Nadat hij eerder al heel wat non-fictieverhalen schreef, bracht Johan Van den Driessche ruim twee jaar geleden zijn allereerste roman ‘Ooit’ uit. En zoals dat gaat met auteurs, stelde hij vorige week vol trots intussen ook zijn tweede roman ‘Een geur van zonsverbijstering’ voor. Trouwe lezers van Johan zullen daarin enkele bekende namen zien terugkeren, maar toch is het geen vervolgverhaal. “Neen, dat is het zeker niet. Er komen inderdaad wel een aantal personages uit het vorige boek terug, maar het verhaal staat wel degelijk op zichzelf. Het is een heel nieuw verhaal en je moet het eerste niet gelezen hebben om het tweede volledig te kunnen volgen of begrijpen”, maakt de auteur duidelijk.
Je zou het Johan Van den Driessche niet aangeven, maar de geboren en getogen Brusselaar woont vandaag de dag in onze mooie provincie en dat zelfs in kuststad De Panne. “Dat was even een aanpassing voor mij, want ik ben afkomstig van Brussel en ben dus een echte stadsmens. De keuze om naar De Panne te trekken, kwam eigenlijk door mijn vrouw. Zij is oorspronkelijk van Kortrijk en was de hoofdstad een beetje beu gezien. En aangezien zij mij destijds gevolgd is, vond ik het ditmaal niet meer dan normaal dat het nu mijn beurt was om haar te volgen. Al moet ik zeggen dat West-Vlaanderen niet geheel vreemd aanvoelt voor mij. Zo was mijn moeder afkomstig van Brugge en ben ik al van kindsbeen af supporter van voetbalclub Club Brugge.” Waar het verhaal zich precies afspeelt moet de lezer vooral zelf ontdekken. In het oog springt de blauwkleurige boekcover met een zeer opvallende papaver zoals je die weleens terugvindt in Flanders Fields. “Wat die cover betreft, daar moet ik alle credits geven aan kunstenares Veerle Rouqart uit Beveren-Leie bij Waregem”, vindt de auteur. “Zij is erin geslaagd om plekken die een belangrijke rol spelen in het boek, in één mooie tekening weer te geven.” Een aandachtige lezer herkent in de achtergrond de bekende zuil op de Königsplatz in Berlijn, ziet op de voorkant de Antwerpse folklorefiguur Silvius Brabo – niet toevallig in de kleuren van Rusland en Oekraïne – en ontdekt centraal de ontzettend grote en mooie papaver.
We gaven al mee dat het verhaal start in een muziekcafé en die muziek is ook in het boek nadrukkelijk aanwezig. Zo begint elk hoofdstuk met een suggestie van twee songs en is er ook een Spotify-lijst beschikbaar die je ter hand kan nemen tijdens het lezen. “Al is het geen muziekboek”, benadrukt Van den Driessche. “Het is wel zo dat ik zelf een echte muziekfreak ben en zo’n 5.000 LP’s en CD’s bezit, maar ik vergelijk het zelf liever met een film. We kunnen ons namelijk ook geen film voorstellen zonder filmmuziek en iedereen is het erover eens dat de muziek de kijker van die film begeleidt naar een bepaalde sfeer. Dat probeer ik ook te doen met de songs die ik suggereer per hoofdstuk en die in de bijhorende Spotify-lijst te beluisteren zijn. Het idee van een muzieklijst is eigenlijk ontstaan door een lezer van mijn vorig boek, waarbij ook af en toe eens flarden uit muziek passeerden. Ik heb voor dit boek muziek gezocht die past bij de dynamiek en de sfeer van elk hoofdstuk en heb bewust vaak voor minder bekende muziek gekozen. Maar uiteraard staat het de lezers vrij om te kiezen of ze de muziek er al dan niet bijnemen tijdens het lezen van het boek. Ook zij die niets met muziek hebben, kunnen er zeker van genieten zonder de songs erbij te nemen.” En terloops passeren er ook links die je misschien minder zou verwachten. “Klopt. Zowel de Antwerpse dichter Paul van Ostaijen als de Britse zanger David Bowie elk een tijdje in Berlijn gewoond. En ongeacht het grote verschil in tijdsgeest, blijken ze toch iets met elkaar te maken hebben. Dat ontdekte ik tijdens mijn research en ben ik mijn inziens nog in geen enkel andere bron tegengekomen. Maar er zijn natuurlijk nog andere links. Zo denken we maar aan het muziekcafé dat de naam ‘Alles behalve de muziek’ kreeg, wat dan weer een subtiele verwijzing is naar de groep Everything But The Girl die in 1982 in het Engelse Hull werd opgericht.”
‘Een geur van zonsverbijstering’ staat te boek als een spannende roman, maar een echte thriller is het niet. “Het is geweten dat thrillerlezers houden van spanning en mysterie, dus wat dat betreft vinden thrillerlezers zeker hun gading terug in het boek. Maar ik denk dat het verschil hem in de verschillende lagen zit, want een thrillerlezer die naast de spanning ook nog houdt van diepere verhalen en betekenissen, zit bij mij zeker goed”, weet de auteur. “Het verhaal bevat immers verschillende lagen. Die van de muziek heb ik daarnet al benoemd, maar er is daarnaast dus ook nog spanning en mysterie. Zo verdwijnt op een zeker ogenblik Tom, de zoon van de cafébazin. Al blijkt zij, in tegenstelling tot het hoofdpersonage Dag, niet heel erg ongerust te zijn over de verdwijning. Dat vindt Dag toch wat vreemd en of zijn gevoel terecht is of niet, dat gaat de lezer zeker merken tijdens die zoektocht. Je hebt daarnaast ook nog een psychologische en spirituele laag, want de personages worstelen regelmatig met zichzelf en stellen zich ook wel eens de nodige vragen. Belangrijk daarbij vond ik wel dat de mijmeringen het leesgenot en de vlotheid niet in de weg zouden staan. En tot slot ben ik ook erg fier op de vaak vlotte dialogen die, zo hoor ik uit de reacties, zeer spits zijn met woord en tegenwoord.”
Net zoals zijn eerste roman, wordt ook het tweede boek uitgegeven bij Willems Uitgevers. Over de reden daarvoor kan Van den Driessche kort zijn. “Dat zit namelijk heel simpel in elkaar. Toen ik mijn eerste fictieboek geschreven had, ging ik op zoek naar een uitgeverij en ben daardoor in gesprek gegaan met een aantal mensen. Tot ik bij uitgever Raf Willems terechtkwam en voelde dat er een match was en ze zich van hun kant wilden engageren om er een mooi boek van te maken. Ik was zeer tevreden van de samenwerking tijdens ‘Ooit’ en dus was het logisch dat ik ook voor dit boek opnieuw bij hen ging aankloppen.” Dan veronderstellen we dat ook de derde roman onder dak zal zitten bij Willems Uitgevers. Voor wanneer stond die ook alweer op de planning? “Dat is misschien wel de meest gestelde vraag aan een auteur op het moment dat zijn nieuwste boek wordt voorgesteld, maar helaas is dat iets wat nog wel even tijd nodig heeft om zich te zetten. Het is wel zo dat ik sinds mijn vijftiende begonnen ben met een aantal ideeën op te schrijven en die verzamelde in mijn ideeëndoos, dus in dat opzicht ben ik wel een vat vol ideeën en kan ik soms ook putten uit wat ik al heb. Eenmaal ik bij het schrijfproces aan het einde van een boek ben, beginnen de eerste ideeën voor de volgende al te gisten in mijn hoofd. Doorgaans hebben zo’n ideeën zes maanden tot een jaar nodig om de zaken helder te krijgen en effectief weer te kunnen beginnen aan de volgende. Dus ik kan nog niet zeggen waarover het zal gaan, maar er zal dus allicht nog wel een volgend boek aankomen.” (PADI & Tom)
‘Een geur van zonsverbijstering’ telt 188 pagina’s en werd uitgegeven bij Willems Uitgevers. Het boek in huis halen kan via de gekende boekhandels.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier