Walrus heeft een nieuwe cd én wat voor één: ‘Tussen Mijn Oren’ heet de nieuwe plaat van Geert Noppe, mede-oprichter en toetsenist van Yevgueni, die zich ook deze keer liet bijstaan door ervaren mensen. De plaat werd volledig geproducet door Alex Callier.
Walrus is een aantal jaren geleden ontstaan tijdens een sabbatjaar van Yevgueni. Vijf jaar is het al geleden dat Walrus ‘Terug Naar Het Begin’ uitbracht. Het album werd enthousiast onthaald. Geert bleef schrijven, maar voor nieuwe opnames ontbrak het aan ruimte door het harde werk als toetsenist bij Hooverphonic, Yevgueni en andere projecten. Maar nu is Geert weer helemaal klaar om zijn nieuwe muziek los te laten op de wereld, omdat er door corona plots een zee van tijd op hem afkwam. De aanvankelijke weerbots maakte later plaats voor een boost aan energie en creativiteit. De samenwerking met topproducer Alex Callier werd verdergezet. Geert laat zich daarin bijstaan door muzikanten die hun strepen verdienden bij bands als Hooverphonic, Sir Yer Sir, Yevgueni en Slow Pilot. Het nieuwe album heet Tussen Mijn Oren’ en werd volledig geproducet door Alex Callier. Opnieuw raakte lex gecharmeerd door de vindingrijke songschrijverij en de aparte sound van Walrus. Tijdens de coronaperiode sloten Alex en Geert zich een aantal maanden op in Shades of Green in Sint-Niklaas, Calliers eigen studio. Ze namen de nieuwe nummers onder handen, schaafden bij, zochten naar de juiste klank en sfeer. Wat al langer geweten is, wordt bevestigd: Callier is niet alleen een vakman pur sang, maar ook zijn artistieke gedrevenheid is fenomenaal: als hij zich in iets vastbijt, wordt het pas gelost als het helemaal klopt. Daarvan hoort u het resultaat op het derde full album van de band, dat de titel ‘Tussen Mijn Oren’ draagt.
Met ‘Tussen mijn oren’ komt Walrus tot volledige wasdom. De plaat van de bevestiging? Reken maar. Moeilijk? Geenszins. Aan frisse ideeën, bezieling en goesting geen gebrek bij deze zogenaamd lastige derde. “Het is een eclectisch album geworden. Alex en ik hebben ons nooit tot 1 genre willen beperken, we vinden elkaar in de liefde voor uiteenlopende stijlen”, zegt Noppe, “Het zijn elf verhalen die met veel toewijding op soms verschillende wijzen werden geboetseerd en ingekleurd”. Van jaren ‘90 (of ’80) tot nu, van rock, over indiepop, tot Nederlandstalige kleinkunst. Gebrek aan eenheid? Nee, je wordt meegenomen op een lange trip, je belandt van de ene stemming in de andere, maar met de verhalende stem van Noppe en de strakke productie en typische sound als gezamenlijke noemer. Net als een boek met 11 hoofdstukken.
Door het virus werd een andere aanpak gevolgd. Geen captatie van de volledige band in de studio, maar een opname in laagjes, waardoor de uitwerking uiterst overdacht en gedetailleerd verliep. Op die manier werd de basis verder aangevuld met subtiele synthpartijen, koperblazers, backing vocals, elektronica,… De unieke bijdrage van de vaste bandleden – klassebakken die hun sporen ook in tal van andere bands verdienden (o.a. bij Hooverphonic, Yevgueni en Slow Pilot) – werd vervolledigd met de extra toets van fijne gasten, waaronder zangeres Nina Sampermans, blazers Sam Vloemans en Nabou Claerhout.
De titel “Tussen Mijn Oren” verwijst in de eerste plaats naar de gelijknamige song op het album. Stikkend wakker worden, in volle paniek. Tussen droom en werkelijkheid, happend naar adem. Noppe kent het als geen ander. Maar de dokter ziet het niet. Kwaal onvindbaar, vals alarm. Tegen zoveel wetenschappelijk verantwoorde vastberadenheid zijn de vage argumenten en vergezochte bewijzen van de zanger niet opgewassen. Verdict: Het zit tussen de oren. “Tussen mijn oren klotst de zee, tussen mijn oren raast de wind”: een ingebeelde ziekte op een Manchester-beat. In de outro is de psychedelische koortsdroom bijna voelbaar. (Spoiler: ondertussen werd de kwaal gediagnosticeerd als een stevige vorm van slaapapneu). Maar zoals de imaginaire breinsessie op de hoes al doet vermoeden: het is meer dan dat. De bizarre coronaperiode dicteerde mee de toon van het album. Noppe liet zich gewillig drijven op een golf van gedwongen isolatie en introspectie. Er is veel tijd in het eigen hoofd doorgebracht. En wat zich in ieders hoofd afspeelt, gaat alle richtingen uit. De mogelijkheden en verbeeldingskracht van die kleine kern zijn eindeloos. Alles wat we zien, weten en voelen zit tussen die oren – niet toevallig het belangrijkste zintuig van een muzikant. Sterk en kwetsbaar, cruciaal en onbenullig, geordend en chaotisch tegelijkertijd. Dat zorgt ook voor relativering: “Tijdens de coronazomer keken we vanuit de donkere tuin naar de vallende sterren en het passerende satellietenkonvooi van Elon Musk. Eén blik op de hemel en je beseft dat het totaal onbelangrijk is wat er zich tussen onze oren afspeelt”.
De ervaring laat zich voelen in de teksten: de wortels zijn dieper, de lyrics meer gebald en de zinnen concreter. Of Walrus een donker album heeft gemaakt? Niet per se. Noppe schrijft vanuit het huis, de tuin, het hart. Hij staart in de verte, daar is iets op til. (Zomer zonder klank, Tussenin, Breek het maar af, Dansen uit de maat, ….). Hij kijkt achterom (Dit was ons huis). En daar ergens tussenin overschouwt hij zijn eigen rol (Kauwen in de Kerselaar, Held, Schets, Misschien ben ik al dood). En dat alles doordrenkt met die typische Walrussound. De muziek is scherp en toch transparant, ruw en toch gepolijst, nu eens onstuimig en dan weer verwonderd en stil. Het is geen kleinkunst, en ook geen rock, maar iets halverwege: verfijnde indiepop in een ietwat cryptisch Nederlands waarmee de band zijn terrein afbakent. U hoorde reeds de singles “Dansen uit de maat” en “Zomer zonder klank/Tussen mijn oren”.
Nu krijg je daar een volledige plaat bovenop. Een album om in het hart te sluiten. (PADI)
De cd is te koop via www.walreusonline.be, en ook te downloaden en te streamen via de platforms.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier