De Brugse burgemeester Dirk De fauw schreef deze week een brief aan alle Zeebruggenaren, in een poging om het subjectief onveiligheidsgevoel te temperen. Dat gevoel zou aangewakkerd worden door gretig gedeelde filmpjes van vermeende misdrijven. Maar hoe onveilig voelen de Zeebruggenaren zich? Wij trokken op pad in de strandwijk. “Het feit dat onze zaak nog niet open mag, bezorgt me meer kopzorgen.”
In zijn brief verwijst Dirk De fauw naar recente berichten over de toegenomen onveiligheid in Zeebrugge ten gevolge van de transmigratie. “De politiecijfers tonen nochtans aan dat de toestroom van transmigranten sinds de uitbraak van het cornavirus net afgenomen is”, stelt de Brugse burgemeester.
In maart werden in onze provincie 244 transmigranten gearresteerd, in april 248. Ter vergelijking, in maart en april 2018 ging het om respectievelijk 609 en 639 mensen. In maart en april 2019 om 487 en 355 gearresteerde personen.
Dat er minder mensen gearresteerd worden, wil niet noodzakelijk zeggen dat er minder gebeurt. Toch maakt de burgemeester zich sterk dat het vooral om een gevoel van onveiligheid gaat.
Subjectief onveiligheidsdgevoel
Hij wijt dit onder meer aan de vele boodschappen op de sociale media over de onveiligheid in Zeebrugge. “Tot onze spijt stellen we vast dat veel mensen filmen, fotograferen en online delen, maar nalaten om onmiddellijk de politie in te lichten. Dat zorgt er niet alleen voor dat de politie niet kan ingrijpen, maar versterkt tegelijkertijd het onveiligheidsgevoel. Voor alle vragen omtrent veiligheid blijft de politie uw eerste aanspreekpunt.”
“Ik zie de jongste weken opvallend minder vluchtelingen in de strandwijk.”
Maar hoe onveilig voelen de Zeebruggenaren zich? Pia Chinitor en Guy Haelman zijn op de zeedijk net hun takeway automaten naast hun tijdelijk gesloten restaurant Ambrosius aan het aanvullen. “Bij elke avondwandeling zie ik enkele vluchtelingen in de duinen op het strand zitten. Ze slapen er in groepjes van drie à vier. Vorig jaar hebben ze eens een parasol gestolen, anders heb ik er geen last van. Ik zie de jongste weken wel opvallend minder vluchelingen in de strandwijk”, zegt Guy Haelman.
“Het feit dat onze zaak nog niet open mag, bezorgt ons meer kopzorgen”, vervolgt Pia Chinitor. “Het is wachten tot de veiligheidsraad van 8 juni. Wij zetten geen terras, dat loont de moeite niet. Wat baat het dat je op een terras van vijftig stoelen amper 15 zitjes mag ter beschikking stellen?”
Strontwijk
Bij de nieuwe voedingszaak ‘What Els’ op het plein bij bPost staan enkele klanten aan te schuiven. André Carton (88) woont al heel zijn leven in Zeebrugge en betrekt een appartement langs de Kustlaan: “Da’s hier geen strandwijk, het is een strontwijk! Overal tref je hier hondenpoep aan. Dat stoort mij veel meer dan de vluchtelingen. Ik voel mij helemaal niet onveilig.”
“Maar als je de politie belt, duurt hert altijd een tijdje eer de politie ter plaatse is. De politie komt altijd te laat”, zegt Andrié Carton. “Verder zijn hier onvoldoende wc’s voor transmigranten die hun grote boodschap achterlaten in de urinoirs van de kerk. Die worden niet eens gekuist. Wat zal het worden als er hier duizenden toeristen toestromen?”
Bang
Kruideniers Els Montens en Christophe Scherpereel, die net voor de lockdown hun zaak ‘What Els’ openden, hebben een andere mening over de transmigranten. “We wonen in het dorp van Zeebrugge, waar Christophe ook het nu gesloten café ‘De Viertorre’ uitbaat. Als ik hier ‘s morgens vroeg op het plein arriveer, tref ik vaak groepjes transmigranten aan. Sommigen slapen in de portalen van de appartementsgebouwen. Ik voel mij op zo’n momenten echt niet op mijn gemak als vrouw alleen.”
Bij de Stella Mariskerk lopen we Zeebruggenaar Claude Ghysels tegen het lijf, die al vijftien jaar in de buurt woont: “Mijn vrouw durft ‘s avonds in het donker de deur niet uit, zij is bang van de vluchtelingen, omdat het meestal groepjes mannen zijn die hier samen rondhangen.”
“Sommige transmigranten slapen in de portalen, dan voel ik me niet op mijn gemak als vrouw alleen.”
Kapster Tessa De Clercq, uitbaatster van salon Lady Carma in de Brusselstraat, relativeert de vluchtelingenproblematiek: “Ik heb zelf gelukkig nog niks meegemaakt, dus heb ik er geen last van. Ik heb mijn salon in de strandwijk, maar woon zelf in het dorp. Ik hoor wel van enkele inbraken in de buurt, maar bang ben ik niet.”
Thierry Meerschaert uit de Londenstraat wijst er ons op dat transmigranten geregeld binnenbreken in zijn garage, om er de nacht door te brengen: “Ze slaan ook een tentenkamp op in de duinen. Verder in de straat zijn ze binnen gebroken in een leegstaande villa. De Portugese huurders zijn hals-over-kop, vlak voor de lockdown, naar hun land teruggekeerd. Transmigranten hebben ervan geprofiteerd om het beddengoed te gebruiken en daar te slapen. De huiseigenaar kreeg er lucht van en verwittigde de politie, die binnen gevallen is in de woning.”
“Overdag zie je hen niet, want dan zwerven ze rond in Zeebrugge-dorp, omdat de pastoor hen eten geeft”, aldus Thiery Meerschaert. Wij rijden nog even naar de Sint-Donaaskerk in het dorp, maar treffen ook rond de kerk en de pastorie geen vluchtelingen aan.
Bijgevolg bellen we even bij de pastoor aan. Fernand Maréchal zegt ons: “De voorbije twee weken zijn er 16 transmigranten in geslaagd om Engeland te bereiken. Er lopen er hier nog amper vijf of zes rond. ‘t Zijn in hoofdzaak Palestijnen en Noord-Afrikanen. Daarnaast zwerven er drie daklozen rond in Zeebrugge: een Pool, een Gentenaar en een Antwerpenaar. ‘t Is hier dus zeer rustig!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier