Lekke band gooit roet in het eten

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Vandaag stond ik op met koffie in mijn gedachten. Het duurde niet lang of ik had mijn skybury koffie in de hand en… over de hand. Ik verbrande door de overvolle beker. Het was een enorme beker koffie, die ik helemaal niet op kreeg. Een gigantische cafeïne rush verwachte ik, maar bij de start van de wedstrijd bleef deze uit.

We gingen voor het Tom plan, waarbij ik de cruciale rol zou spelen om het gat te laten vallen. Ik liet inderdaad gaten vallen, maar niet voor Tom. De start direct bergop lag mij blijkbaar helemaal niet. Na een paar kilometer kwam ik er weer door, maar Tom was al lang gaan vliegen.

We gingen voor het Tom-plan, waarbij ik de cruciale rol zou spelen om het gat te laten vallen

Stelselmatig kwamen groepjes weer samen en nestelde ik me vooraan een grote groep. We werden even bijna om ver gelopen door een stier, maar verder geen merkwaardigheden in onze groep. Tot kilometer 60 was het vechten voor je plaatsje en stoempen. Tom had minder geluk met het Australisch gedierte, hij werd van dichtbij geconfronteerd met een kangoeroe die plots de weg op sprong. De kangoeroe sprong de weg over en nam in volle snelheid Urs Huber (leider in klassement) zijn achterwiel en kwam zo zonder erg ten val, Tom die in zijn wiel zat kon zich nog net recht houden. De acht rijders van de eerste groep lieten het kangoeroe incident al snel achter hen. Ik moet niet uitleggen dat Tom vandaag gebrand was op een mogelijke overwinning en hij was mee. Het ging snel, maar goed. Op kilometer 80 was het tweede keer pech met een platte band voor Tom.

Gehele groep scheurt na tweede bevoorrading

Na de tweede bevoorrading vertrok de gehele groep waar ik me in bevond gezamenlijk. Maar dan kwamen twee Belgen voorbij die ook al pech hadden gehad. We probeerden te volgen, waardoor de gehele groep uit elkaar werd gereden. Ik was semi mee, mijn twee tegenstandsters niet! Onze twee Belgen bleven helaas sleuren en ik kon mijn wagonnetje niet aanhangen. Zo bleven we achter met vier, met voor ons de twee te snelle Belgen en achter ons een grote groep.

De twee Belgen bleven lang voor ons hangen, dus bleven we proberen om bij hen te komen. Plots kreeg een van onze mederijders ketting problemen, toen waren we nog met drie. Dominic Kleijnen, de leider in de amateurs categorie en ook een belg, bleef bij mij. De stukken bergop ging hij iets te snel, maar hij wachtte en de semi vlakke stukken hielden we samen een mooi tempo aan. Het was nog 70 km met ons drie! Tegen een jagende groep. Het leek onmogelijk, maar we konden ons toch moeilijk omdraaien en wachten zeker! We gingen ervoor ook al leken de kansen klein.

Onze derde mederijder was heel explosief op de klimmetjes, maar… die explosiviteit stierf snel uit! Dus was het Dominic en ik en de laatste 30km was het vooral Dominic die het tempo bepaalde.

De stukken bergop ging hij iets te snel, maar hij wachtte en de semi vlakke stukken hielden we samen een mooi tempo aan

Het was een nerveuze 70 km om nooit te vergeten. We hebben wel honderden keren nerveus achter ons gekeken om helemaal in de verste verte niets te zien. Maar ze konden toch plotseling opduiken dachten we.

Het bleek dat we eigenlijk wat meer op ons gemak mochten rijden, want in de achterliggende groep hadden ze het tempo wat verlaagd en bleken slechts enkele rijders berijdt om mee te werken.

Platte band

De laatste 10km, op de laatste meest verschrikkelijke klim zag ik dan Tom staan met een platte band. Mijn hart brak, de teleurstelling straalde bijna fysiek van Tom af. Ik moest hem gewoon passeren, Ik kon niet stoppen! Met mijn imaginaire achtervolgende groep op de hielen.

Ik had het hem zo gegund, en zou zo mijn eerste plaats ruilen

Dominic Kleijnen won in zijn categorie en ik won ook! Het was weer een dag voor de Belgen. We hadden nog genoeg tijd om onze fiets in de lucht te steken bij de aankomst. En dan was het wachten op Tom. De imaginaire achtervolgende groep kwam in stukken en brokken binnen geleidt door de eerste vrouw in het algemeen klassement. Ze nam nog wat tijd op Lucy, de nummer twee.

En dan kwam Tom super teleurgesteld binnen. Ik had het hem zo gegund, en zou zo mijn eerste plaats ruilen. Ik zit weer te typen tijdens de podium ceremonie. Hier zijn veel verschillende groepen waardoor het podium een dik half uur duurt. Een ideaal inspiratiemoment voor een of andere reden.

We hebben wel honderden keren nerveus achter ons gekeken om helemaal in de verste verte niets te zien

Straks mag ik terug een boemerang in ontvangst nemen. Ik heb deze echt verdient, nog meer dan gisteren waar Tom mij volledig op sleeptouw had genomen. Natuurlijk een dikke merci aan Dominique, zonder hem was het zeker ook niet gelukt. Maar vandaag in onze grote groep, viel het op dat de twee andere vrouwen ook een steun-man hadden… Dus…

Morgen staat een etappe van 102km met 1350 hoogtemeters op het programma. We moeten ons boeltje weer inladen want we gaan naar Wetherby, waar het kampvuur zal klaarstaan.

‘Drop bears’

Ze waarschuwen ons hier net bij de briefing voor de gevaarlijke ‘drop bears’ op het parcours… whatever that is? Blijkbaar zijn dit een soort schattig koalabeertjes met grote tanden, die agressief uit de hoek kunnen komen (of uit de boom waarschijnlijk. Na opzoekingswerk op wikipedia blijkt dit een verhaaltje om toeristen af te schrikken.)

Een derde overwinning lijkt onwaarschijnlijk, maar ik had het vandaag ook niet meer verwacht. Ik zal dan toch een grote pot koffie halen 😉 voor de zekerheid, en misschien kom ik wel zo’n imaginaire ‘bear’ tegen…