Ik had het nooit van mezelf verwacht, maar afgelopen weekend heb ik een boom geknuffeld. Een impressionant Zuid-Tirools exemplaar aan de voet van de vervaarlijke Dolomieten. Ik ging er wandelen op blote voeten in het bos en mediteren op het zachte mos. Had je me dit enkele jaren geleden verteld, ik lachte je uit.
Ik, stadsmens in hart en nieren, terrasvlinder en sociaal dier. Op het moment dat concerten en festivals, kantoorwerk en veel mensen zien ein-de-lijk weer allemaal mag, werden alle prikkels mij net te veel en moest ik onderduiken. Het is in de natuur en de stilte dat ik even rust vond. En dat ik besefte: ik ben wel degelijk een natuurmens. Buiten zijn, op of in het water, tussen de bomen, uitgestrekte vlaktes, vanop een klif of onderaan een mastodont. Het maakt van de onophoudelijke stroom prikkels, kabbelende golfjes.
“Had je me dit enkele jaren geleden verteld, ik lachte je uit”
De zee is de habitat van zeilster Emma Plasschaert. Een vrouw die hier vertelt dat ze niet binnen kan zitten, dat ze naar buiten moet. Dat het leven zich daar afspeelt. Tussen de golven en de stroming. Tussen controle en loslaten. Er is geen beter seizoen dan de lente om dat te doen. Om warme druppels regen op te snuiven, tussen de weelderige ongemaaide bermen te navigeren, een (ambitieuze) frisse duik te nemen of een nestelplekje in het gras te zoeken. Iets wat jullie massaal ontdekt hebben tijdens twee jaar van lockdowns, lijkt nu pas bij mij te zijn doorgesijpeld. Rijkelijk laat, of rustig kabbelend.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier