Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Siel Verhanneman (33), auteur en dichter.
“Zalige hoogdag!”, zo spreekt buurman K. ons aan op weg naar de bakker. Het is zondag 23 april en hier in onze buurt is dit inderdaad zo goed als een nationale feestdag: het is rommelmarkt! Naast die rommelmarkt organiseert de buurtschool ook een heus festival met lekker eten, schminken en hier en daar snoeiharde muziek afgewisseld met een fanfare vol kinderen die op de trommels slaan. Echt een zalige hoogdag dus. Elk jaar opnieuw denk ik: ja, rommelmarkt! Lekker ontgerieven en met die extra centjes investeren in iets duurzaams. Maar elk jaar opnieuw besef ik weer dat rommelmarkten, wanneer ik het kraam moet uitbaten, mijn ergste nachtmerrie zijn. De goed getrainde, ikbenhieralsindsvijfuurdertig-rommelmarktgangers halen echt het slechtste in mij naar boven. Néén geen 20 cent minder. Néén dat is van de mensen naast mij. Néén je krijgt daar geen zakje bij. Aan de andere kant ben ik ook in staat alles gratis weg te geven, als ze net heel vriendelijk zijn of een schattig kindje of hondje bijhebben. Gelukkig is er mijn lief, die onze koopwaren aanbiedt als is het zijn bijberoep en is er nu ook ons dochtertje, mijn ideale excuus om even van het toneel te verdwijnen. Ik had dit jaar wel enkele pareltjes te koop waaronder een paar zwarte winterlaarzen van een Belgisch en prijzig merk en een miskoop van tien jaar geleden: een roze jas van hou je vast Valentino. Toen ik I. afgelopen zondag meenam op wandeling langs de andere kraampjes drukte ik mijn lief dan ook op het hart: “Mijn schoenen van Atelier Content worden voor niks minder dan 50 euro verkocht, hé?”, sinds mijn zwangerschap pas ik niet meer in maat 37. Ik had ze naast zwarte, versleten hakken van de kringloopwinkel geplaatst, in de hoop dat ze er daardoor extra aantrekkelijk zouden uitzien. Met een half oor geluisterd hoorde ik hem nog net terugroepen: “Ja ja, ik ben goed met schoenen verkopen!”
“In gedachten was ik de 50 euro van mijn laarzen al aan het spenderen”
Met een gerust hart gingen mijn dochtertje en ik de sfeer van de rommelmarkt gaan opsnuiven en daar hoorde helaas af en toe de walm van braadworsten bij. Als bezoeker kan ik ineens weer alles aan dit gebeuren appreciëren: de Koffiequeen waar ik elk jaar een Choco Deluxe koop (warme chocolademelk, slagroom, Smarties!!!!), het struinen langs de tafels en tapijten vol bonte kleuren of stokoud antiek, postzegelverzamelingen, Pokémonkaarten met een elastiekje rond en op het grasplein om de hoek kleine kinderen met veel te grote koptelefoons op hun oren die de luide metal nog even uit hun trommelvliezen moeten houden… ik kon er de clichés en folklore wel van smaken. In gedachten was ik de 50 euro van mijn laarzen al aan het spenderen. Maar we zijn nog altijd april 2023 en aangezien het pas lente gaat worden in 2024, keerden we door de kou en regendruppels met wat brol rijker terug naar ons huis, waar mijn lief, bibberend met zijn trui tot over zijn oren opgetrokken, ons stond op te wachten.
“Slechte opkomst,” wist hij meteen te zeggen, “amper iets verkocht! Behalve een paar van je zwarte schoenen. 3 euro. Die vrouw was zo content met haar koopje! Ze kon het bijna niet geloven, zei ze. Grappig toch, ik heb haar niet verteld dat ze van de kringloop komen”, zei hij met een stiekeme knipoog. Mijn blik zakte naar de rij schoenen. En daar stonden ze. Mijn versleten hakken van de kringloopwinkel. Het plekje naast hen leeg. “Die 3 euro is voor jou, hoor!”, zegt mijn lief nog.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier