Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.
What a day, what a day! Voor zowel Tom als ikzelf. Het voorspelde al niet veel goed met 3.450 hoogtemeters, en mijn voorliefde voor klimmen (not). Tom daarentegen was helemaal in zijn nopjes. Hij ging ervoor! Hij bleef heel lang bij de kopgroep tot plots, psssss, platte band. Helaas was zijn ventiel (supappe) gebogen waardoor hij deze niet kon losdraaien, met andere woorden hij kon geen binnenband steken. Dus moest hij wachten, … en wachten, … en wachten tot een local plots langskwam om het ventieltje volledig af te knijpen met een tang. Tom vond er niets beter op om ondertussen een selfie te nemen.
Ik begon met volle moed en kon me snel in een groepje nestelen, tot aan de eerste bevoorrading die al na 15 km kwam. Vreemd! De klim moest eigenlijk nog beginnen. Maar toch stopte ik om mijn tweede zelfgemaakte drinkbus op te halen. We maken onze drinkbussen zelf omdat we gisteren de isotonedrank niet te zuipen was!
Dan maar met veel drinken de berg op, en nog een helling, en nog wat omhoog. ‘Met de MTB door het oerwoud’ zo voelde het aan. We zaten in het tropisch regenwoud en het was er wel mooi. Het grindpad ging zeurderig omhoog en af en toe hoorde ik een vreemde roep van een vogel. Als het al een vogel was.
Na 50 km kwamen we terug aan het begin van de klim en moesten we de hele start fase (10 km) terug rijden. Ondertussen was ik al even onderweg, wegens al het klimmen en ik keek uit naar de bevoorradingszone, ik begon al snel door mijn voorraad drank te komen. Gelukkig was het in het regenwoud niet tropisch warm.
50 km zonder bevoorrading
De tweede bevoorrading kwam op 65 km. Dit wil dus zeggen dat we 50 km zonder bevoorrading hebben gereden, met heel wat hoogtemeters. Bij deze bevoorrading was enkel water te krijgen. Om steil van achterover te vallen! Ik had tenminste toch wat extra zout nodig, maar ook dat was er niet! Help! Ik, met mijn verleden van dehydratie-problemen kon deze wedstrijd niet verder rijden zonder gevolgen voor mijn gezondheid, en dat had ik er niet voor over. Gelukkig was een mede-Belg aanwezig die een zakje ORS bij had. Die hebben we mooi gedeeld. Bij deze, duizendmaal dank.
Ondertussen was Tom terug aan het fietsen, helaas in de verkeerde richting. Een saboteur heeft de pijlen verhangen en zo reed hij 7 km om. Oh ja, extra trainingskilometers voor hem. Ware het niet dat hij er nog eens in slaagde om terug verkeerd te rijden.
Ondertussen was ik bij de volgende bevoorrading terecht gekomen waar ze wél isotonedrank hadden én gelukkig was deze van veel betere smaak kwaliteit.
Ik kon verder. Ik kreeg te horen dat Tom nog geen 20 min voor mij was doorgekomen, dus was er duidelijk iets mis.
Ga stappen met je fiets
Daarna volgde de hoogtemeters. Ik had schrik voor deze etappe omdat ik nog nooit meer dan 3.000 hoogtemeters met de mountainbike gereden had. Ik moest helemaal geen schrik hebben, want de hoogtemeters wandel je toch gewoon omhoog. Mijn fiets werd gedegradeerd tot veel te dure wandelstok en daar ging ik klauterend te berg op, en daarna nog een berg. Het bleef maar duren. Onmogelijk dat hier iemand ooit op gefietst is. Ik vroeg het na de etappe eens aan de eerste wedstrijd rijders en ook zij gingen dus in klautermodus. Dus voor degene die ooit willen meedoen aan de Crocodile Trohpy, een goeie raad: Ga stappen met je fiets. Het kan misschien wel wat belachelijk overkomen…
Na ‘the walk in the park’ kwamen we terug op tropisch regenwoud gebied alhoewel dat tropisch bosbrandwoud een betere benaming zou zijn. De bomen staken als luciferstokjes uit de grond en de heerlijke citroen geur werd overstemd door de geur van verbrand nat hout.
iPhone in duizend stukjes
Ook daar wist ik een nieuw padje te vinden dat 5 km langer was dan voorzien. Pijltje gemist zeker en de gps was na 7 uur fietsen dood. De laatste afdaling was wel technisch en uitdagend. Tom die de eerste afdalingen met de eliterenners naar beneden vloog, ging heel traag en voorzichtig naar beneden, maar miste een boomwortel. Gevolg een iPhone in duizend stukje en Tom met veel pijntjes. Dit was echt zijn dag niet.
Ik begon mij daarentegen eindelijk terug mountainbikster te voelen in plaats van wandelaar. Na 8 uur en 30 minuten kwam ik over de aankomstlijn, waar Tom beteuterd stond te kijken. Dit was ons dagje niet.
Old fashioned way
De organisatie laat klaarblijkelijk heel wat steken vallen. Als je de verhalen van 10 jaar geleden hoort, zijn het nog altijd dezelfde problemen. Met een Belg als nieuwe CEO zou het veel moeten verbeteren. Helaas krijgt deze Belg wel een hele crew onder zijn hoede dat nog altijd volgens de ‘old fashioned way’ draait.
Als deze etappe vandaag veel warmer was geweest had ik zeker moeten stoppen wegens te weinig hydratatiemogelijkheden en met mij een hele hoop anderen. Zeker geen reclame voor deze wedstrijd dus.
De organisatie belooft om het morgen beter aan te pakken, en ook de UCI-commissaris zal een sérieus oogje in het zeil houden. De veiligheid en gezondheid van de deelnemers is trouwens van het grootste belang!
Morgen is een etappe van 80 km en 2.650 hoogtemeters, met start en aankomst terug in Herberton. We starten met de omgekeerde afdaling van vandaag, waar Tom zijn downhill skils hem even in de steek lieten. Het was op die desbetreffende afdaling zeer steil. Ik zet dus alvast mijn wandelschoenen klaar en bouw die mountainbike even om tot wandelstok.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier