Johny Helsen en echtgenote Carine Symons zullen het optreden van Helmut Lotti in het Kursaal van Oostende niet vlug vergeten. Net voor zijn derde liedje ‘La Vita’ zei Helmut dat hij een complete cd-box van ‘The Golden Collection’ wegschonk aan de persoon in de zaal die het snelst kon zeggen van wie die song oorspronkelijk was.
Helmut begon aan dit nummer. Links en rechts van het podium stond één van zijn crewleden, die in de zaal keken wie er ’t eerst zou recht springen om de naam van Shirley Bassey uit te spreken. Ook wij zagen links en rechts iemand recht staan maar blijkbaar begreep Helmut op het podium niet wat die mensen riepen. Op het einde van dit lied zei Helmut: “Ik zag er recht springen, maar hoorde niets. Maar wie het wel direct uitsprak is die mijnheer in de zaal.” Helmut ging met die exclusieve cd-box naar de winnaar. Tijdens de pauze informeerden we of de winnaars misschien West-Vlamingen waren. “Helemaal niet”, zegt Johny Helsen uit Hulshout, die vroeger werkte als bediende in de Amerikaanse Ambassade en daarna café ‘Da Voat’ in Hulsthout open hield vooraleer hij met pensioen ging. “Eerlijk, ’t is in feite mijn vrouw die dat won, want zij wist de naam maar durfde die niet te roepen. Mijn vrouw is een grote fan van Helmut. Zelf zag ik nog maar drie shows, waaronder één in Brussel, één in Antwerpen en nu deze op West-Vlaamse bodem. Of we nog vanavond terugrijden naar de Kempen? Helemaal niet, we hebben een buitenverblijf in Bredene.” En zo zijn die winnaars toch een beetje West-Vlamingen. “Ik bezit al heel wat albums van Helmut”, bekent Carine. “Vroeger ging ik veel naar zijn optredens kijken.”
Helmut begon met ‘Io Che Non Vivo’. Na die eerste song zei hij: “Heb je het gehoord? Ik zong één zin verkeerd. Vorig jaar had ik al die liedjes heel goed ingestudeerd, maar toen moesten we deze reeks optredens uitstellen. Deze week oefende ik terug op de nummers. ’t Is niet gemakkelijk hoor”, glimlacht hij. Daarna volgden ‘Uno Dei Tanti’, ‘La Vita’, ‘Bella Ciao’, ‘Una Lacrima Sul Viso’, ‘Grande Grande Grande’, ‘Tiritomba’, ‘Caruso’, ‘Piccolissima Serenata’, ‘Tarantella’, ‘La Spagnola’ en ‘Volare’.
Na de pauze begon Helmut met ‘Mack The Knife’, gevolgd door ‘That’s Life’, ‘Love Me/One Night’, ‘Sweet Caroline’, ‘Vlaamse medley’, ‘Hallelujah’, ‘Hello Dolly’, ‘Such a Night’, ‘Que Je T’aime’, “What Now My Love’, ‘You’re Lost That Lovin Feeling’, ‘Pata Pata’, ‘Proud Mary’, ‘Havah Nagilah’. De bisnummers waren songs van Elvis Presley en ‘Nessun Dorma’.
Tijdens zijn optreden stond Helmut ook even stil bij Johnny Holliday en hoe hij die artiest leerde kennen. Daarna zong hij ‘Que Je T’aime’. Bij het nummer ‘Pata Pata’ verliet hij het podium en trok hij door de zaal. “Tijdens dit lied moet je zoveel mogelijk lichaamsdelen aanklikken”, zei hij en dat deed hij ook terwijl hij door de zaal wandelde. Toen Helmut terug op het podium stond, zei hij: “Amaai, 20 jaar geleden heb ik dat nog eens gedaan, maar nu… ik word komende zaterdag 53 jaar hé”. Helmut ziet er echter nog altijd heel fit en gezond uit. Hij let op zijn voeding, is sportief in de Ardennen waar hij woont, enz. Toen er iemand vanuit de zaal riep dat hij iets in ’t Gents moest zingen, begon Helmut direct een drietal songs te zingen. Het nummer ‘Mijne Vlieger’ van Walter De Buck werd zo luid meegezongen dat we zelf dachten dat alle aanwezigen Gentenaars waren. Helmut zei: “Amaai, we zitten hier wel in Oostende hé!”. Zijn laatste song van deel twee was ‘Havah Nagilah’. “Een vredeslied. Hopelijk horen ze het in Rusland en Oekraïne”, wilde Helmut nog kwijt. (PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier