Niets anders dan glunderende gezichten zagen we vertrekken na het optreden van Stef Bos in Concertgebouw Brugge. Enkele minuten na de start van zijn optreden gaf Stef toe dat hij nog nooit op het podium van het Concertgebouw in Brugge stond. Het was dus de eerste keer. “Ondanks mijn leeftijd van 60, toch nog eens de eerste keer”, zei Stef.
Zestig is Stef geworden en dus toert hij rond in Vlaanderen én Nederland met ‘Bloudruk’. De joviale man uit Oost-Vlaanderen neemt het publiek mee op reis doorheen zijn leven. Hij vertelt over momenten uit zijn leven die hem raakten én die hem als mens veranderden. Niemand anders dan Stef kan iets zo duidelijk uitleggen, waardoor je een speld hoort vallen in de zaal. En dat was waar: ondanks zoveel aanwezigen was het heel vaak stil in Concertgebouw Brugge. Het publiek hing aan zijn lippen. Luisterde aandachtig naar zijn verhalen, naar zijn momenten die hij beleefde. Van Belfast tot andere plekken in diverse landen, waar hij was geweest. Momenten die hij koesterde, zoals dé momenten met zijn kinderen. Of hoe hij uit ging eten met zijn gezin naar Antwerpen. Natuurlijk slaat hij graag een praatje met mensen. Zijn vijftienjarige zoon met lang blond haar was er ook bij. “Een boom van een kerel, net zoals zijn vader”, lacht hij. “Zegt er daar iemand: heb je de kleindochter mee? Mijn zoon toonde zich nog groter en zei: ik ben de zoon! Die man wist niet meer wat zeggen en bleef zich maar verontschuldigen. Mijn zoon zei: Geen probleem, de volgende keer wat langer kijken!”
En zo bleef Stef maar vertellen, zonder zeker niet te vergeten dat hij ook nog moest zingen. Liedjes die raken, liedjes die vanaf het eerste woord tot de laatste zin je hart pakken. Liedjes die we kenden, maar ook onbekende liedjes. Zijn levensverhaal, 60 voorbije jaren. Het was al vaak stil in de zaal, maar dan zong Stef ook ‘Papa’. Het lied dat hij al duizenden keren zong, maar een lied dat hij nog altijd graag blijft zingen. Hij brengt het nu anders dan dat we dat vroeger van hem gewoon zijn. Nu staat hij tijdens het lied even stil, want nu komt nu het woord ‘misschien’ erin voor. Stef vertelt, blijft vertellen, brengt een wondermooie maar ook emotionele ode aan zijn papa. Het raakte het publiek. Het werd nog stiller dan stil in Concertgebouw Brugge… Voor één keer was er van teveel decibels zeker en vast géén sprake. Op het einde stond iedereen recht. Het publiek bleef maar applaudisseren. Stef Bos deed dat schitterend. Hij gaf de aanwezigen vitamientjes voor heel lang. Stef brengt méér warmte, méér zonneschijn in de harten van de mensen, dan de zon die ons in openlucht och zo gelukkig maakt. Stef Bos, een krak, zo apart in zijn vak! (PADI)
Met ‘Bloudruk’ toert Stef voor Vlaanderen en Nederland. Zie www.stefbos.nl
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier