op 1 september! Dan beslissen ze alle drie om eens lekker uit te slapen. Om 7.30 uur stommel ik naar boven om hen wakker te maken. Ondertussen vult mijn vrouw drinkbussen en brood-, koeken- en fruitdozen. Alles belandt netjes in de boekentassen en als iedereen eindelijk aangekleed en gewassen is, wordt het echt tijd om te vertrekken. Maar dat is buiten de waard – ik dus – gerekend!
Op de eerste dag van het nieuwe schooljaar is er geen ontsnappen aan: de obligate ‘eersteschooldagfoto’, een traditie ten huize Lybaert. Dan moeten ze alle drie met boekentas poseren aan de voordeur. Snel snel een foto en dan de fiets op, weg naar school, denkt u. Niet helemaal… In een ver verleden heb ik fotografie gestudeerd, ik neem graag mijn tijd voor het perfecte kader, de juiste lichtinval én de beste pose. Mijn fototoestel bengelt vrolijk rond mijn nek, ik heb er zin in, mijn kroost voorlopig ook nog. Mijn vrouw haalt ondertussen de fietsen alvast uit de garage en begint er de boekentassen op te binden.
“Oké jongens, we gaan er niet te veel woorden aan vuilmaken. Iedereen mooi in de juiste volgorde: van oud naar jong mét de glimlach”, spoor ik mijn nageslacht aan. De oudste vraagt zich af of hij zijn tanden bloot zou lachen of net niet. De tweede oefent alvast zijn oogverblindende smile voor later als hij acteur zal zijn en de dochter lacht haar tanden bloot, grappig schots en scheef, nu ze volop haar melktanden aan het wisselen is. “Neen, doe toch maar zonder lachen, gewoon serieus kijken“, verander ik van tactiek. Dan is het een kwestie van enkele seconden of er trekt een van de drie een grimas waardoor de anderen de slappe lach krijgen. Mijn wederhelft bijt op haar tong, maar begint toch licht geagiteerd te geraken.
“Oei, het licht zat net niet goed, Theo, je trok een rimpel, Anna, je ogen waren toe, Rik, je keek niet in de lens. Toch maar opnieuw allemaal lachend op de foto. We zijn er bijna”. De tijd tikt genadeloos weg, mijn vrouw is ondertussen naast me komen staan en sist tussen haar tanden dat het nu wel goed zal zijn. Ik kijk haar aan en wil “nog eentje voor de zekerheid?” zeggen, maar slik mijn woorden net op tijd in. “Oké, jongens, het staat erop voor dit jaar! Op naar school!”, stamel ik snel. Iedereen springt op de fiets. Als ze een klein spurtje trekken, halen ze de schoolbel nog. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd: wat een stressdag is dat toch, die eerste september. Gelukkig is het morgen weer weekend. 🙂
(Foto Flickr)
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier