Vandaag trekt de Giro Rosa zich tussen Fossano en Cuneo op gang met een ploegentijdrit over 26,7 kilometer. Ook aan de start: de vrouwenploeg van Jumbo-Visma, met daarbij een meervoudige wereld- en olympisch kampioene en een West-Vlaamse kinesitherapeute. Wij brachten Marianne Vos (34) uit Babyloniënbroek en Julie Van De Velde (28) uit Aartrijke samen voor een exclusief dubbelinterview. “Julie mag nog meer vertrouwen in haar eigen kwaliteiten hebben.”
Een wielerinterview anno 2021. Ondergetekende zit in Roeselare aan zijn keukentafel, Julie Van De Velde heeft haar auto aan een tankstation langs de E40 geparkeerd en Marianne Vos bevindt zich in het Bretoense Saint-Brieuc om er twee dagen later La Course – ze werd derde – te rijden. Vos heeft sinds haar eerste wereldtitel, ook alweer zeventien jaar geleden, al honderden interviews gegeven, maar ook voor haar is dit nieuw. Ze glimlacht eens. “Een interview via WhatsApp is sinds corona niet meer nieuw voor mij, maar een dubbelinterview wel.”
Jullie rijden de Giro Rosa. Dat is de koers waar Julie in 2019 haar doorbraak beleefde, nadat ze al ereplaatsen in de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik had behaald. Niet onaardig voor iemand die nog deeltijds als kinesitherapeute aan de slag was.
Vos : “Ik herinner me nog heel goed dat er een renster meereed die we nog niet kenden en in de lastige ritten altijd vooraan eindigde. Je mag niet vergeten dat de Giro de meest prestigieuze koers voor dames is. Straf dus.”
Van De Velde : “Mijn seizoen was al goed begonnen in Valencia en daarna ben ik op dat elan doorgegaan. Het was de eerste keer dat ik in die grote wedstrijden voorin kon meestrijden en dat voelde heel goed aan.”
Julie, toen jij in 2017 begon te koersen, had Marianne al een succesvolle carrière achter de rug. Wat is jouw oudste herinnering aan haar?
Van De Velde : “Dat moet een wereldkampioenschap cyclocross zijn, want ik volgde het veldrijden al toen ik zelf nog niet in de sport zat. Voor de rest is het simpel. Als iemand over vrouwenwielrennen sprak, dacht ik meteen aan Marianne. Ik vond het ook altijd straf om te zien hoe ze voor haar sport leefde. Naar zo iemand kijk je als klein meisje op.”
Jullie rijden intussen zes maanden voor dezelfde ploeg, zijn samen op ploegstage geweest, deden samen het voorjaar en waren onlangs samen op hoogtestage in de Sierra Nevada. Wat kunnen jullie intussen over elkaar vertellen?
Van De Velde : “We waren slaapkamergenootjes in de week van de Amstel, Waalse Pijl en Luik. Toen hebben we elkaar nog beter leren kennen. Marianne is een heel rustig persoon om mee op de kamer te liggen.”
Vos : (knikt) “Ik ben rustig, maar Julie is ook een heel rustig type gebleken. (glimlacht) Ze is enorm gedreven, maar soms heeft ze nog niet genoeg vertrouwen in haar eigen kwaliteiten.”
Van De Velde : “Ik vind het dan ook superleuk en knap van haar dat ze mij zoveel tips geeft tijdens trainingen of wedstrijden. Op die manier leer ik nog heel veel bij. In de Sierra Nevada zei Marianne tijdens langere afdalingen: pak maar mijn wiel . Vervolgens gaf ze tips hoe ik de bochten moest aansnijden. Als zo iemand dat tegen je zegt, probeer je dat ook te doen en leer je het meest bij. Ik heb ook het gevoel dat die tips mij echt al geholpen hebben.”
Vos : “Als ze haar kwaliteiten durft te ontplooien, kan je zien hoeveel klasse Julie heeft. Op trainingsstage heb ik dat ook weer mogen vaststellen. Haar vorm nu mag zeker vertrouwen geven voor de wedstrijden die eraan komen. De Giro Rosa en de Spelen dus.”
Van De Velde : “Op training gaat het heel goed, maar ik train wel helemaal anders dan vorig jaar. Ik zal dus pas weten hoe goed ik ben als we in de Giro zitten.”
Marianne, je hebt tijdens jouw carrière al met heel wat Belgische meisjes samen gereden, maar nog niet vaak met West-Vlaamse rensters zoals Julie. Wat kan jij ons vertellen over West-Vlaanderen?
Vos : (glimlacht) “Als Nederlandse zijnde is dat het gebied met het dialect dat het minst goed te begrijpen is. (algemene hilariteit) Maar pas op, in het geval van Julie kan ik dat niet beamen, want zij spreekt en articuleert heel erg duidelijk. Voorts is West-Vlaanderen koersgek, maar dat is voor zover ik weet niet alleen in jullie provincie het geval.”
Was dat dialect misschien een subtiele verwijzing naar Lieselot Decroix, jullie ploegleidster die ook van West-Vlaanderen is?
(beiden proesten het uit)
Vos : “Lieselot kan er ook goed mee weg. (grijnst) Ze is vaak zo enthousiast vanuit de auto dat het op die manier minder goed verstaanbaar wordt. Maar neen, serieus nu: ik kan Lieselot heel goed verstaan.”
Opvallend dat zij nu in jouw entourage zit. Jullie kennen elkaar al van bij de junioren.
Vos : (knikt) “We zijn in hetzelfde jaar geboren en kwamen elkaar jarenlang elke week tegen. Maar Lieselot heeft daarna andere keuzes gemaakt en nu hebben onze paden elkaar opnieuw gekruist, ik als renster en zij als ploegleidster en trainster. Het is heel mooi om te zien hoe Lieselot zich als ploegleidster ontwikkelt en haar ervaring en kwaliteiten naar de rensters overbrengt. Kennis en kunde is bij haar zeker aan de orde, maar ook de passie en drive druipen ervan af. Dankzij haar kunnen we nog harder trappen.”
Van De Velde : “Ik ken Lieselot al van toen ik begon te koersen en vond het fantastisch dat we samen naar Jumbo-Visma konden overstappen. Intussen is er wel een trainerswissel geweest op basis van een persoonlijkheidstest. Dat was even schrikken voor mij, omdat we daardoor niet meer op zo’n intense manier kunnen samenwerken. Maar ik ben heel blij dat Lieselot er als ploegleidster nog altijd nauw bij betrokken is.”
Met welke ambities staan jullie aan de start van de Giro Rosa?
Van De Velde : “Ik denk dat we allebei geen klassementsambities hebben. Tien dagen lang voluit gaan, zou nefast zijn voor Tokio. Het wordt een mooie Giro.”
Vos : “Ik verwacht heel wat vuurwerk, want er zal met de Spelen in het achterhoofd keihard gereden worden. We staan met een mooie ploeg aan de start. In een aantal ritten zullen we aanvallend rijden en voor ritwinst gaan.”
Van De Velde : (glimlacht) “Het wordt een mooie Giro.”
Marianne, jij bent straks al aan jouw vierde Spelen toe.
Vos : “Het mooie eraan is dat het altijd een avontuur is, op welke manier dan ook. Je bent er lang mee bezig en probeert op dat ene moment top te zijn.”
Van De Velde : “Ik herinner me nog goed de regeneditie in Londen, in 2012. Ik was op bezoek bij familie, de tv stond op en ik zag Marianne in de gietende regen naar olympisch goud rijden.”
Vos : (knikt) “Als ik er één moment uit moet kiezen, is het die finish op The Mall. Het was vooral het geheel dat speciaal was: in de regen, tegen thuisfavoriete Lizzie Armitstead en dan in het centrum van zo’n stad olympisch goud veroveren. Dat vergeet ik nooit.”
Van De Velde : “Ik ben dat jaar trouwens zelf naar de Spelen gaan kijken, maar dan wel enkel naar het atletiektornooi.”
Marianne, wat weet jij over het sportverleden van Julie?
Vos : “Dat ken ik niet volledig, maar als ploeggenote heb ik intussen het een en ander meegekregen over hoe zij vroeger in de atletieksport heeft gepresteerd.”
Klopt. Het jaar voor Julie begon te koersen, stond ze op het BK veldlopen op het podium naast twee atletes die eerder aan de Spelen hadden deelgenomen.
Vos : “Dat wist ik niet.”
Van De Velde : (knikt) “Louise Carton en Veerle Dejaeghere.”
Vos : “Aha, ik ken ze van naam.”
Carton nam deel aan de 5.000 meter in Rio. Dejaeghere liep de 1.500 meter in Sydney, de 3.000 meter steeple in Peking en de marathon in Rio. Droomde jij daar ook van, Julie?
Van De Velde : “Dat wel, maar ik zei: dromen moeten niet per se uitkomen, doelen wel . Ik besefte dat de Spelen moeilijk zouden worden, omdat de limieten zo scherp stonden. Louise en Veerle zijn daar wel in geslaagd, maar ik schat hen dan ook een stukje hoger in. Misschien zou het wel mogelijk geweest zijn als ik niet zoveel blessures had gehad.”
Vos : “Ik moet eerlijk zijn: lopen is niet mijn sterke punt. Als veldrijdster deed ik enkele looptrainingen en in mijn jeugd nam ik ook wel eens deel aan een hardloopwedstrijdje, maar het was al snel duidelijk dat lopen niet mijn grootste kwaliteit was.” (lacht)
Marianne, welke tips kan je voor de Spelen aan een debutante als Julie geven?
Vos : “De grootste tip die ik kan geven: probeer het zoveel mogelijk als een andere wedstrijd te benaderen. Probeer jezelf te blijven. Focus je op wat je zelf in de hand hebt en niet op wat je niet in de hand hebt. En daarnaast: fietsen, hé. Het is een koers als een ander, behalve dat het peloton een stuk kleiner zal zijn en je met andere ploegen te maken hebt.”
Zullen er daar mogelijkheden zijn om naar andere sporten te gaan kijken?
Vos : “Laat me beginnen met te zeggen dat ik heel andere Spelen dan normaal verwacht. Onlangs bespraken we met de Nederlandse selectie de te verwachten maatregelen. Het zal er helemaal anders uitzien. Veel strenger. Maar ik ben vooral blij dat de Spelen wellicht zullen doorgaan.”
Van De Velde : “Ik weet intussen dat we van Team Belgium niet naar andere sporten zullen mogen gaan kijken, ook al omdat we in een hotel op 150 kilometer van het olympisch dorp verblijven. De beleving zal dus helemaal anders zijn. Er zal veel minder contact met andere sporten zijn. Dat vind ik wel wat jammer.”
Vos : (knikt) “Ik vrees dat het voor alle sporters zal gelden. Wij vliegen al daags nadien weer naar huis, dus de Spelen zal ik vooral vanop het thuisfront volgen.”
Welke sporten?
Vos : “Allemaal. (grijnst) Ik moet wel zeggen dat ik enorm chauvinistisch ben en vooral de Nederlanders volg.”
Van De Velde : “Ik volg sowieso het atletiektornooi op de voet, maar zal daarnaast ook heel veel voor tv zitten en alles proberen te bekijken. (knipoogt) En supporteren voor de Belgen doe ik natuurlijk sowieso.”
Slotvraagje: de Tour is een week ver. Wie is jullie favoriet?
Van De Velde : “Oei, daar heb ik nog niet over nagedacht.”
Vos : (fronst gespeeld de wenkbrauwen) “Julie, dat weet je toch!”
Van De Velde : (grijnst) “Ah ja, natuurlijk …”
Vos : “Wij supporteren dus voor Roglic (die voor de mannenploeg van Jumbo-Visma uitkomt, red.) .”
Vanaf volgend jaar is er ook weer een Tour voor vrouwen …
Vos : “Ik ben blij dat het weer op de kalender komt. De organisatie van La Course (sinds 2014, red.) is een heel mooie stap geweest. Knap dat dit nu een uitbreiding krijgt. Het vrouwenwielrennen heeft de voorbije jaren al heel mooie stappen gezet, dus ik heb zeker niet zoiets van: verdorie, nu pas een Tour voor vrouwen. Maar ik kijk er wel naar uit om die wedstrijd te rijden.”
Van De Velde : “Ik denk dat je zo’n Tour eerst gereden moet hebben om te weten wat het is en hoe het voelt. Maar ik reed al een paar keer La Course en dat was telkens een ongelofelijke ervaring. Ik kijk er hoe dan ook enorm naar uit om ooit aan de Tour de France voor vrouwen deel te nemen.”
Dames Elite
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
