Vorig jaar fietste Wouter Deboot dwars door Amerika, dit jaar rijdt hij dwars door Oceanië. Met zijn fietstocht door Australië en Nieuw-Zeeland wil hij ons laten kennismaken met onze tegenvoeters. Wekelijks vertelt Wouter hier over zijn belevenissen die maandag in ‘Iedereen Beroemd’ te zien zijn.
Liedjes roepen herinneringen op. Zo katapulteert Killing in the name van Rage Against The Machine mij terug naar rokerige fuifzalen, laat Black van Pearl Jam me telkens opnieuw mijn eerste buikvlinders voelen en moet ik soms nog op mijn lip bijten wanneer Ik mis je zo op de radio speelt. Will Tura sneed door merg en been op de begrafenis van een dierbare. Allemaal nummers die mijn herinneringen aan die tijden voor eeuwig zullen kleuren. En dat is met Dwars door Oceanië niet anders. Zo zal de begintune van deze rubriek (Young Lady, You’re scaring me van Ron Gallo) bij mij altijd beelden van Australië en Nieuw-Zeeland oproepen. En zal Tiritomba van Helmut Lotti onlosmakelijk met Kingston verbonden blijven. Ik hoor je denken.
Toen ik Kingston, een slaperig kustdorp aan de Australische zuidkust, binnenfietste werd ik enthousiast aangeklampt door een bejaarde vrouw. Ze was een stuk in de 80, maar actiever dan een doorsnee Vlaamse puber. Haar reactie op het feit dat ik Belg ben sloeg mij met verstomming. “Helmut Lottiland!”, zei ze vurig.
“Helmut Lotti?”, vroeg ik ter bevestiging. “Ja, hij komt uit jouw land.” Meestal ben ik hier van mijn sokken geblazen door de niet aflatende wind of de indrukwekkende landschappen, maar deze verrassing kon ook wel tellen. Dit keer geen verwijzingen naar mijn land in de vorm van bier of chocolade? Nee, het eerste waar zij aan dacht was Helmut Lotti.
Met blinkende ogen toonde ze een foto van haar idool. “Is hij geen schattig ventje?”, vroeg ze. Ik knikte, omdat ik ‘ja’ maar niet gezegd kreeg.
Meestal ben ik hier van mijn sokken geblazen door de niet aflatende wind of de indrukwekkende landschappen, maar deze verrassing kon ook wel tellen
Inwendig maakte ik een vreugdesprong, want dit soort ontmoetingen levert altijd fijne televisie op. Verrassend en grappig. Ja, zelfs schattig. Een woord waar ik doorgaans zeer zuinig mee omspring. Meer zelfs, het gesprek kreeg een ontroerende wending wanneer ze vertelde hoe ze Lotti leerde kennen. “Ik kreeg een cd van hem cadeau toen mijn man gestorven was. Dertien jaar geleden.” Haar man betekende veel voor haar. Zo niet alles. Het heeft haar jaren gekost om weer wat licht in de duisternis te zien. “Met dank aan Helmut. Ik word helemaal vrolijk van Tiritomba.”
Op haar vriendelijke gezicht verscheen een brede glimlach. Op haar hoofd staat nog altijd meer haar dan Lotti ooit heeft gehad. “Ik vond hem mooier met haarstukje”, biechtte ze op. “Ik vind het eerlijk gezegd bijzonder verrassend hier een fan tegen te komen”, zei ik. “Waarom? Lotti heeft 13 miljoen albums verkocht. De hele wereld kent hem.” Ik durf daaraan te twijfelen, maar ik liet haar in de waan. Want als een zoetgevooisde tenor uit Sint-Amandsberg met of zonder haarstukje weer wat schwung in iemands leven kan brengen, dan kan ik dat alleen maar toejuichen. Het bewijst dat muziek zich niks aantrekt van landsgrenzen en kleur geeft aan al onze herinneringen. En zo kreeg een betekenisloos woord als Tiritomba toch betekenis, zelfs aan de andere kant van de wereld.
Ze wenste me het allerbeste toe en vroeg nog of ik de groeten aan Lotti wilde overmaken. Zonder een belofte te maken zwaaide ik haar enthousiast uit. De rest van mijn dagtraject kronkelde langs een adembenemende kustlijn. Buiten het klotsen van de golven, het gekrijs van enkele verdwaalde meeuwen en een fietsende gek die Tiritomba brulde was er niks te horen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier