0,0000000012 gram per milliliter. Dat is de hoeveelheid letrozole metabolite die op 17 maart gevonden is in de urine van Shari Bossuyt, het kroonjuweel van het West-Vlaamse vrouwenwielrennen. Een minuscule hoeveelheid, maar met enorme gevolgen. Een schorsing van twee jaar dreigt – kijk naar hoelang veldrijder Toon Aerts voor eenzelfde ‘vergrijp” al aan de kant staat, de Olympische droom staat op het punt uiteen te spatten, de progressie dreigt te stagneren, een leven dreigt overhoop gegooid te worden. Shari denkt er zelfs al over om ‘normaal’ werk te gaan zoeken, want de afbetalingen lopen onverminderd verder en de rekeningen blijven binnenkomen.
Een zware tol voor het eten van een gecontamineerd stukje vlees of het drinken van een gecontamineerd glas melk. Want daar gaan we toch van uit, niet? Dat Bossuyt effectief het slachtoffer is van een noodlottig toeval. Hetzelfde toeval dat ook Toon Aerts al even toevallig (?) in datzelfde stadje in Normandië te beurt viel.
Akkoord: het wielrennen draagt een verleden en een reputatie met zich mee van vuil spel en bedrog. Maar die tijd ligt ver achter ons, niet? Rensters en renners weten vandaag toch echt wel beter, niet?
De dopinginstanties zijn evenwel onverbiddelijk en ook haar ploeg zette haar al op non-actief. De entourage van Bossuyt haalde het (terecht) aan: in een rechtszaak ben je als verdachte onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Alleen in de wielrennerij is dat klaarblijkelijk anders. Dan ben je schuldig tot je kan aantonen dat je de verboden stof onopzettelijk hebt ingenomen – wat de straf al van vier naar twee jaar kan terugbrengen – en ook de bron van de besmetting kan aantonen. Klinkt simpel, maar begin er maar eens aan.
Zeker zijn we natuurlijk nooit, maar ik durf alvast mijn beide handen voor Shari in het vuur steken: dit heeft ze niet gewild. En dan bedoelen we niet ‘betrapt worden’, maar wel de stof innemen. Waarom zou ze haar florerende carrière met kassei- en Olympisch succes in het verschiet op het spel zetten? Iedereen die ooit met haar gewerkt heeft is ervan overtuigd: dat zou ze nooit doen.
Voor mij is ze dan ook onschuldig, tot het tegendeel bewezen is. Want zo hoort het nu eenmaal in de rechtspraak.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
