Zondag 1 augustus was ook een hoogdag voor kunstenaar Georges Schelstraete uit Oostrozebeke, want met één jaar vertraging werd ‘zijn’ kunstwerk ingehuldigd in het Stadspark van Veurne. En wat voor een kunstwerk! Inderdaad, Georges kreeg de opdracht van stad Veurne om een kunstwerk te maken voor hun Ereburger Will Tura.
Net na de officiële inhuldiging mocht Georges aan de microfoon plaatsnemen. “Het was Susy (Desimpele uit Meulebeke, padi) die mij attent maakte op de wedstrijd die via Radio2 werd bekend gemaakt. Toen ik dan van de mensen van de stad Veurne de aanschrijving kreeg, trof mij vooral de openvraagstelling. Men vroeg een beeld voor Will Tura. Het moest niet echt een beeld van Will Tura zijn, maar hoe breng je hulde aan de keizer van het Vlaamse lied, zonder hem te portretteren? Een verscheidenheid aan ideeën gingen door mijn hoofd. Het ene al onuitvoerbaarder dan het andere. Tot ik toevallig op een uitspraak botste, naar het schijnt van Will zelf. Bij het verschijnen van de fantastische documentaire ‘Hoop doet leven’ moet Will ergens hebben gezegd: “Ik wil sterven met muziek. Misschien aan mijn piano, nadat ik net nog iets mooi heb gemaakt. Gelukkig zijn we vandaag nog lang niet zo ver. Zo kreeg stilaan het idee vaste vorm. Er volgden enkele schetsen, er werden maquettes gemaakt, het portret werd geboetseerd. Was het niet goed, dan werd het herwerkt én nog eens, tot ik vond dat de gelijkenis er was”, zegt Georges aan de genodigden. “Ik stelde dan nog een uitgebreid dossier op, want de opdrachtgever stad Veurne wilde natuurlijk én terecht weten met wie ze in zee gaat. Van zodra ik de opdracht definitief toegewezen kreeg, begon de uitvoering. Platen vastgieten, snijden, zaken warmen, plakken, smelten, een suggestie van een piano bouwen, de figuur construeren, speciale aandacht voor de handen want die moeten écht spelen. En daarna? Ik was nog niet helemaal tevreden en begon opnieuw om het nadien te tonen aan mijn opdrachtgevers. Op 2 januari 2020 kwam Will kijken, samen met de opdrachtgevers van de stad Veurne. Ik probeerde al hun vragen te beantwoorden. De dag daarna volgde heel voorzichtig het transport van het wassenbeeld naar de gieterij in Oudenaarde om het tijdig te kunnen gieten en af te werken tegen 2 augustus vorig jaar weliswaar. Maar corona stak – zoals bekend – stokken in de wielen en intussen zijn we vandaag één jaar later.”
“Dit is mijn verhaal dat ik heb mogen vertellen”, besluit de kunstenaar. “Een verhaal van inspiratie, van nooit af laten bezig zijn met klanken en melodie. Een verhaal van bouwen en schaven tot tekst, muziek samen vallen, een eigen leven gaan leiden en mensen in vervoering brengen. Een verhaal dat ik alleen maar kon vertellen dankzij jullie keuze voor mijn idee. Ik wil dan ook eindigen met een woord van oprechte dank aan iedereen die dit project heeft mogelijk gemaakt.” (PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier