Claudia Van Avermaet: “We zijn het verleerd om te genieten van rust”

Yoga hoeft niet per definitie omgeven te zijn door een aura van mystiek, de discipline laat zich vandaag ook graag beoefenen met beide benen stevig op de grond. Net die ‘down to earth’-benadering haalde Claudia Van Avermaet geleidelijk aan uit een burn-out en integreert ze vandaag in een gezonde levensstijl die ze deelt in haar populaire boeken en workshops. Zelfs de Rode Duivels brengen haar nu regelmatig de zonnegroet.

Fotoshoots met beoefenaars van yoga spelen zich niet zelden af tegen een decor met wuivende palmen en stralende zonnen. Maar omdat dit Vlaanderen is, werd het de Blankenbergse pier bij een dreigend grijs wolkendek. Dat ook dat zijn charmes heeft, daar kan Claudia Van Avermaet zich die voormiddag op het strand, bij een zeer frisse zeebries, eigenlijk best in vinden. Ze houdt ervan in de buitenlucht te zijn. Niets brengt mensen volgens haar meer tot rust dan het contact met de natuur. Ook als die van de rauwere soort is. “Zee of bos, ik ben graag in open lucht. Het ruisen van de golven of van blaadjes, het zijn elementen waar ik net als velen rustig van word. Ik zoek de natuur graag op, ook voor andere activiteiten als wandelen of fietsen.”

Want er is inderdaad ruimte voor verschillende sporten in Claudia’s leven. De fiets neemt daarbij een bijzondere plek in. Ze is dochter van voormalig profrenner Ronald Van Avermaet, zus van de vier jaar jongere wielerkampioen Greg Van Avermaet, getrouwd met ex-wielrenner Rik Verbrugghe, nu bondscoach van de KBWB, en mama en plusmama van drie jonge fietsfanaten.

Een mens zou van minder een hekel aan fietsen krijgen. “En dat gebeurde ook”, lacht ze. “In mijn puberteit, zo tussen 16 en 18, vond ik al dat fietsen echt niet plezant. Ons hele leven stond in het teken van fietsen, zelfs vakanties werden er op afgestemd. Terwijl ik ook wel eens een gewone strandvakantie wilde beleven. Uiteindelijk besloten mijn ouders een driedaagse naar zee te organiseren voor mij, zonder fietsen. Waar ik na twee dagen tot de conclusie kwam dat fietsen nog zo erg niet was. Ik ben er daarna niet meer op teruggekomen en vandaag ben ik zelf helemaal mee in het verhaal. Ik fiets nu zelf, en dan vooral tijdens het weekend, als tegenwicht voor mijn yoga activiteiten door de week. En daarnaast ben ik ook betrokken bij de fietswedstrijden waaraan onze zonen deelnemen. Dat brengt dan weliswaar eerder stress dan ontspanning teweeg, maar het is een gezonde vorm van stress.”

Hoe sportief was je zelf als jong meisje?

“Best wel sportief. Ik wilde vooral zoveel mogelijk verschillende sporten ontdekken. Ik was vrij goed in atletiek en heb dat jarenlang gedaan, maar ik speelde ook tennis, heb paardgereden, turnde, leerde vechtsporten… Ik was er daarom niet altijd erg goed in, maar ik wilde wel alles wat me leuk leek proberen. Daar kwamen dan in de zomer sportkampen bij, later gaf ik les tijdens sportkampen. Ik zat echt geen moment stil.”

Wie geen enkele sport graag doet, is gewoon lui, vrees ik

Uit nieuwsgierigheid? Een overschot aan energie? De beste willen zijn?

“Ik wilde vooral heel veel kunnen. En dat ging verder dan sport zelfs. Ik ging ook naar de kunstacademie want ik wilde tekenen, ik volgde tien jaar lang pianoles… En dat mocht allemaal. Want waar mijn ouders me ook voor inschreven, ik volgde de opleiding altijd netjes tot het einde. Alleen kwam ik aan het eind bijna altijd tot de conclusie dat het toch niet helemaal mijn ding was en ik weer eens iets anders zou proberen.”

Een zoekende ziel?

“Zeg dat wel.” (lacht)

Maar een zoektocht ook die uitmondde in een burn-out net voor je dertig werd?

“Ik denk niet dat die te maken had met al die activiteiten. Ik was jong, ik kon dat wel aan. Die burn-out was eerder het gevolg van mijn scheiding op dat moment, en het feit dat ik in de periode erna alles zelf wilde regelen en sturen en daarnaast ook nog eens intensief bleef sporten. Tot mijn lichaam inderdaad besloot dat het genoeg geweest was.”

Hoe heb je die burn-out ervaren?

“Het is moeilijk te begrijpen als je het zelf niet meemaakte. Voordien had ik nooit geloofd dat ik in zo’n situatie zou belanden. Van de een op de andere dag kreeg ik paniekaanvallen, voelde ik me uitgeput. Maar blijven doorgaan zat in mij gebakken, ik weigerde op te geven. Ik wilde niet ziek zijn. Maar de problemen stapelden zich op. Want je werkgever, je kinderen… iedereen rond je heeft er begrip voor als je een paar weken out bent. Maar als je in een neerwaartse spiraal geraakt, die blijft aanslepen, merk je dat je omgeving daar vragen over begint te stellen, net als jij zelf trouwens. Op een dag zag ik eindelijk in dat het me niet zou lukken, dat ik mijn leven anders moest aanpakken. Maar stel je daar geen grootse verandering bij voor. Het proces dat volgde verliep integendeel in heel kleine stapjes. Een van mijn eerste beslissingen om opnieuw parttime te gaan werken, bleek aanvankelijk zelfs te zwaar. De school waar ik lichamelijke opvoeding gaf, heeft me altijd gesteund. Maar na amper een ochtend les geven, moest ik een hele namiddag bekomen.”

Wat haalde je er dan toch door?

“Ik verdiepte me al een tijdje in yoga, dat bracht me rust. Mijn man wees me erop dat ik misschien moest durven kiezen voor datgene waarmee ik blijkbaar écht graag bezig ben. Bovendien voelde ik me eenzaam toen. Want voor meer dan een beetje werken had ik geen energie, ik zag weinig mensen. Het idee om een blog te beginnen, heeft me op dat vlak goed gedaan: ik maakte weer

contacten, wat ik postte kreeg bijval. En daar is dan ook mijn eerste boek uit gegroeid. De titel Power slaat niet zozeer op het feit dat iedereen altijd sterk moet zijn, ik wilde er wel in aantonen hoe je ondanks alles de kracht kan vinden in jezelf om weer overeind te komen.”

Ik heb het nog altijd moeilijk om mijn zachte kant te tonen

Heb je onderweg ook medische steun gezocht?

“De dokter zei altijd dat ik moest rusten, me moest leren ontspannen… Allemaal goed en wel, maar hoe dóe je dat? Doe wat je leuk vindt! Maar wat vond ik dan leuk? Net als veel anderen werkte ik elke dag de klussen af die van mij verwacht werden, maar ik stond nooit stil bij wat ik leuk vond.”

“Eens dat besef er was, ben ik bewust op zoek gegaan naar wat ik echt wilde. En dat is dus een lang proces geweest. Ik ging opleidingen volgen over onderwerpen die me boeien, zocht ook naar de dieper liggende oorzaken van mijn burn-out en leerde mezelf steeds beter kennen. Daar heb ik steun van therapeuten en yogateachers bij gekregen, maar nogmaals: het is een proces van jaren. Een proces dat nooit stopt zelfs, én gepaard gaat met ups en downs.”

Hoe motiveer jij jezelf nu op mindere dagen?

“Dat doe ik net niét. Soms gaat het gewoon wat minder goed, en dat moeten we ook leren aanvaarden. Ik neem gas terug als mijn lichaam aangeeft dat het moe is, als ik prikkelbaar word… Leer die signalen herkennen en ga van daaruit weer op zoek naar evenwicht, voor je lijf en in je hoofd.”

Die wisselwerking van dynamiek en rust lijkt een rode draad in jouw leven.

“En toen ik jong was, vormde dat geen probleem. Ik barstte van energie. Ik was zelfs een beetje bang van niets doen. Nu is het eerder omgekeerd: ik geniet van rust. Dat heb ik moeten leren, en ik merk dat met mij velen dat verleerd waren en zijn. Maar net het herontdekken van vertraging maakt het mogelijk om opnieuw meer in balans te leven.”

Op zoek gaan naar jezelf: wat ontdekte je dan onderweg?

“Onder meer dat er in mij een zachtheid zit, die ik voordien niet aan bod liet komen. Ik stelde me altijd harder op dan ik eigenlijk ben, ook in relaties met anderen. Maar die zachte kant is er wel degelijk en toon ik nu meer, al kost het me nog altijd moeite.”

Spreekt ook de spirituele kant van yoga jou aan?

“Ik ben geen yogateacher van de zweverige soort, neen. Mijn eigen leraren spraken me er wel eens op aan dat ik erg nuchter ben. Maar zo zit ik in elkaar. Ik ga ook niet in tegen de spirituele kant van yoga, want voor sommigen werkt het wel degelijk helend. Zelf heb ik ondervonden dat bijvoorbeeld mantra’s zingen me verder geholpen heeft, ook al vond ik dat eerst onzin. Maar erg ver ga ik daar voor mezelf niet in.”

Herstellen van een burn-out is een lang proces

Behalve beweging promoot je ook een evenwichtige en gezonde voeding. Wat zijn jouw tips voor wie daar maar niét toe komt?

“We maken het onszelf vaak te moeilijk, denk ik. Begin met kleine veranderingen. Zoek dus een sport die je graag doet, gelijk welke. Wie werkelijk niets vindt, is gewoon lui, vrees ik. (lacht) Voor voeding geldt hetzelfde. Het heeft geen zin om een halve zaden- en pittenwinkel in huis te halen en strakke schema’s op te hangen met een gezond ontbijt, gezonde lunch en dito diner. Ik begrijp dat mensen daar naar grijpen, maar het eindigt meestal in ontgoocheling. Bekijk om te beginnen eerder je slechte gewoontes, drink bijvoorbeeld wat minder frisdrank. Als dat lukt, probeer dan je ontbijt wat gezonder te maken. En als een stap mislukt, is dat geen ramp ziede wel, ik kán dat niet en probeer je gewoon iets anders. Zo bouw je verandering langzaam op én krijg je een stabiel gezond leefpatroon. Van alleen sapjes drinken of keto diëten val je uiteraard snel af, maar het effect is niet blijvend. En wie wil er nu een leven lang op dieet staan?”

Hoe belangrijk vind je het zelf om er ook goed uit te zién?

“Steeds minder. (lacht) Ik kom nog altijd graag goed voor de dag, kleed me graag op, maar ik wil er nu vooral natuurlijk goed uit zien. Mijn uiterlijk is zeker nog van belang, maar ik besteed er al bij al weinig tijd aan.”

En blijft er een gaatje over voor zoiets als een hobby?

“Ik noem het geen hobby, maar sinds ik de Rode Duivels af en toe een sessie core stabilitygeef, is mijn interesse voor voetbal wel flink toegenomen. (lacht) En ik hou me ook graag bezig met fotografie. Ik maak nu zelf de foodfoto’s voor mijn boeken. Ik kan er de creativiteit in kwijt, die óók in mij zit.” Want ze blijkt zowaar ook nog te schilderen, dieren vooral “schapen en herten zijn mijn favorieten” maar dat staat momenteel op een laag pitje. Kwestie van evenwicht.

In Iedereen Toerist gaan we elke week op stap met een bekende medemens in West-Vlaanderen. We gaan op zoek naar wat hen beroert, wat de zintuigen prikkelt en waar ze mee bezig zijn tegen het decor van onze provincie. Yogateacher Claudia Van Avermaet is op zaterdag 14 en zondag 15 november te gast op de Vitality Days in Kortrijk, een online event waarbij een fitte en gezonde levensstijl centraal staat, Wij kregen van haar al een voorproefje aan de Blankenbergse Pier.

Claudia Van Avermaet (39) groeide op in Lokeren. Ze is de zus van de vier jaar jongere profwielrenner Greg Van Avermaet.

Ze was sportleerkracht tot ze zich na een burn-out omschoolde tot yogaleraar (kundalini), kinderyogaleraar en natuurvoedingsdeskundige.

Ze woont met haar echtgenoot Rik Verbrugghe in Hamme, waar ze haar eigen yogastudio runt. Ze heeft met Lars en Luca twee tieners uit een eerder huwelijk.

In maart komt haar intussen achtste boek uit, met 90 recepten om in 30 minuten klaar te maken.