Op vrijdagavond 10 november viert Mickael Karkousse uit Kortrijk de release van zijn eigen debuutplaat ‘Hello’ in Café Gomez in Gent, met een feest, een signeersessie (i.s.m. Music Mania) en ook een show. Op dinsdag 5 december staat Mickael met zijn eigen project in de AB Club. In januari 2024 is Mickael present bij Eurosonic in Groningen, waar hij ons land zal vertegenwoordigen. Michael is (inter)nationaal bekend als één van de vier leden van GOOSE, waarbij hij al méér dan 20 jaar actief is. Een muzikaal zijsprongetje mag wel eens en dat laat GOOSE ook toe.
Een babbel in het Virgin-kantoor in Brussel of in de Safari in Kortrijk, het kloppend hart waar alle GOOSE-songs worden gemaakt. We mochten kiezen en dus trokken we naar Kortrijk, waar we in met een heel ontspannen artiest een praatje konden slaan.
In 2000 werd jullie groep GOOSE gevormd. Nu 23 jaar later breng je een eigen debuutalbum uit. Is dit iets wat al langer in je geheugen zat?
Mickael: “Het eerste wat ik deed onder mijn eigen naam waren samenwerkingen met andere artiesten, waaronder met de Franse producer Vitalic, met de Zweedse producer Blende en The Bloody Beetroots. Het was al lang dat de groep zei dat we best iets zouden doen met de liedjes die we niet gebruikten in GOOSE. Zo is de start geweest van die EP ‘Where Do We Begin’. Dat waren de emoties die ik niet perse vond die pasten in een Goose album wegens heel persoonlijk. Dat bracht mij ook terug naar mijn liefde voor muziek, mijn eerste muzikale prikkels, zoals ‘Dirthy Dancing’, ‘Footloose’, enz. Zo is die EP een nostalgische trip geworden, richting mijn kindertijd en die gevoelens van alles voor de eerste keer beleven. Ik had toen ook al getekend bij Virgin. Ik vond dat ik was vertrokken. Dat ik mijn manier, mijn taal gevonden heb die eigen is aan mezelf en niet aan GOOSE. Want dat was de reden dat ik het lang niet had gedaan, omdat ik het verschil niet kon maken. Maakte ik iets dan wist ik niet direct of het voor GOOSE was of dan wel voor mezelf zou passen. GOOSE is in feite enkel GOOSE wanneer we met ons vier eraan werkten. Als je met vier verschillende karakters aan iets werkt dan krijg je iets uniek dat GOOSE is. Als je alleen aan iets werkt, dan ben je maar alleen en is het voor mezelf.”
Is het moeilijk om een eigen sound samen te stellen wanneer je iets alleen uitbrengt?
Mickael: “Het is een ander proces, daarom niet moeilijker. Je kan je achter niets verbergen, dat maakt het anders. Werk je met een groep samen, dan kan je met anderen die puzzel maken , want een lied is een puzzel in elkaar steken. Als ik het alleen maak, dan moet ik zelf instaan voor de beslissingen en moet ik durven. En dat is de grootste drempel die ik moet overwinnen, namelijk durven open staan en mij kwetsbaar opstellen. En dat vergt dan weer veel van jezelf als persoon. Op emotioneel vlak is dat heftiger parcours, maar ik ben wel blij dat ik dat deed, omdat ik het gevoel heb dat ik eerlijk ben geweest.”
Je solo-EP kreeg de naam ‘Where Do We Begin’. Je werkte daarvoor samen met de Franse producer Victor Le Masne. Op je debuutalbum deed je terug beroep op de kunsten van de Fransman. Wat zorgde ervoor dat je opnieuw ging samenwerken?
Mickael: “Omdat we nog niet waren uitverteld. Met de EP werkten we samen maar vanaf afstand, omdat we volop in de coronaperiode zaten. Op de GOOSE-plaat werkten we samen voor de cd ‘Endless’. We doken met vier én met Victor in de studio in Parijs. Die samenwerking verliep terug goed, zodat het vlug duidelijk was dat we een goede band hadden met elkaar. Ik had vlug mijn nummers klaar voor mijn eigen plaat en zo is die samenwerking verder verlopen. We communiceren goed met elkaar. We spreken dezelfde taal als het om muziek en emotie aankomt. Hij heeft mij echt gesterkt in die gedurfde beslissing nemen van een eigen weg in te slaan, durven groots uit te pakken met emoties en arrangementen. Niet iets klein maken, maar echt zeggen: ik ben hier!”
Victor werkte inderdaad ook aan de vorige plaat van GOOSE. Heb je geen schrik dat het een ‘dunne lijn’ wordt tussen GOOSE en dit soloproject?
Mickael: “Neen! Toen ik ermee bezig was, dacht ik dat die songs er mijlen ver van stonden. Als ik nu erop terugkijk, vind ik dat het in dezelfde familie past. Dat is maar normaal. Ik ben al 20 jaar ¼ van Goose en ik zit er voor ¼ in. Het is ook normaal dat GOOSE dus erin zit. We noemen het liever de Safari Studios Sound.”
Vorig jaar bracht je met GOOSE de plaat ‘Endless’ uit, dit jaar een debuutplaat. Heeft dit gevolgen voor de groep? Krijgt je soloproject nu de volle aandacht?
Mickael: “Natuurlijk, maar dat betekent niet dat we nu met GOOSE niets aan het doen zijn. We werken vooral als collectief samen en dat is niet A/B, GOOSE of dat. Dit huis Safari is waar alle muziek wordt gemaakt. Van GOOSE, maar ook van alle andere leden die bezig zijn met andere projecten. Er kunnen simultaan verschillende projecten naast elkaar leven. We vinden dat ook een veel hedendaagse manier om met muziek om te gaan dan te zeggen dat we moeten kiezen. Wij moeten niét kiezen. We kunnen verschillende dingen samen laten lopen, als ze maar genoeg verschillend zijn van elkaar.”
Ik liet mijn vertellen dat je uw inspiratie haalt in een hotelkamer. Hoeveel tijd heb je nodig om daar die inspiratie tot zijn recht te laten komen? En hoe begin je aan zoiets? Heb je een synthesizer mee of gewoon uw laptop met een homestudioprogramma erop?
Mickael: “In onze studio in Kortrijk schreef ik de plaat. Samen met Victor zat ik twee weken in de studio in Parijs. Na iedere opnamedag ging ik terug naar mijn kamer, waar ik luisterde naar het werk dat we hadden opgenomen. Ik schreef terug iets bij, sleutelde aan de teksten en structuren om de dag erop verder te doen. Dat waren lange dagen en korte nachten, omdat ik vol adrenaline zat. Ik was enthousiast waarmee ik bezig was. Ik was weg van thuis en dook 100% in mijn eigen wereld. Ik had een groot geluk dat ik dat kon doen. Dat hotel was de cocon waarin ik zat. Ik had weinig last van de buitenwereld, zat enkel met mezelf en de muziek. Ik bleef twee weken constant enkel bezig met mijn muziek en mijn eigen plaat.”
Wanneer ben je zelf persoonlijk tevreden over een nummer? Misschien wil je voortdurend een song bijschaven, maar je moet het toch eens loslaten.
Mickael: “Wanneer ben ik tevreden? Het moet mij vooral raken. Dat is geen gemakkelijke vraag om dat te beantwoorden… Dat is een heel lang proces en in ieder stuk van dit proces ben je wel eens tevreden. Het begint met het schrijven van een demo. Dan is er die eerste prikkel, dat eerste gelukzalig gevoel én dat eerste gevoel is belangrijk om het verder af te werken. In de studio heb je dan weer inspiratie. Nu het is afgewerkt, vind ik het een groot compliment als er iemand iets bij voelt en zijn emotie erin kan leggen. Dan ben ik erin geslaagd om iemand iets te doen voelen, wat het belangrijkste is, maar het is niet aan mij om te dicteren wat die moet voelen. Ik kan een bepaalde richting geven, maar de invulling ervan is persoonlijk Dat bemerkte ik ook al met liedjes met GOOSE? die zijn afgespeeld in triestige momenten dan dat wij die hadden ingebeeld. Maar dat liedje bracht troost, zonder dat het de bedoeling was. Dat is een mooi compliment.”
Onzekerheid is één van die moeilijke momenten. Hoe overwin je dit?
Mickael: “Ik ben niet zo onzeker als ik in mijn creatieproces zit. Mijn buikgevoel dicteert of er iets goed zit of niet. Ik denk ook niet dat je onzeker mag zijn als je aan het werken bent of je gaat blokkeren. Als je onzeker bent, dan kan dat zijn dat je teveel denkt wat andere mensen ervan gaan denken én dat doe ik niet. Zolang ik daarin zit, zolang die plaat niet uit is, is die plaat van mij alleen. Ik moet geen rekening houden met wat een ander denkt. Ik moet enkel aan mezelf denken, 100% doen wat ik wil, zonder rekening te houden met de radio, de pers, de verkoop, de fans. Ik doe het voor mezelf, omdat het mijn manier is om mij uit te drukken. Twijfel komt pas later wanneer ik toelaat dat die externe factoren tot bij mij komen.”
Voor je EP bracht je verschillende videoclips uit, voor dit debuutalbum is er nog maar 1 clip verschenen en dat is een live performance van het nummer. Is dat een bewuste keuze? Mogen we die videoclips nog verwachten?
Mickael: “Dat is een bewuste keuze, omdat ik het nu anders aanpak. Ik maakte één clip en voor de andere twee songs waren dat korte animaties. De huidige wereld van muziek speelt zich vaak af op Instagram en daar is er geen plaats voor lange videoclips. Het aantal seconden dat mensen maar kijken naar een videoclip is heel beperkt. Dat is heel jammer, dat zijn parels voor de zwijnen. Daarom koos ik per nummer om een animatie weer te geven die de wereld van het nummer toont.”
Er staan verschillende sounds op dit album. Hoe ben je tot dit kleurenpalet gekomen? Hoe verliep dat proces?
Mickael: “Omdat ik mij toeliet om verschillende emoties uit te drukken. Ik had geen zin om een plaat te maken die één emotie was, met één rechte lijn, als een stijloefening. Dat wilde ik niet doen. Die plaat draagt mijn naam en ik ben niet één emotie, ik ben verschillende emoties. Je eet ook niet iedere dag hetzelfde. Je wilt dus ook niet iedere dag hetzelfde nummer maken. Die vrijheid heb ik als ik dat onder mijn eigen naam doe. Dat is een voorstelling hoe ik mijn voel op dat moment en die plaat is een collectie aan nummers die mij heel dierbaar zijn.”
Op het album vinden we 10 nummers terug. Op zich is dat niet heel veel. Het is een trend de laatste jaren dat artiesten minder lange albums maken, maar dat ze wel sneller albums uitbrengen. Hoe kijk je als artiest zijnde naar die trend?
Mickael: “Een plaat voor mezelf staat los van het aantal nummers. Je moet er je goed bij voelen. Daar heb ik niet over nagedacht. Wat ik graag zou doen is een dubbel album maken, maar dat is een formaat dat niet meer bestaat. Vroeger had je een dubbel-cd, dat was tof, nu een dubbel-vinyl maar dat betekent niet dat er daar 20 nummers opstaan. Er staan er nog altijd tien op, maar voor de kwaliteit worden die gesplitst. Ooit zou ik graag misschien met Goose een dubbel-cd maken. In de hiphop en andere stromingen staan méér nummers erop, maar dat betekent niet dat het 20 topnummers zijn. Dat heeft meer te maken met de algoritmes en de aanknopingen met iets anders.”
Op de eerste single ‘Hello’ is er geen zang op te merken, enkel op het einde horen we een stem. Een gewaagde keuze als eerste single, meteen ook het titelnummer van het album. Waarom ‘Hello’ als eerste single en als naam van de plaat?
Mickael: “Oorspronkelijk was het liedje ‘Hello’ puur instrumentaal, maar op ’t laatste van het proces heb ik ‘Hello’ in verschillende tonen gemaakt. Dit woord ‘Hello’ komt uit een film van midden de jaren negentig. Iemand die wakker werd in een leeg Londen, waar een virus was verspreid. Hij riep constant ‘Hello’, ‘Hello’… Uiteindelijk kwam dat nummer tot stand en werd dat ‘Hello’. Ik vond dat een positief woord dat je vaak gebruikt. Ik vind het ook interessant wanneer je een woord neemt en dat in een andere context kan plaatsen dat je dat kan toe-eigenen. Ik betrap mij erop dat ik check waar ‘Hello’ erop staat. Dat is niet meer hun ‘Hello’, maar mijn ‘Hello’. En waarom als titelnummer? Het is het liedje waar alle ingrediënten in zitten die de plaat gaan volgen.”
Een clichévraag: uw favoriete song?
Mickael: “Dat varieert. Ik vind het niet erg om daarop te antwoorden, want al die liedjes zijn al in de voorbije periode toch al telkens minstens één keer mijn favoriet geweest. Ik vond ‘Only With You’ een heel tof nummer. Momenteel verkies ik ‘Dancing Like A Fool’. Waarom? Als ze spreken over vrijheid, openheid, je volledig laten gaan, dan kon ik dat wel in dat liedje doen. Als performer kroop ik in de huid van dat personage. Dat liedje gaat over een Duitse toerist in Bangkok, die na een nachtje zwaar stappen strompelt over het strand en daar geconfronteerd wordt met die wereld die terug opgestart is. In de studio gebruikte ik een ander timbre in mijn stem om in dat personage te kruipen en dat was een heftig moment. Ik vond dat tof om mij volledig te laten gaan. Dat is iets dat je moet doen als je een eigen plaat opneemt.”
Zit er niets autobiografisch in uw plaat?
Mickael: “Jawel hoor. Als ik een liedje schrijf, zie ik direct enkele scène erin voorkomen. Ik zie mezelf als een scenarist. Ik zie het breder. Voor een stuk zit dat erin, voor een ander stuk laat ik mij inspireren in de situaties rondom mij. Zitten op een terras en kijken wat er rondom mij aan het gebeuren is en mij laten inspireren door dat moment dat ik zie. In dat opzicht verschil ik niet veel van een scenarist.”
Rond de muziek hangt ook een zekere mysterieusiteit en melancholie. Welke artiesten hebben je geïnspireerd tijdens het creatieproces van deze plaat?
Mickael: “Damon Albarn van Blur en Gorillaz is iemand die inspireert, omdat hij kiest om verschillende projecten tegelijk te doen en die aantoont dat dit ook kan. Hij schuwt er ook niet voor om te kiezen voor een moeilijk project. Gewoon omdat hij hem laat leiden door mensen die hij tegenkomt en door bepaalde samenwerkingen. Hij kiest niet voor iets commercieel, niet voor een top 10 hit, wel voor de expressie en ervaring. Dat vind ik een heel mooie manier om in het leven te staan en om iets te verwezenlijken.”
In de omschrijving van je plaat staat er dat je het als persoon moeilijk vindt om je emoties te uiten, met muziek is dat anders. Waarom denk je dat?
Mickael: “Muziek is een andere taal. Ik kan daarop echt weinig zeggen… Je kan moeilijk een bepaalde emotie op één, twee, drie uitdrukken met de juiste formulering, de juiste woorden. Ook al spreken we dezelfde taal, het is duidelijk dat we elkaar niet verstaan. Ik denk dat muziek daarboven staat.”
We moeten het ook eens hebben over het visuele. Van je albumhoes tot de covers van de singles: alles zit visueel zeer sterk in elkaar. Hoe belangrijk vind je dat visuele aspect? En in welke mate ben je er zelf in betrokken?
Mickael: “100% bij betrokken en uitermate belangrijk. Ik creëer mijn muziek met dat beeld erbij. Je kan muziek maken, maar je wilt dat ook aan de mensen in een bepaalde context tonen. Er zit daar mysterie in. Die cover straalt mysterie uit, maar je ziet wel een silhouette. Sensualiteit, romantiek, alles zit daarin. En toch genoeg ruimte laten om de mensen zelf te laten wegdromen erin.”
Ben je als artiest constant bezig met het maken van muziek of ligt dit in fases? Sta je bijvoorbeeld in de ochtend op met een idee?
Mickael: “Je moet niet altijd schrijven om creatief te zijn. Dat creatief proces kan iets anders zijn, zoals rondwandelen, een reis, een ontmoeting, enz. Al die dingen neem je mee, maar je mag dat niet te lang laten liggen. Ons creatief brein werkt als een spier die je wel moet onderhouden en blijven voeden.”
Als band en soloartiest uit Kortrijk maken jullie toch wel internationale muziek, zie dit als een groot compliment. Hoe zie je dat voor beiden verder evolueren?
Mickael: “Als we kunnen blijven creëeren, blijven spelen… we zijn als persoon alle vier heel ambitieus. Wat we doen, is vooral blijven doordoen en veel plezier erin hebben.”
Wanneer zal je plaat voor jezelf geslaagd zijn?
Mickael: “Ik denk dat ik dat zal zien aan de mensen die naar een optreden komen, dat direct contact. Dat is een grote graadmeter. Ik zal in het voorjaar ermee optreden. Geslaagd? Als mensen zeggen dat ze het leuk vonden. Als ik liedjes schrijf, dan denk ik wel eens aan een live optreden. Soms denk je daaraan, vooral met rustige nummers. Hoe chique zou dat zijn om een volle zaal al even stil te krijgen als ze uitbundig kunnen zijn. Opnieuw die extremen die mij aantrekken. Love it.”
Tot slot: iemand vroeg aan mij, zou Mickael met zijn muziek op Tomorrowland kunnen staan? Misschien een rare vraag, maar bon we besloten ze toch te stellen.
Mickael: “Niet direct! Maar Tomorrowland evolueert ook.. Wie weet…. Maar als ik denk aan het klassieke Tomorrowland, sta ik er nu nog ver van af.” (PADI)
‘Hello’ is vanaf vrijdag 10 november beschikbaar op vinyl. Je kan het album ook streamen of downloaden via de digitale platformen. Op dinsdag 5 december stelt Mickael Karkousse zijn album voor in Ancienne Belgique.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier