Bert Ostyn over zijn Liefde voor Muziek en 20 jaar rock-‘n-roll: “Elke muzikant zoekt erkenning”

Het podium én de radio: kiezen kan hij niet. Bert Ostyn ademt muzieknoten en droomt in akkoorden. Wat twintig jaar geleden begon als een jongensdroom vol rock-’n-roll mondt uit in een ‘best of’ met zijn vernieuwde Absynthe Minded. “Mijn band was, neen, is mijn leven. Muziek maken, repeteren en de baan op. Dat was intens, soms te intens, ja. Haat-liefde, afstoten-aantrekken. Maar spijt? Neen, nergens van.”

“Zalig, hé. Echt het beste van twee werelden. Dicht bij Gent en toch in den openen . Dit is de ideale plek, voor mij, voor mijn gezin en voor mijn band eigenlijk ook.” We wandelen met Vichtenaar Bert Ostyn (39), frontman van belpopband Absynthe Minded, door de Damvallei in Destelbergen. Hij woont er op een boogscheut van, in een authentieke bungalow, midden in het groen en de weidse velden. “Vijf jaar wonen we hier, na Gent-centrum en Gentbrugge. Ik zou het niet anders meer willen.”

Is deze plek ook ideaal voor de muziek die je maakt?

“Ja, ik denk het wel. Voor mij toch. Hier kan ik doen wat ik wil doen, in alle rust. Hier kan ik schrijven,

proberen, werken aan nummers zonder een gevoel van moeten . Als artiest voel je je goed als je kan creëren.Te lang stilstaan, dat weegt.”

“Deze coronacrisis, intussen een jaar zonder echt podium, dat is heel, heel zwaar. Je mist dat echt. Dat gevoel bijt. Gelukkig heb ik mezelf de voorbije jaren wel wat getraind in bezig blijven. Vroeger was ik altijd on the road , had ik altijd een boekje bij om te schrijven en was er altijd wel ergens een instrument om op te tokkelen. Die attitude heb ik meegenomen in ons huis. Overal slingert hier muziek rond. Elke dag iets opnemen, elke dag aan een stukje tekst werken.”

Op de website van Absynthe Minded staat het pijnlijk grijze ‘no upcoming tourdates’. Wanneer zie je dat veranderen?

“Mocht ik een glazen bol hebben, ik zou het je zeggen. (lacht) Neen, we proberen al een tour vast te leggen, voor het najaar, maar het is niet evident. Ik durf wel te hopen op een Summer of Love , vanaf augustus of zo? Laat maar komen, in elk geval. Ik heb er wel vertrouwenin en sowieso gaan de mensen weer willen. Het leven is meer dan thuis zitten wachten toch?” (lacht)

“Ik heb tijdens de tweede coronagolf het voordeel gehadmet het VTM-programma Liefde voor Muziek bezig te kunnen zijn. Ze hadden mij dat al twee keer gevraagd, maar toen zag ik het niet zitten. Ik beschouwde dat misschien niet als ‘prioritair’, ik had mijn agenda, ik had Absynthe Minded… En misschien vond ik zo’n programma ook niet echt iets voor mij. Maar ik heb mij daar zot geamuseerd. Dat meen ik oprecht.”

‘7 Anjers, 7 Rozen’ van Willy Sommers in de eerste aflevering. Dan waag je je toch meteen aan een klassieker.

“Ja, dat wel. Maar als ik Willy Sommers zeg, dan denk ik meteen aan dat nummer. Ik heb daar niet te veel over nagedacht maar me wel vól op die muziek gesmeten. Echt in overdrive. Het muzikale moest goed zitten, zodat ik daar geen zenuwen meer voor moest hebben. Want dat tv-deel… Dat was toch een nieuwe ervaring. Maar goed, zoals ik al zei: ik heb me geamuseerd, het was een heel verrijkende ervaring. Iemand als Ronny Mosuse of Willy Sommers leren kennen, dat heeft mijn blik op de Belgische muziek tout court nog verder geopend.”

“Absynthe Minded is nog altijd ‘mijn leven’, maar ik besef nu ook dat er meer is dan het podium”

Is je comfortzone breder dan tien jaar geleden?

“Waarschijnlijk wel. De leeftijd zeker? (lacht ) Ik zou me daar toen veel meer vragen over hebben gesteld.” “Keek ik wat te eng? Waarschijnlijk wel. Je zit toch in een bepaalde scene, je hebt een bepaalde smaak. Neerkijken op iets anders doe ik sowieso niet, dat is not done . Het levenslied bijvoorbeeld: daar heb ik niet meteen een boodschap aan, maar dat betekent niet dat ik het niet kan appreciëren.”

“Trouwens, die 7 Anjers, 7 Rozen ; ik heb daar megaveel reactie op gekregen, hé. In de winkel, zelfs op de school van de kinderen. Dat is wel chic, zeker omdat de echte Willy Sommers-fans wat ik ermee had gedaan, konden smaken.”

Absynthe Minded bestaat dit jaar twintig jaar – pauzes meegerekend – maar toch leert de ‘grote massa’ Vlamingen jullie nu pas kennen. Voelt dat niet wat vreemd aan?

“Neen, dat niet. Ik denk dat Absynthe Minded bekend is bij mensen die bezig zijn met belpop, met festivals. Het Radio 1- of Studio Brussel-publiek misschien. (glimlacht ) Maar je hebt ook een grote groep die Envo i of My Heroics : Part One op de radio horen passeren, zonder de link met mij of de band te leggen. Liefde voor Muziek helpt daar wel. Trouwens, wij maken geen free jazz , hé. Ik heb altijd muziek gemaakt die heel breed kan gaan. Wat ik maak, is er voor iedereen die het wil horen.”

“Was die stap ‘heel bewust’? Neen, het is er vooral n e keer van gekomen . Maar het is wel een goede beslissing voor de band. We zijn twintig jaar bezig, met ups en downs. Absynthe Minded is een verhaal dat altijd als een rode draad door mijn leven zal lopen. Wij zijn van plan om nog platen te maken, te blijven optreden. En dus ook om meer mensen te bereiken. Dat sowieso.”

Absynthe Minded is doorheen die twintig jaar vaak ingrijpend veranderd. Ben je zelf ook anders?

“Dat denk ik wel. Dat kan niet anders. (even stil ) De eerste tien, elf jaar van de groep waren heel intens. Er was toen niets anders in mijn leven dan mijn groep. Ik denk dat we toen, op het einde wel een tour te veel hebben gedaan. De energie was op, bij iedereen.”

“Een programma als ‘Liefde voor Muziek’ leek vroeger niets voor mij. Maar ik heb me zot geamuseerd”

“Wij waren altijd bij elkaar hé. Dat was een haat-liefde verhouding, constant aantrekken en afstoten. Maar op die eerste vijftig optredens heb ik het geleerd. Daar heb ik leren zingen, leren overtuigen, leren kennen hoe tof het is om te versnellen in een nummer, om te improviseren. Daar heb ik de essentievan muziek ontdekt: iets maken, repeteren met de gasten en de baan op. Met de rest waren wij niet bezig. In 2010 wonnen wij vier MIA’s… Wij pakten dat met een zekere arrogantie, een stukje pretentie, een onbreekbaar jong groepsgevoel. Terwijl dat moment enorm veel heeft betekend voor alles wat volgde.”

“Ik heb wel leren relativeren, ja. Ook weer: door de leeftijd, denk ik. Absynthe Minded is nog altijd ‘mijn leven’, maar ik heb ook beseft dat er meer is dan het podium. Ik heb natuurlijk ook kinderen gekregen, die thuis waar je altijd naar terug wil. Dat is de grootste verandering.” ( glimlacht )

Had je sommige dingen anders willen doen, nu je erop terugkijkt?

“Ik heb er lang over gedaan om goed te communicerenmet de rest van de groep. Maar spijt? Neen, nergens van. Het is altijd de moeite waard geweest, het is altijd oprecht ‘van ons’ geweest. Ik ben vooral dankbaar om met al die toffe, steengoede muzikanten te hebben mogen spelen. In Absynthe Minded heeft iedereen een stuk van zijn of haar persoonlijkheid gestoken of achtergelaten. Dat vind ik iets heel moois, dat heeft iets zalvends.”

Zijn jullie eerder een live- en festivalband dan een radioband?

“Ik vind dat we beide zijn. Ik heb het altijd magisch gevonden om op de radio te komen. Het is zo toevallig,zo spontaan. Je zit in je auto, hoort een liedje en je vindt het goed of niet. Maar we zijn zeker ook een liveband, ja. Ik mis het optreden, het spelen met de band, alles errond. Je kan die vibe, die connectie met het publiek ook nergens door vervangen.”

Ben je bezig met erkenning? Ga je daar naar op zoek?

(blaast) “Ik denk dat elke muzikant daar wel naar zoekt, niet? We geven dat misschien niet altijd even graag toe.”

Hoe belangrijk is 2021 voor jou? Je wordt 40 komende zomer.

“Ik durf het allemaal niet meer te zeggen, jong. Wie weet wat er komt. (lacht ) Neen, ik wil wel een groot feest geven deze zomer. Die ‘4’ is voor mij geen probleem. Ik voel me er zelfs goed bij. Ik ben gelukkig met mijn Mieke en de twee gezonde gasten. Misschien moet ik haar dat eens meer zeggen: dat ik chance heb met haar.”

Lijken je kinderen op jou?

( denkt na ) “Zeker wel, maar gelukkig ook op de mama. (lacht ) De oudste is gebeten door de muziekmicrobe, maar ik heb geen idee hoe dat zal evolueren. De jongste is ook heel actief, altijd bezig.”

Wat wil je hen vooral meegeven?

“Ik hoop dat ze mogen opgroeien zonder angst. En dat ze zichzelf moeten durven te zijn. Hun eigen koers varen. Je moet niet proberen om een pleaser te zijn om in de smaak te vallen. Niet iedereen moet je altijd graag hebben. Maar ik leer ze ook dat ze altijd respect moeten hebben voor de ander.”

“Ik leer mijn kinderen dat niet iedereen je altijd graag moet hebben”

“Ik heb het geluk te kunnen en te mogen doen wat ik ontzettend graag doe. Ik voel me goed omringd, kan mijn verhalen blijven vertellen, kan straks mijn publiek live terugvinden, die mensen proberen te raken. Dat is het belangrijkste. Ik hoop dat zij dat ook mogen vinden.”

“ S aved along the way , de titeltrack van de ‘best of’ van Absynthe Minded, gaat ergens over beseffen dat we het goed hebben. Dat het niet altijd evident is, maar dat we er ons toch doorslaan. Ik ben blij dat we op die compilatie die twintig jaar vat, ook dat nieuwe nummer hebben. Zo kan iedereen van de huidige band er ook zijn of haar handtekening onderzetten. Dat maakt in mijn ogen een groot verschil. Het is terugkijken naar het verleden, maar tegelijk ook kijken naar de toekomst. Ik zeg het: laat die S ummer of Love maar komen. We kunnen niet wachten om er weer te staan.”