Horecaman Alain Tournoy (50) keek de dood in de ogen toen hij twee jaar geleden geveld werd door een hartstilstand. Vandaag staat hij er weer, maar als een ander mens. “Vroeger was het moeilijk met mij te leven, nu ben ik veel rustiger. Ik kan nog alles aan, maar wil het niet meer. Het enige waar ik nog van droom, is een kleine tapasbar… en een toffe vriendin.”
Stipt op tijd komt hij aangewandeld. Witte linnen broek, opvallend mager, kwiek en lenig. “Ik rij niet meer met de wagen”, vertelt hij. “Ik ben met de tram, maar binnenkort zal ik mij te voet kunnen verplaatsen in het centrum van Oostende. Mijn appartement aan de basketarena is verkocht, ik zoek iets nieuws in het centrum. Ik zal ‘s nachts geen 15 taxi’s per maand meer nodig hebben, weer een besparing van 150 euro. Voor mijn laatste tijdrit wil ik leven in het centrum van de stad waar ik van hou.”
Hoe gaat het nu met je?
“Goed. Ik verzorg me goed, maar kan ook niet zeggen dat het tiptop is. Ik ben verwonderd over enkele zaken die de voorbije jaren gebeurd zijn. Ik moest weg uit de Charles, mijn brasserie aan de luchthaven, die negen jaar lang een heel succesvolle zaak was. Het was er hele dagen leute en plezier, de mensen spreken me er nu nog dagelijks over aan. De Runway 26=08, de opvolger van de Charles, is niet meer wat het vroeger was. Het ligt niet aan mij, de luchthaven wilde me buiten. Ook mijn vorige bloeiende zaken, de Bierco en het Cafédroom, moest ik verlaten. Alleen het Q-Beach House op het strand bleef succesvol na mij.”
“Al mijn hele leven krijg ik te maken met tegenwerkingen”, vertelde je in een eerder interview. Heb je problemen met veel mensen?
“Ik maakte nooit veel problemen. Maar als je succesvol bent, veroorzaakt dat een zekere wraak. Ik startte in 1994 met 400.000 frank (9.916 euro) die ik geleend had van mijn mama en papa. Ik heb alles zelf opgebouwd. En dat leidt tot jaloezie. Als mensen problemen met mij hebben, heeft dat voor 90 procent te maken met misverstanden. Anders was ik toch al lang naar Spanje gevlucht? Ik loop hier nog altijd rond.”
“Mensen die nog geld van mij moeten hebben, mogen er gerust om komen. Ik kan iedereen recht in de ogen kijken”
“Ik deed dingen die kantje boord waren”, zei je ook eens aan De Zeewacht. Wat bedoel je daarmee?
“Luide muziek maken ‘s nachts, zo’n zaken. Niets met geld, nee. Ik loop zeven dagen op zeven rond in Oostende. Ik wandel elke dag op de zeedijk en zit ‘s nachts in de Lafayette. Ik zit op Facebook en ben bereikbaar op mijn gsm. Mensen die nog geld van mij moeten hebben, mogen er gerust om komen. Ik kan iedereen recht in de ogen kijken. Als mensen iets te zeggen hebben, moeten ze dat tegen mij zeggen in plaats van het overal rond te vertellen. Ik heb veel gerealiseerd in deze stad. Met de Bierco, het Cafédroom en de Charles bouwde ik de voorbije 30 jaar drie heel succesvolle horecazaken uit. Maar vandaag is het tijd om te profiteren. Mijn enige ambitie was nog om me politiek te engageren.”
Maar Open VLD wou je niet.
“Eén iemand, ook uit de horeca, heeft me afgestoten.”
Wie?
“Mevrouw Lesaffre. Met alle sympathie, ik zat vorig jaar in de zomer veel op haar terras. Maar in de winter duwde ze me de dieperik in. Een stukje zelfbescherming, denk ik. Bart Tommelein en Danick Minne zijn bij mij thuis geweest voor een gemeenschappelijk overleg. Blijkbaar wilden ze me wel. Als ik nu zie welke figuren meedoen bij Open VLD, mocht ik daar zeker tussen staan. Ik wil wel nog eens met Bart Tommelein over de zeedijk wandelen om te zien hoeveel mensen hij kent en hoeveel ik er ken. En zeker met Martine Lesaffre.”
Had je ook geen contact met N-VA?
“Er zijn wat visjes gegooid, maar ik ging daar nooit op in. Ik ben een Europeaan, geen N-VA’er. Samen sterk, ik sta niet achter een partij die de Vlaamse onafhankelijkheid promoot. Ik ben een sociaal liberaal. Hoe meer je werkt, hoe meer je mag verdienen.Dat is mijn grondbeginsel.”
Op Facebook zien we je met het logo van de nieuwe lijst OK. Kom je daar op?
“Ik word daarover aangesproken, maar Alain Tournoy zal zich niet politiek engageren. Ik ben niet gevraagd voor OK, maar vind het wel een sympathiek initiatief waar ik misschien voor ga stemmen.”
Waar hou je je dan wel nog mee bezig?
“Ik heb tientallen zaken georganiseerd in Oostende. Op een bepaald moment is het tijd om afscheid te nemen. Ik zat al eens in de tunnel, nu wil ik volop profiteren. Ik sta met de glimlach op en ga met de glimlach slapen. Het enige wat ik onderschat heb, is dat als je zo vroeg stopt, al je vrienden nog volop aan het werk zijn. Zeker omdat ik ook een pak jongere vrienden heb. Zes weken op reis gaan met de camper, zij hebben daar de tijd niet voor. Maar ik verveel me niet hoor, zeker niet. Met dank aan mijn vele vrienden.”
Was het je bedoeling om zo jong te stoppen of kwam dat door je gezondheidsproblemen?
“Ik heb altijd gezegd dat ik op mijn 50ste zou stoppen. Het was op mijn 48ste. Ik wou meer tijd maken voor mijn mama, maar ik was nog maar vijf maanden gestopt toen ze overleed. Dat was op 8 april 2016. En op 23 juli stond mijn hart stil. Ik had mijn hele leven tegen 300 km per uur geleefd. Altijd heel gestresseerd, altijd het vuur in het gat. En opeens is het maar 30 per uur meer. Mijn hart werd niet meer opgejaagd en stond plots volledig stil. Het leek niet meer nodig te draaien. Dat is mijn verklaring. Ik lag twee maanden in het ziekenhuis.”
Was je ooit bang dat je er niet meer door zou geraken?
“Er was geen tijd om bang te zijn. Het wordt donker om je heen en je wordt pas veel later weer wakker. Maar ik sukkel sinds mijn 25, 26 jaar hé. Dat is zo bij mensen die aan dat ritme leven. Vrijdag- en zaterdagavond was ik dj, zaterdag- en zondagnamiddag clown… en op zondagavond zat ik op de spoed met een hartslag van 200 per minuut. Mijn hart heeft heel hard afgezien. Het is niet de bedoeling die motor nu weer op gang te jagen.”
“Als twintiger zat ik al op de spoed met een hartslag van 200 per minuut”
Ben je nu helemaal hersteld?
“Ik ben helemaal de oude. Ik kan weer alles aan, maar ik wil niet meer. Het enige wat ik nog wil, is een toffe vriendin en een kleine tapasbar. Geen personeel meer, wij samen. Maar het is moeilijk om iemand te vinden. Daar denk ik wel eens aan, ja. Ook omdat mijn kortetermijngeheugen niet meer 100 procent is. Afspraken vergeet ik niet, wel soms zaken uit het recente verleden. Het is niet onleefbaar, maar ook daarom heb ik nood aan een houvast, iemand die me op de sporen houdt. Weet je dat het de eerste keer is in 35 jaar dat ik alleen ben? Sinds mijn 15de had ik altijd een lief. Maar ik ben nooit getrouwd geweest.”
Waarom niet?
“Ik had daar geen tijd voor. Mijn leven was te druk. Aan mijn laatste relatie heb ik zelf een einde gebreid. Mijn vriendin heeft heel veel voor me gedaan toen ik ziek was, maar ik zag geen toekomst meer voor ons samen. Ze wou weer naar de arbeidsmarkt. Ik ben blij voor haar, ik ben niet haatdragend. Onlangs bracht ik twee fantastische dagen door met de vriendin met wie ik destijds de Bierco startte en haar huidige partner. Ik spreek maar zelden negatief over mensen.”
Heb je veel vriendinnen gehad?
“Toch een beetje. De meeste kan ik nog recht in de ogen kijken. Het is tof om nog eens met hen samen te zitten en iets te drinken. Ik ben geen saai persoon hé. Gelukkig dat ik zoveel vrienden heb. We beleven heel veel leuke dingen. Het is goed eens een half jaar alleen te zijn, maar niet voor de rest van mijn leven.”
Heb je een goede band met Djensy, je dochter van 21?
“Gewoon, niet spectaculair. Zij heeft altijd bij haar mama gewoond. Het is een beetje mijn schuld, ik had nooit tijd voor haar. We moeten weer naar elkaar toe groeien. Onze relatie moet verbeteren en zal verbeteren. Maar het heeft tijd nodig. Ik heb wel een heel goed contact met Yoshi, de andere zoon van Djensy’s mama, met wie ik ook tien jaar samenwoonde. Hij is ook in de evenementenbranche actief.”
Voel je je schuldig over die mindere band met je dochter?
(ogen worden vochtig) “Ja. Maar het is ook ons karakter. Ik ben heel open, heel uitbundig. Djensy en haar mama zijn meer gesloten.”
Ben je als mens veranderd na je hartstilstand?
“Ik ben veel rustiger geworden. Vroeger was het moeilijk leven met mij. Ik was zenuwslopend. Maar nu geniet ik meer van het leven. Ik ben er nog altijd graag bij. Je zou eens een nacht met mij mee moeten lopen. Ik zie graag mensen. Ik ben geen saaie eenzaat geworden.”
Je bent gelukkig?
“Mijn hele leven kende ik leute en plezier. Ik heb een mooi leven gehad en geniet nog steeds. Er is maar één pion meer die ontbreekt… een levenspartner. Ik blijf rustig zoeken, plots komt ze wel tevoorschijn. Eigenlijk is ze er zelfs al een beetje(lacht breed). In de anonimiteit. De vooruitzichten zijn positief.”
Als Alain voor lange tijd op reis zou gaan…
Niet alleen: “Ik ga niet alleen weg. Ik zou graag een verre reis maken, maar met iemand die ik warm in het hart draag. Ik weet wel waar ik naartoe wil: de Canarische Eilanden. Ik hou van de zon. In 1994, het jaar waarin ik de Bierco startte, ging ik, op aanraden van het reisbureau, voor het eerst naar Gran Canaria. Op die eerste reis liep ik in de armen van een timesharing-organisatie. Ik heb er sindsdien deeltijds een eigendom. Daar ligt mijn hart.”
iPad en iPhone: “Mijn iPhone en iPad zou ik zeker niet willen missen. Mijn iPhone is een stuk mijn ankerpunt. Als je er een hebt, ben je de wereld rijk. Zeker nu de roamingkosten in de EU zijn afgeschaft… Fantastisch! Ik word wakker met mijn iPhone en krijg meteen een resem ‘goeiemorgens’. ‘Wat doe je vandaag?’, antwoord ik dan.”
Lafayette: “Ik zou vooral de mensen van Oostende missen. Mijn goeie band met de Oostendenaars is één van de hoofdredenen dat ik hier nog ben. Mijn stamcafé is de Lafayette, de enige zaak in de stad voor mensen van mijn leeftijd. Ik ken er altijd iemand. Ik dans heel graag. In de Lafayette kan ik drie uur dansen met iemand zonder haar naam te weten en welke taal ze spreekt. Als de Lafayette verdwijnt, ben ik ook weg.”
Nieuwe wind: “Ik ben heel nieuwsgierig naar het politieke landschap na 14 oktober. Er mag wel eens een nieuwe wind door de stad waaien. Als sociaal liberaal zou ik Bart Tommelein en Johan Vande Lanotte graag een coalitie zien vormen. Het is de beurt aan Tommelein om burgemeester te worden, maar Vande Lanotte moet niet buiten. Hij heeft veel goed gedaan.”
Zeebrugge: “Als ik na de reis niet meteen naar Oostende terug kan, ga ik naar Zeebrugge. Voor de restaurants! Ik vierde er mijn 50ste verjaardag: in ‘t Werftje, een fantastisch visrestaurant, om te eten, en aan de overkant, in de Old Steamer, om te feesten. Daar mag de Mercator voor mij gerust aanmeren!”
Bio
Privé:geboren in Oostende op 28 mei 1968. Alleenstaand, dochter Djensy.
Opleiding en loopbaan: middelbare school afgewerkt, daarna meteen in de horeca actief. Zaakvoerder van succesvolle horecazaken, zoals de Bierco, het Cafédroom, Charles Lindbergh… en van evenementenbureau Tony Parker Projects. Tal van tijdelijke horecaprojecten.
Vrije tijd: “Ik heb al van ‘s morgens vroeg volk aan de deur. De hele dag is het bij mij een privécafé. Ik spreek met mensen af, ga graag uit… en geniet van het leven.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier